Zo.

Het zit er op. Morgen vertrekken we naar Nederland waar, naar men zegt, de zomer voorbij is. Nou, lekker dan.
Zitten wij hier een maand in de regen terwijl thuis de mussen heerlijk loom van het warme dak vallen. En nu wij terugkomen zitten ze natuurlijk weer rustig in de dakgoot met hun gepiep.
Zal je zien dat het in Edinburgh prachtig weer gaat worden.

In ieder geval was dit een maand om nooit te vergeven vergeten. Niet alleen omdat het mooi was, maar vooral ook vanwege de vele organisatorische moeilijkheden. Het was moeilijk om ons staande te houden tussen het absurd hoge aantal concurrenten collega’s. Die ook nog eens bekend waren van de Britse TV.
Gelukkig kregen we steun vanuit Nederland; van familie en vrienden.
Waarvoor heel veel dank.
Zonder jullie was het allemaal nog veel zwaarder geweest!

Papa Razzi

Normaliter laten wij geen fotografen toe in de kleedkamer. Ook al omdat wij ons moeten concentreren enzo (ofzo).
Maar op een onbewaakt moment zag Theo zijn kans schoon en hij trok zijn camera.
Voor we konden protesteren wist hij ons (Claire en mij) vast te leggen. Dat we zo lachen komt doordat hij, vlak voor het afdrukken zei:
“Een klein toefje schaamhaar, is dat nou teveel gevraagd?”

‘A Magical Morning Treat’

Toch nog een recensie. En dat is op zichzelf al heel bijzonder.
Want het is hier verschrikkelijk groot – ik heb even gezocht en vond wat cijfers over het festival van vorig jaar: er waren toen op 247(!) speelplekken ruim 2000 (!!) verschillende voorstellingen die bij elkaar ruim 31000 (!!!) keer werden opgevoerd.
Dit jaar zullen die cijfers ongetwijfeld hoger liggen, dus het is speciaal als je een recensie weet te scoren.
Dit is onze tweede, in Three Weeks dit keer:

Frog
Theater Terra

Simple but effective, 'Frog' is children's theatre written in bold print, with a bright palette of puppetry, music and movement. Like a giant pop-up book, a simple but effective set creates bright landscapes with stunning dimensional reach, in which we see Frog and his animal friends gaze through giant binoculars into the distance and travel through woodland, under the sea and across chilly snow. A talented singer and violinist provides highlights of live music over a recorded soundtrack of catchy tunes children will enjoy, while talented puppeteers expertly operate the characters. Perhaps particularly suited to the youngest audiences (4+), there is nonetheless something for children of all ages in Max Velthuijs's enchanting stories. A magical morning treat.

Trouwens, Tim Key, jeweetwel, die Engelse comedian die bij veel voorstellingen ondersteund werd door onze Claire op viool, heeft de Fringe Award gewonnen. En ik denk dat ik namens ons allen spreek als ik zeg: Bravo Claire! Zonder jou was het nooit iets geworden met die jongen! 

En nou is Claires fiets

ook nog gejat.

Het meeste valt naast je

Men vraagt wel eens: hoe ziet dat er nou uit, dat Edinburgh?
Nou, zo:

Je ziet hier Theo, op weg naar het theater. Achtervolgd door een vreemde mevrouw en door een fotograaf.

Viool spelen voor derden

Vandaag een bericht van Claire en haar avonturen met de viool.

Heftig flyerend liepen Dick en ik alle mensen tegemoet die de Courtyard kwamen bezoeken toen ik opeens werd aangesproken door een jongeman. Hij vroeg of het een viool was die ik op mijn rug had. Jazeker. Ik wilde hem uitnodigen voor onze voorstelling toen hij me onderbrak en hortend en stotend zijn probleem uitlegde.

Zijn naam is Tim Key, een dichter/comedian die een show speelt op de Courtyard. Hij had een geluidsman die halverwege zijn show een stukje op de trompet speelde, maar deze was overvallen door de griep en kon die avond niet werken.

De geluidsman die ging invallen kon geen trompet spelen, maar wel een beetje viool, dus de vraag aan mij was of hij mijn viool die avond mocht lenen. Ik zei meteen: Ja, natuurlijk. En die avond zouden we om negen uur afspreken. Echter, 's avonds bleek dat de vriendelijke geluidsman waarschijnlijk al een tijdje geen viool in handen had gehad, want het klonk een beetje moeizaam.

Tim vroeg of ik wat wilde spelen en besloot daarna direct dat ik het moest zijn die in zijn voorstelling moest spelen. Ik stemde in en nog geen 10 minuten later begon de show.

Ik had geen flauw idee wanneer ik iets moest doen en wat. Gek genoeg voelde het als natuurlijk om halverwege de show uit het publiek op te staan en tijdens een gedicht het Air van Bach te spelen. Later in de show was er nog een moment dat ook vanzelf ging. Gelukt dus.
Tim was erg blij en het was leuk om te doen. Inmiddels zijn we vier dagen verder en hebben we al vier shows gedaan en een stand-up optreden voor de BBC. Er zijn ook wat journalisten geweest dus wie weet volgt er nog een review...

En als je lang ergens bent…

 

…neem je er toch iets van mee.

En helemaal niet duur!

Gisteravond heeft Claire haar viool naar de Britse komiek gebracht (zie logje van gisteren) en daar bleek dat diens technicus eigenlijk helemaal geen viool kon spelen. Ik zal vragen of ze zelf iets wil schrijven over hoe dat opgelost werd. Misschien schrijft ze dan ook wel iets over de aankoop van een nieuwe viool, vandaag.

Ikzelf zag in dezelfde winkel een basgitaar die ik nogal mooi vond. En goedkoop. Maar eerst keek ik op internet naar de bevindingen van anderen met dit merk –Stagg – en zag al gauw dat het om een prutding ging.
Niet gekocht dus. Bovendien heb ik er hier al eentje …hee, dat heb ik zeker nog niet verteld?

Ik ben al jaren, zo nu en dan, op zoek naar een akoestische basgitaar. Maar die dingen zijn zeldzaam en/of duur.
Een paar weken geleden, toen Zoonlief hier nog was, liepen we te wandelen toen we ineens moesten schuilen voor de regen. We renden het portiek van een winkel in en toen we daar een paar minuten naar de regen stonden te kijken draaide ik me om en zag dat het een muziekwinkel was. Ik gluurde naar binnen en keek recht in het serene gezicht van een…

Is het geen plaatje?

Drie in 1

1. Het logje van gisteren heeft bij in ieder geval één van onze gasten van komende week de wenkbrauwen doen fronsen. Men kon inderdaad (lees maar even na, ik wacht wel) de indruk krijgen dat we niet zo gesteld zijn op gasten. Maar niets is minder waar! Gelukkig mailde ze dat ze zich zo overzichtelijk mogelijk zal opstellen. Haha.

2. Al het geloop hier in de stad, de afgelopen weken, heuvel op, heuvel af, doet een flink beroep op je beenspieren. Die zijn dus lekker los geworden. Maar vanmiddag voelde ik ineens dat ook mijn zolen lekker los begonnen te worden. Dus hinkelde ik een winkel in en schafte mij fluks een nieuw stel schoenen aan. Het is nu avond en terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik ze nog steeds niet uit de doos heb gehaald om ze te bekijken.
Dat komt: echte mannen geven niet zo om schoenen.

3. Vanmiddag stond ik met Claire op het festival-terrein toen  ze werd aangesproken door een jongen. A real English poet/commedian. Zijn technicus, die normaliter een stuk muziek speelt op een accordeon (ofzo) was ziek en zijn andere technicus kon alleen maar viool spelen (Leren die techneuten dan helemaal niks meer tegenwoordig?). Nu zag hij de viool op Claires rug en, hij durfde het bijna niet te vragen, maar zou hij die viool vanavond mogen lenen, voor een keertje, heel alsjeblieft, ah toe?
Hij schrok er van toen Claire “Natuurlijk!” zei. De voorwaarde die ze er aan stelde, zij en ik allebei een vrijkaartje, bleek een beetje moeilijk want uitverkocht, maar hij zou zijn best doen. Hij zou bellen.
En daar zit ik nu nog steeds op te wachten. Over anderhalf uur begint zijn voorstelling en als hij niet gauw belt dan eh, ga ik met mijn nieuwe schoenen spelen.

Heb je trouwens al gezien dat ik een fotoalbum heb geplaatst bij de links, rechts?

Herenbezoek

Ik ga het niet meer over het weer hebben (regen) en ook niet meer over onze etentjes (geweldige wraps bij Joey en Marieke).
Voorlopig.

Vandaag waren we zo’n beetje voor het eerst met ons eigen kleine kluppie. Want er zijn tot nu toe steeds anderen bij ons geweest: Niels de techneut, Merel de producent (en vriendin!), Diederik de grootste fan, Marijke de moeder, Jeroen de man en Salomon de vent.
Iedereen is weer terug naar het warme (hou daar over op!) Nederland.
En wij bleven hier achter.
Komende week verwachten we nog bezoek van deez’ en gene, maar deze dagen zijn we lekker, overzichtelijk, onder elkaar.

Dat bezoek erg gezellig is, is ook maar betrekkelijk hoor. Dat bewijst onderstaande foto van Marieke.
Heb je twee wereldberoemde Nederlanders over de vloer, Theo T. en Jeroen v. K., gaan ze een kwartier met hun aanstekers op vier hoog uit het raam hangen!
(in werkelijkheid was Marieke zelf ook op bezoek, trouwens)