De repetities voor Het Grote Theater Terra Popconcert zijn inmiddels in volle gang en het is een genot om al die 'oude' nummers weer langs te zien/horen komen. Soms in een nieuwe setting, soms precies zoals ze in de originele voorstelling zaten.
Ik filmde Babbe en Marieke die bezig waren met 'Knuppel In Het Hoenderhok', uit Dolfje Weerwolfje.
Omdat het repeteren met poppen nogal zwaar is - in het verleden hadden wij vaak te kampen met blessures, tot aan tennisellebogen toe - wordt er regelmatig zonder poppen gerepeteerd.
En vaak is dat schitterend om te zien.
Repeterende Kippen from Theater Terra on Vimeo.
vrijdag 29 augustus 2008
woensdag 20 augustus 2008
Popconcert Kick Off
Vandaag is het werken aan de nieuwe voorstelling begonnen:
"Het Grote Theater Terra Popconcert"
Nou ja, het werk begon natuurlijk niet echt, want er is al het een en ander aan vooraf gegaan, maar vandaag waren we voor het eerst in de repetitieruimte bezig.
En zoals gebruikelijk is zo'n start een feestelijke gebeurtenis.
Dus uw reporter schroefde hoogstpersoonlijk het dopje van de lens en doet verslag.
Concert KickOff from Theater Terra on Vimeo.
"Het Grote Theater Terra Popconcert"
Nou ja, het werk begon natuurlijk niet echt, want er is al het een en ander aan vooraf gegaan, maar vandaag waren we voor het eerst in de repetitieruimte bezig.
En zoals gebruikelijk is zo'n start een feestelijke gebeurtenis.
Dus uw reporter schroefde hoogstpersoonlijk het dopje van de lens en doet verslag.
Concert KickOff from Theater Terra on Vimeo.
dinsdag 19 augustus 2008
Van onze culinair medewerker
Enige jaren geleden, toen Jawi nog vast bij ons werkte, schreef hij regelmatig op het weblog over het eten dat wij onderweg genoten (of verafschuwden).
Nu was hij weer eens een keertje mee, dus je snapt...
Vanuit Teheran doet/deed onze culinair medewerker verslag.
De laatse dag van ons verblijf in Teheran is aangebroken en ik voel eindelijk de ruimte om iets te schrijven over het eten in Iran. De afgelopen week verliep chaotisch en bestond zoals hiervoor al te lezen was uit heen en weer rijden in busjes en taxi's van en naar theaters, kantoortjes en gelukkig ook bezienswaardigheden. Het festival heeft een deal met het hotel dat alle artiesten in het restaurant van het hotel kunnen eten. Door alle strubbelingen hebben we elke dag in het hotel gegeten, dat was wel zo rustig.
Ik zal beginnen bij het ontbijt. Er wordt hier elke dag vers Iraans brood gebakken in de ontbijtzaal. Dit brood is een soort matze die je, als je bij het "loket" staat, als een frisbee om de oren vliegt. De bakker spreidt een deegbolletje uit over een halfronde mal om vervolgens het geheel tegen de ronde wand van de oven aan te kwakken. Even later krijg je dan die gloeiende schijf op je bord, mits je kan vangen. Er staat een grote tafel met vele schalen en borden.
Een greep:
zilte yoghurt, Crème Fraîche, ingemaakt fruit, honing, stroop, zoete geraspte wortelen, een warm worstgerecht met uien, tomaten, komkommers, cornflakes, gekookte eieren. Ongetwijfeld ben ik nog wat schalen vergeten maar het geeft een indruk.
De lunch en het avondeten zijn hier in het hotel gelijk. Er wordt 2x warm gegeten en als je niet uitkijkt slib je dicht. Alhoewel, je ziet hier in Teheran weinig dikke mensen. Peshman, onze tolk, vertelde dat dat kwam door de uitgekiende samenstelling van de gerechten en combinatie van zoet, zuur, zout en bitter. Misschien is dat wel zo maar ik denk dat veel mensen niet zoveel te besteden hebben als "ze" ons willen doen geloven. "Ze" zijn in dit geval de mensen die ons een bepaald beeld van Iran willen meegeven. Als we in het theater werkten werd er een blad met Iraans brood en een heel zacht soort fetta neergezet. Ik denk dat dat de reguliere lunch is.
Bij binnenkomst in de eetzaal staat er een uitgebreid saladebuffet voor ons klaar. Wederom een greep:
Gegrilde aubergines en spinaziekoekjes [mijn favorieten] het lijkt alsof de aubergines gedroogd zijn, vervolgens geweld en gegrild, heerlijk zacht en vlezig van textuur. Tal van salades sieren de dis. Van taugé met rozijnen tot ingemaakte courgettes, appelsalade en koude bonensalade, huzarensalade en geschrapte wortel, rode koolsalade en een enorme schaal met olijventapenade met daardoorheen grote, hele olijven. Twee soorten soep, meloenen en patisserie: cakejes en kleine geribbelde deegbolletjes uit het frituur die vervolgens met honing zijn overgoten. Zonder de honing doen ze me denken aan de spaanse churos. Heel lekker. Met name als ze nog warm zijn. Wij vielen, de eerste dag, dankbaar aan en aten ons buikje vol. Om vervolgens verrast te worden door een ober die ons de menukaart gaf. Het was de bedoeling dat we ook nog even een groot bord eten bestelden.
Nou .... wij zijn de kwaadsten niet.
Vele soorten kebab, van schaap en rund en kip en haan en vis. Met daardoorheen gefrituurde aardappelstukken, rijst, limoen, koriander en gegrilde tomaten. Ik heb niet alle variaties gegeten maar de kebab gemaakt van steur sprong eruit. Steur blijkt een fijne, stevige, neutraalsmakende vis. De vis wordt hier door wat safraan gehaald en aan een pen gegrild. de safraan geeft, naast de gele kleur, een heel licht gepafumeerde smaak aan de vis die dan ook verder niets nodig heeft.
We hebben hier heerlijk gegeten.
Een tip voor nieuwelingen in Iran: de sperzieboontjes zouden eventueel ook pepertjes kunnen zijn.
Groet!
Jawi
Nu was hij weer eens een keertje mee, dus je snapt...
Vanuit Teheran doet/deed onze culinair medewerker verslag.
De laatse dag van ons verblijf in Teheran is aangebroken en ik voel eindelijk de ruimte om iets te schrijven over het eten in Iran. De afgelopen week verliep chaotisch en bestond zoals hiervoor al te lezen was uit heen en weer rijden in busjes en taxi's van en naar theaters, kantoortjes en gelukkig ook bezienswaardigheden. Het festival heeft een deal met het hotel dat alle artiesten in het restaurant van het hotel kunnen eten. Door alle strubbelingen hebben we elke dag in het hotel gegeten, dat was wel zo rustig.
Ik zal beginnen bij het ontbijt. Er wordt hier elke dag vers Iraans brood gebakken in de ontbijtzaal. Dit brood is een soort matze die je, als je bij het "loket" staat, als een frisbee om de oren vliegt. De bakker spreidt een deegbolletje uit over een halfronde mal om vervolgens het geheel tegen de ronde wand van de oven aan te kwakken. Even later krijg je dan die gloeiende schijf op je bord, mits je kan vangen. Er staat een grote tafel met vele schalen en borden.
Een greep:
zilte yoghurt, Crème Fraîche, ingemaakt fruit, honing, stroop, zoete geraspte wortelen, een warm worstgerecht met uien, tomaten, komkommers, cornflakes, gekookte eieren. Ongetwijfeld ben ik nog wat schalen vergeten maar het geeft een indruk.
De lunch en het avondeten zijn hier in het hotel gelijk. Er wordt 2x warm gegeten en als je niet uitkijkt slib je dicht. Alhoewel, je ziet hier in Teheran weinig dikke mensen. Peshman, onze tolk, vertelde dat dat kwam door de uitgekiende samenstelling van de gerechten en combinatie van zoet, zuur, zout en bitter. Misschien is dat wel zo maar ik denk dat veel mensen niet zoveel te besteden hebben als "ze" ons willen doen geloven. "Ze" zijn in dit geval de mensen die ons een bepaald beeld van Iran willen meegeven. Als we in het theater werkten werd er een blad met Iraans brood en een heel zacht soort fetta neergezet. Ik denk dat dat de reguliere lunch is.
Bij binnenkomst in de eetzaal staat er een uitgebreid saladebuffet voor ons klaar. Wederom een greep:
Gegrilde aubergines en spinaziekoekjes [mijn favorieten] het lijkt alsof de aubergines gedroogd zijn, vervolgens geweld en gegrild, heerlijk zacht en vlezig van textuur. Tal van salades sieren de dis. Van taugé met rozijnen tot ingemaakte courgettes, appelsalade en koude bonensalade, huzarensalade en geschrapte wortel, rode koolsalade en een enorme schaal met olijventapenade met daardoorheen grote, hele olijven. Twee soorten soep, meloenen en patisserie: cakejes en kleine geribbelde deegbolletjes uit het frituur die vervolgens met honing zijn overgoten. Zonder de honing doen ze me denken aan de spaanse churos. Heel lekker. Met name als ze nog warm zijn. Wij vielen, de eerste dag, dankbaar aan en aten ons buikje vol. Om vervolgens verrast te worden door een ober die ons de menukaart gaf. Het was de bedoeling dat we ook nog even een groot bord eten bestelden.
Nou .... wij zijn de kwaadsten niet.
Vele soorten kebab, van schaap en rund en kip en haan en vis. Met daardoorheen gefrituurde aardappelstukken, rijst, limoen, koriander en gegrilde tomaten. Ik heb niet alle variaties gegeten maar de kebab gemaakt van steur sprong eruit. Steur blijkt een fijne, stevige, neutraalsmakende vis. De vis wordt hier door wat safraan gehaald en aan een pen gegrild. de safraan geeft, naast de gele kleur, een heel licht gepafumeerde smaak aan de vis die dan ook verder niets nodig heeft.
We hebben hier heerlijk gegeten.
Een tip voor nieuwelingen in Iran: de sperzieboontjes zouden eventueel ook pepertjes kunnen zijn.
Groet!
Jawi
zaterdag 16 augustus 2008
Teheran tot slot
Enfin.
Inmiddels zit het werk er op. We hebben twee heel goede voorstellingen gedaan en iedereen houdt weer verschrikkelijk van ons. Mannen beginnen de mannen in ons gezelschap spontaan te zoenen (nou zijn wij natuurlijk lekkere types, dat wel).
Vandaag hadden we een vrije dag en we waren van plan om van alles te ondernemen. Maar verder dan een kort bezoekje aan het Nationaal Museum - veel oude potten en scherven - zijn we niet gekomen. Iedereen is erg moe. We hebben het gevoel dat we hier al een maand zijn.
Vanavond was het afsluitingsfeest. Veel onverstaanbare speeches en onduidelijke filmpjes met een hoog "Iran-is- een-paradijs-en-god-is-goed" gehalte. Niks dan zoete limonade en water te drinken, dus wist je al op voorhand dat het een ietwat saaie bedoening zou worden.
Veel televisieploegen en we werden dan ook vaak geinterviewd.
Wel leuk was dat er allerhande prijzen uitgereikt werden. Een internationaal jurylid fluisterde mij in dat men niet aan één groep meerdere prijzen mocht geven en dat vooral de groepen uit Iran moesten winnen.
Toch sleepten wij de prijs voor Beste Muziek in de wacht. (Gefeliciteerd Nick!)
Het is nu kwart voor twee 's nachts en ik zit te wachten tot we opgepikt worden om naar het vliegveld te gaan. Wegwezen.
Het was best leuk om mee te maken, maar ook erg zwaar.
Ze willen ons volgend jaar terug, maar daar moeten we dan nog maar eens diep over nadenken.
Op dit moment zijn we daar te moe voor.
Inmiddels zit het werk er op. We hebben twee heel goede voorstellingen gedaan en iedereen houdt weer verschrikkelijk van ons. Mannen beginnen de mannen in ons gezelschap spontaan te zoenen (nou zijn wij natuurlijk lekkere types, dat wel).
Vandaag hadden we een vrije dag en we waren van plan om van alles te ondernemen. Maar verder dan een kort bezoekje aan het Nationaal Museum - veel oude potten en scherven - zijn we niet gekomen. Iedereen is erg moe. We hebben het gevoel dat we hier al een maand zijn.
Vanavond was het afsluitingsfeest. Veel onverstaanbare speeches en onduidelijke filmpjes met een hoog "Iran-is- een-paradijs-en-god-is-goed" gehalte. Niks dan zoete limonade en water te drinken, dus wist je al op voorhand dat het een ietwat saaie bedoening zou worden.
Veel televisieploegen en we werden dan ook vaak geinterviewd.
Wel leuk was dat er allerhande prijzen uitgereikt werden. Een internationaal jurylid fluisterde mij in dat men niet aan één groep meerdere prijzen mocht geven en dat vooral de groepen uit Iran moesten winnen.
Toch sleepten wij de prijs voor Beste Muziek in de wacht. (Gefeliciteerd Nick!)
Het is nu kwart voor twee 's nachts en ik zit te wachten tot we opgepikt worden om naar het vliegveld te gaan. Wegwezen.
Het was best leuk om mee te maken, maar ook erg zwaar.
Ze willen ons volgend jaar terug, maar daar moeten we dan nog maar eens diep over nadenken.
Op dit moment zijn we daar te moe voor.
Gekkenhuis
Van de week zei Theo dat hij snapte dat drank in Iran verboden is. Dat komt omdat iedereen hier toch al rijdt of hij/zij dronken is.
Het is inderdaad ongelooflijk. Ik heb al in heel wat steden in taxi's gezeten, maar het verkeer hier slaat alles.
Als een taxichauffeur kan kiezen uit twee gaatjes waarvan er eentje een millimeter extra ruimte biedt neemt hij de andere. Die van een halve millimeter.
En dan het liefste met een kleregang.
Voorsorteren gaat hier ook anders. Als je linksaf wilt ga je gewoon rechts staan. En dan snij je gewoon het hele zootje af (er komen er trouwens ook een heleboel naar rechts die links stonden voorgesorteerd)
Het gekke is alleen dat we in een hele week geen enkele aanrijding hebben gezien.
En ook geen opgestoken middelvingers.
Het is inderdaad ongelooflijk. Ik heb al in heel wat steden in taxi's gezeten, maar het verkeer hier slaat alles.
Als een taxichauffeur kan kiezen uit twee gaatjes waarvan er eentje een millimeter extra ruimte biedt neemt hij de andere. Die van een halve millimeter.
En dan het liefste met een kleregang.
Voorsorteren gaat hier ook anders. Als je linksaf wilt ga je gewoon rechts staan. En dan snij je gewoon het hele zootje af (er komen er trouwens ook een heleboel naar rechts die links stonden voorgesorteerd)
Het gekke is alleen dat we in een hele week geen enkele aanrijding hebben gezien.
En ook geen opgestoken middelvingers.
donderdag 14 augustus 2008
Kunst In Teheran
De Iraanse Censuurcommissie waar ik het eerder over had bleek uit 1 (één) man te bestaan. We hadden eigenlijk helemaal geen tijd om iets voor hem te spelen, want er hing een enorme stress wegens veel te trage bouw, maar toch deden we ons best. We lieten wat dingetjes zien en leerden het volgende:
in Iran mag een pop niet zijn moeder omhelzen als de moeder een actrice is en de handen van de pop eigenlijk van een man zijn. Ook mag er absoluut niet gedanst worden en mag een vrouw niet in haar eentje een liedje zingen.
Wat doen we hier, vroegen wij ons bijna af. Maar we pasten wat kleine dingetjes aan.
De eerste voorstelling kon niet doorgaan omdat de bouw nog lang niet klaar was (dat gaat naar verluidt een paar mensen hun baan kosten) en de tweede begon een half uur te laat.
Maar men vond het schitterend. Dat wil zeggen: het publiek en de organisatie. Want voor onszelf was het maar zo-zo. Een kleine voldoende zeg maar.
Morgen krijgen we gelukkig twee revanches en daarbij gaan we op een tien mikken.
Per voorstelling welteverstaan.
in Iran mag een pop niet zijn moeder omhelzen als de moeder een actrice is en de handen van de pop eigenlijk van een man zijn. Ook mag er absoluut niet gedanst worden en mag een vrouw niet in haar eentje een liedje zingen.
Wat doen we hier, vroegen wij ons bijna af. Maar we pasten wat kleine dingetjes aan.
De eerste voorstelling kon niet doorgaan omdat de bouw nog lang niet klaar was (dat gaat naar verluidt een paar mensen hun baan kosten) en de tweede begon een half uur te laat.
Maar men vond het schitterend. Dat wil zeggen: het publiek en de organisatie. Want voor onszelf was het maar zo-zo. Een kleine voldoende zeg maar.
Morgen krijgen we gelukkig twee revanches en daarbij gaan we op een tien mikken.
Per voorstelling welteverstaan.
Mooi hoor!
Wat men zich misschien niet realiseert is dat onze 'meiden' hier de hele tijd gesluierd moeten rondlopen. Dat went wel een beetje maar toch blijft het vreemd.
Om je een indruk te geven hoe dat er dan uitziet, hier twee foto's, die ik - zoals je ziet- maakte met mijn telefoon.
Om je een indruk te geven hoe dat er dan uitziet, hier twee foto's, die ik - zoals je ziet- maakte met mijn telefoon.
Cultuurverschillen
Het werken in een land als Iran is vreemd, maar toch ook weer niet zó vreemd. Want we hebben het al vaker meegemaakt: een organisatie die belabberd is anders denkt over gemaakte afspraken en technici die niet vooruit te branden zijn er een ietwat ander werktempo op nahouden.
Om de één of andere reden konden wij pas gisteren het theater in i.p.v. twee dagen daar voor, waardoor alles gruwelijk achter loopt.
Wij strompelden net om 2 uur ‘s nachts het hotel in en alles is nog lang niet klaar.
Wat wel nieuw voor ons is, is dat wij morgenmiddag een verplichte repetitie moeten doen.
Verplicht? Ja, dat vonden wij ook al gek.
Maar het is voor de censuur-commissie van de regering. Die gaat keuren of het wel door de beugel kan, wat wij doen. Qua religie en goede zeden.
Nou ja, we zullen het wel zien. Ik kan het me niet voorstellen dat ze onze voorstelling zullen afkeuren. Ze hebben de DVD tenslotte al gezien.
En alle kaarten zijn al verkocht.
Daarom zijn wij vast van plan om verschrikkelijk goed te gaan spelen.
Daar hebben we nou eens echt zin in.
(en in een borrel, maar da’s een ander verhaal)
Om de één of andere reden konden wij pas gisteren het theater in i.p.v. twee dagen daar voor, waardoor alles gruwelijk achter loopt.
Wij strompelden net om 2 uur ‘s nachts het hotel in en alles is nog lang niet klaar.
Wat wel nieuw voor ons is, is dat wij morgenmiddag een verplichte repetitie moeten doen.
Verplicht? Ja, dat vonden wij ook al gek.
Maar het is voor de censuur-commissie van de regering. Die gaat keuren of het wel door de beugel kan, wat wij doen. Qua religie en goede zeden.
Nou ja, we zullen het wel zien. Ik kan het me niet voorstellen dat ze onze voorstelling zullen afkeuren. Ze hebben de DVD tenslotte al gezien.
En alle kaarten zijn al verkocht.
Daarom zijn wij vast van plan om verschrikkelijk goed te gaan spelen.
Daar hebben we nou eens echt zin in.
(en in een borrel, maar da’s een ander verhaal)
dinsdag 12 augustus 2008
Proost!
Je moet het van me aannemen als ik zeg dat wij geen zware drinkers zijn.
Een glaasje wijn af en toe, of wat sterkers, maaraltijd meestal binnen de grenzen.
Hier in Iran is alcohol streng verboden en heel erg strafbaar. Dan gooien ze je zo in het gevang of erger. Ook als je drank het land binnensmokkelt.
Hierover zat ik een half uur voor de landing te mijmeren toen ik me ineens hardop afvroeg: zei Theo nou op Schiphol dat hij nog even drank en sigaretten ging halen?
Enfin, je raadt het al: ja dus. In al zijn onschuld had hij een liter Jameson gekocht en de schrik sloeg goed toe toen een stewardess beaamde dat alcohol ab-so-luut niet mocht.
Dus ja, wat toen gedaan? De stewardessen haalden glaasjes met ijsblokjes en met een man/vrouw of wat kregen we de fles nog halfleeg.
Of halfvol ofzo.
De stewardessen hadden ook de grootste lol. Toen moesten we landen. Wat nog best strak ging.
De rest van de week zitten we hier dus alcoholvrij.
Onze begeleider bestelde gisteravond een malt-bier, want dat hebben ze hier wel. Waarop Jawi heel gevat om een een malt-whisky vroeg.
En toen zag je maar weer eens dat je helemaal geen alcohol nodig hebt om heel hard te lachen.
Een glaasje wijn af en toe, of wat sterkers, maar
Hier in Iran is alcohol streng verboden en heel erg strafbaar. Dan gooien ze je zo in het gevang of erger. Ook als je drank het land binnensmokkelt.
Hierover zat ik een half uur voor de landing te mijmeren toen ik me ineens hardop afvroeg: zei Theo nou op Schiphol dat hij nog even drank en sigaretten ging halen?
Enfin, je raadt het al: ja dus. In al zijn onschuld had hij een liter Jameson gekocht en de schrik sloeg goed toe toen een stewardess beaamde dat alcohol ab-so-luut niet mocht.
Dus ja, wat toen gedaan? De stewardessen haalden glaasjes met ijsblokjes en met een man/vrouw of wat kregen we de fles nog halfleeg.
Of halfvol ofzo.
De stewardessen hadden ook de grootste lol. Toen moesten we landen. Wat nog best strak ging.
De rest van de week zitten we hier dus alcoholvrij.
Onze begeleider bestelde gisteravond een malt-bier, want dat hebben ze hier wel. Waarop Jawi heel gevat om een een malt-whisky vroeg.
En toen zag je maar weer eens dat je helemaal geen alcohol nodig hebt om heel hard te lachen.
zondag 10 augustus 2008
Teheran Here We Come!
Over een uurtje staat de taxi voor.
Het huis is schoon, het kattenvoer is bij de buurvrouw, de straat is geveegd, het gras is gemaaid en de koffer staat gepakt.
Nog even een berichtje op het log zetten (want misschien is dit de laatste kans deze week) en dan als laatste de laptop inpakken.
Omdat ik in een goede bui ben voeg ik ook nog even een Niels-filmpje toe.
Heeft niets met deze trip te maken, maar dat geeft niks. Toch?
Gegroet en tot volgende week! (tenzij we toch een internetaansluiting vinden...)
Broodje Gitaar from Theater Terra on Vimeo.
Het huis is schoon, het kattenvoer is bij de buurvrouw, de straat is geveegd, het gras is gemaaid en de koffer staat gepakt.
Nog even een berichtje op het log zetten (want misschien is dit de laatste kans deze week) en dan als laatste de laptop inpakken.
Omdat ik in een goede bui ben voeg ik ook nog even een Niels-filmpje toe.
Heeft niets met deze trip te maken, maar dat geeft niks. Toch?
Gegroet en tot volgende week! (tenzij we toch een internetaansluiting vinden...)
Broodje Gitaar from Theater Terra on Vimeo.
vrijdag 8 augustus 2008
Tokio
Vanwege stilte voor de storm gebeurt er nog niet echt veel logwaardigs.
Ja, vandaag weer auditie gehad voor de Amerika-toer van Frog In The Clouds, later dit jaar, maar verder is het hoofd vooral bij a.s. zondag, wanneer we naar Iran vertrekken.
Daarom voor nu nog een filmpje van het vorige toertje. In Tokio.
We hadden daar Niels, een nieuwe technicus, mee en die bleek televisie-presentatie-aspiraties te hebben.
Verschillende keren heb ik itempjes met hem gedraaid en hier volgt er eentje.
(Waarschijnlijk volgen er later -bij voldoende belangstelling - meer...)
Japanse Geluiden from Theater Terra on Vimeo.
Ja, vandaag weer auditie gehad voor de Amerika-toer van Frog In The Clouds, later dit jaar, maar verder is het hoofd vooral bij a.s. zondag, wanneer we naar Iran vertrekken.
Daarom voor nu nog een filmpje van het vorige toertje. In Tokio.
We hadden daar Niels, een nieuwe technicus, mee en die bleek televisie-presentatie-aspiraties te hebben.
Verschillende keren heb ik itempjes met hem gedraaid en hier volgt er eentje.
(Waarschijnlijk volgen er later -bij voldoende belangstelling - meer...)
Japanse Geluiden from Theater Terra on Vimeo.
donderdag 7 augustus 2008
Probeerseltje
Zoals ik eerder schreef gebruiken we de eerste week voornamelijk om te experimenteren.
Ik vraag me af of het lukt om een filmpje te plaatsen (van toen we een paar weken geleden in Japan waren). En misschien wel meerdere.
En dan niet via YouTube, maar een service waar je een hogere kwaliteit schijnt te kunnen bereiken.
Ben ik eens benieuwd...
Untitled from Dirk Faam on Vimeo.
Ik vraag me af of het lukt om een filmpje te plaatsen (van toen we een paar weken geleden in Japan waren). En misschien wel meerdere.
En dan niet via YouTube, maar een service waar je een hogere kwaliteit schijnt te kunnen bereiken.
Ben ik eens benieuwd...
Untitled from Dirk Faam on Vimeo.
dinsdag 5 augustus 2008
Let Op Je Woorden
Om publiciteit te krijgen moet je wel wat uithalen, tegenwoordig.
Wij gaan dus volgende week in Teheran spelen, en ergens is het verhaal ontstaan dat Varkentje, die een belangrijke rol speelt in de voorstelling, om religieuze redenen niet mee zou mogen doen.
Vanwege vermeende 'onreinheid'.
Hoe dit precies de wereld in is gekomen is niet echt duidelijk, maar we vermoeden dat Theo en/of ik er tijdens een vergadering een grapje over hebben gemaakt, en dat dat toen in de notulen terecht is gekomen, en dat die werden gelezen door de afdeling publiciteit, en dat er toen een persbericht de deur uit ging...
Omdat de meiden van de publiciteit echt wel weten hoe je publiciteit krijgt natuurlijk.
En nog wereldwijd ook.
Ik had daarnet een telefonisch interview met een radiostation uit Australië.
De dame was ietwat teleurgesteld toen bleek dat het waarschijnlijk allemaal niet zo'n vaart gaat lopen met Varkentje. Maar toch kreeg ik haar blij ('t is een gave).
Want toen ik vertelde over Claire, die gesluierd zal moeten spelen, en met wijde kleren, omdat vrouwelijke vormen niet gezien mogen worden, klaarde de interviewster weer wat op.
"Moet ze in een tent spelen!" klonk het lachend vanaf de andere kant van de aardkloot.
Dat we gewoon heel mooie voorstellingen gaan doen in Iran en dat we ons daarbij een beetje aanpassen aan de plaatselijke cultuur is natuurlijk niet sappig genoeg.
Wij gaan dus volgende week in Teheran spelen, en ergens is het verhaal ontstaan dat Varkentje, die een belangrijke rol speelt in de voorstelling, om religieuze redenen niet mee zou mogen doen.
Vanwege vermeende 'onreinheid'.
Hoe dit precies de wereld in is gekomen is niet echt duidelijk, maar we vermoeden dat Theo en/of ik er tijdens een vergadering een grapje over hebben gemaakt, en dat dat toen in de notulen terecht is gekomen, en dat die werden gelezen door de afdeling publiciteit, en dat er toen een persbericht de deur uit ging...
Omdat de meiden van de publiciteit echt wel weten hoe je publiciteit krijgt natuurlijk.
En nog wereldwijd ook.
Ik had daarnet een telefonisch interview met een radiostation uit Australië.
De dame was ietwat teleurgesteld toen bleek dat het waarschijnlijk allemaal niet zo'n vaart gaat lopen met Varkentje. Maar toch kreeg ik haar blij ('t is een gave).
Want toen ik vertelde over Claire, die gesluierd zal moeten spelen, en met wijde kleren, omdat vrouwelijke vormen niet gezien mogen worden, klaarde de interviewster weer wat op.
"Moet ze in een tent spelen!" klonk het lachend vanaf de andere kant van de aardkloot.
Dat we gewoon heel mooie voorstellingen gaan doen in Iran en dat we ons daarbij een beetje aanpassen aan de plaatselijke cultuur is natuurlijk niet sappig genoeg.
Testje
Nee dat valt nog lang niet mee. Ik probeer of ik ook vanaf mijn
telefoon kan loggen en dat lijkt inderdaad te lukken.
Dus als we ergens geen internet hebben, en er moet toch nodig iets
vermeld worden, zit ik al snel met zere vingers vanwege die kleine
rottoetsjes op mijn telefoon.
telefoon kan loggen en dat lijkt inderdaad te lukken.
Dus als we ergens geen internet hebben, en er moet toch nodig iets
vermeld worden, zit ik al snel met zere vingers vanwege die kleine
rottoetsjes op mijn telefoon.
zondag 3 augustus 2008
Terug
Na ruim 1100 logjes over Theater Terra en een hele berg privélogjes (en na een lange 'logloze' periode) vonden we dat het tijd was geworden om een nieuw Terra-logboek te gaan maken. (Waarmee we ook eindelijk toegeven aan de vele verzoeken van 'oude' lezers.)
De afgelopen tijd -we waren onder andere in Macau en Tokyo- waren er vaak situaties waarbij we zeiden "Als we nog een log hadden wist ik wel wat ik vanavond zou schrijven!"
Dus zodoende. Het begon gewoon weer te kriebelen.
Maar er zullen wat dingen anders zijn dan in het verleden.
Zo verschijnt er niet per se iedere dag een logje, gaan we onze krachten meer bundelen en zullen we onze collega's vaker aan het hoofd zeuren ook bijdragen te leveren.
'We', dat zijn dus Merel en Dick. Twee doorgewinterde loggers (kuch!).
Onze oude logs blijken nog steeds op het net te staan, dus als je daar nog eens wilt kijken moet je dat vooral doen.
Hier vind je Merel en hier Dick.
De komende week gaan we waarschijnlijk wat experimenteren met dit log en volgende week gaan we naar Teheran, dus dan hebben we misschien wel écht iets te melden.
Gesteld dat we daar het net op kunnen, maar dat spreekt.
De afgelopen tijd -we waren onder andere in Macau en Tokyo- waren er vaak situaties waarbij we zeiden "Als we nog een log hadden wist ik wel wat ik vanavond zou schrijven!"
Dus zodoende. Het begon gewoon weer te kriebelen.
Maar er zullen wat dingen anders zijn dan in het verleden.
Zo verschijnt er niet per se iedere dag een logje, gaan we onze krachten meer bundelen en zullen we onze collega's vaker aan het hoofd zeuren ook bijdragen te leveren.
'We', dat zijn dus Merel en Dick. Twee doorgewinterde loggers (kuch!).
Onze oude logs blijken nog steeds op het net te staan, dus als je daar nog eens wilt kijken moet je dat vooral doen.
Hier vind je Merel en hier Dick.
De komende week gaan we waarschijnlijk wat experimenteren met dit log en volgende week gaan we naar Teheran, dus dan hebben we misschien wel écht iets te melden.
Gesteld dat we daar het net op kunnen, maar dat spreekt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
