Van Taart Tot Champagne

Afgelopen weekend dus twee (2) Theater Terra premières.

Eerst vrijdag in Singer, te Laren, de eerste voorstelling van de herneming van Os en Ezel. Die ging alvast heel goed. Geweldig om de voorstelling, die ikzelf twee jaar geleden speelde, nu eens vanuit de zaal te zien.
Snapte eindelijk waar het over ging. Over een os en een ezel. Maar dat had ik eerlijk gezegd al een beetje vermoed.
Wij namen ons petje diep af voor cast, crew en regisseur, die allemaal (op Joey na) nieuw waren en e.e.a. in 7 dagen hadden ingestudeerd!

Deze maand spelen ze kriskras door het land, en als je een leuke avond wilt hebben moet je echt gaan kijken. Ook voor uw ultieme kerstgevoel!
(En als je wilt leren hoe het écht gegaan is, ruim 2000 jaar geleden, moet je zéker gaan!)

Gisteren was in De Meervaart in Amsterdam de première van Prikkebeen. Zoals velen mij na afloop verzekerden wéér een prachtproductie van Theater Terra.
Een ijzersterke ploeg heeft keihard en erg creatief gewerkt om dit juweeltje van de grond te krijgen. Prachtig gespeeld, prachtig gezongen en de beelden zijn om van te kwijlen.
Een (strip-) verhaal van meer dan honderd jaar oud in een –gedeeltelijk – ultramoderne uitvoering.
Aanrader! (binnenkort bij U in de buurt)

Vandaag zijn wij begonnen met de repetities van De Grote Avonturen Van Kleine Mol.
In een aanvankelijk koude studio zat de stemming er gauw in en na de bekende taart togen wij enthousiast aan het werk.

Ik had mijn camera niet mee, dus ik kan nog geen beeld laten zien, maar Thijs fotografeerde gelukkig het bekende taart-aansnij-moment.
(Thijs, ik jat je foto even. Goed?)

Theo is erg handig met scherpe voorwerpen. 

Want ieder maakproces van een Terraproductie begint met taart en eindigt – als het goed is – met champagne.
(okee vóór het taartmoment is ook al heel veel werk verzet, maar dat gaat gepaard met ongezonde hoeveelheden koffie enzo. En daar is niks romantisch aan.)

Later meer (beeld?) over het werken aan Mol. En misschien ook over hoe het de andere voorstellingen vergaat (als de collega’s mij kopij sturen, natuurlijk…).

Goede Berichten

Ik zou eigenlijk naar Hardenberg vandaag. Want daar try-oute (try-oute?) Prikkebeen. Maar ik moet deze dagen ook zorgen dat ik een deadline haal: de opzet maken van het script van Dolfje Weerwolfje 2. Donderdagochtend moet die klaar zijn.
Dus moest Theo in zijn eentje naar voorbij Zwolle.

Vanavond mailde hij dat ze de sterren van de hemel hebben gespeeld, dat ze de zaal helemaal inpakten. Had eigenlijk niks anders verwacht.

Hij mailde ook dat de opzet van Dolfje, die ik hem gemaild had, voor zover ik het af heb, er veelbelovend uitziet. Ook goed om te horen, dat snap je.

Morgen nog wat schaven en polijsten en dan gaan we over op de volgende fase. Praten met de regisseur, de producenten, de uitgever en met de schrijver.

Doorloop

Vandaag zijn er bij Prikkebeen flinke stappen gemaakt in de richting van een mooie voorstelling. Vooral de doorloop van vanavond – we zijn  nog steeds in Kampen – was best wel erg geweldig. 

Ik maakte verschillende filmpjes en die heb ik nog niet teruggezien. En of ik ze hier ga plaatsen weet ik dus ook nog niet.
Nu in ieder geval niet.
De dagen zijn al lang genoeg.

Hieperdepiep!

Theo en ik werkten vandaag voor het laatst in de loods op het terrein waar ook ons kantoor en de repetitiestudio zijn. In Amsterdam-Osdorp.
Het was er wel een beetje stil, omdat alle Prikkebenen al naar Kampen waren.

Gelukkig wordt er op kantoor ook altijd voor goede lunzen gezorgd.
En vandaag was het extra goed, want Patricia was jarig. Salades en quiches had ze gemaakt en zo kwam het dat wij (tenminste, ik) ‘s middags maar moeilijk weer op gang kwamen.
Toch kregen wij keurig op tijd ons werk (rekwisieten maken) af.

De rest van de week zijn wij in Kampen voor het afmonteren van Prikkebeen.
Benieuwd hoe de Kamper Lunzen zijn.

Filmpjes!

Zo.
Het repeteren/maken in Osdorp is klaar voor Prikkebeen.
Vanaf maandag begint de montage op het echte toneel. In de schouwburg van Kampen.

Ondertussen, en dat mogen we ook niet vergeten, wordt/werd er twintig kilometer verderop in onze ruimte in Weesp gewerkt aan Os en Ezel.
Maar Theo en ik hielden ons vooral bezig met Prikkebeen, want Os en Ezel is een reprise en dus al klaar. Daar moet alleen ingestudeerd worden. En dat redden ze prima!

Hier de promo, die gemaakt is met beelden van de eerste cast.
(Beelden van de huidige cast gaan hier zéker volgen.)

En vannacht stuurde Begijn – hij speelt de titelrol in Prikkebeen – een link naar een item op de Vlaamse televisie.

Als je nu nóg niet genoeg hebt gezien moet je eens op de site van Dick vd Heuvel kijken. Daar staan veel filmpjes van de repetities.

Vraagje

Ja dames en heren, hier issie dan weer even.
Dat het hier zo stil is komt vooral doordat ik meer met berichtjes op Facebook en op Twitter bezig ben. Schande! (ja ik weet het).
Maar het gaat zo lekker snel en handig. En kort.
En vaak vanaf de telefoon. 

Ook vraag ik me af of er hier nog wel eens iemand komt.
Als uit de reacties mocht blijken dat het hier niet echt uitgestorven is bestaat de kans dat ik dit weblog weer leven ga inblazen.
Tenslotte gebeurt er momenteel erg veel bij Theater Terra: een hele trits nieuwe voorstellingen en reprises van successen, bijvoorbeeld.
Stof genoeg.

Laat maar weten of er behoefte aan is…
(en zoek me anders maar op Twitter of Facebook)

Zo.

Het zit er op. Morgen vertrekken we naar Nederland waar, naar men zegt, de zomer voorbij is. Nou, lekker dan.
Zitten wij hier een maand in de regen terwijl thuis de mussen heerlijk loom van het warme dak vallen. En nu wij terugkomen zitten ze natuurlijk weer rustig in de dakgoot met hun gepiep.
Zal je zien dat het in Edinburgh prachtig weer gaat worden.

In ieder geval was dit een maand om nooit te vergeven vergeten. Niet alleen omdat het mooi was, maar vooral ook vanwege de vele organisatorische moeilijkheden. Het was moeilijk om ons staande te houden tussen het absurd hoge aantal concurrenten collega’s. Die ook nog eens bekend waren van de Britse TV.
Gelukkig kregen we steun vanuit Nederland; van familie en vrienden.
Waarvoor heel veel dank.
Zonder jullie was het allemaal nog veel zwaarder geweest!

Papa Razzi

Normaliter laten wij geen fotografen toe in de kleedkamer. Ook al omdat wij ons moeten concentreren enzo (ofzo).
Maar op een onbewaakt moment zag Theo zijn kans schoon en hij trok zijn camera.
Voor we konden protesteren wist hij ons (Claire en mij) vast te leggen. Dat we zo lachen komt doordat hij, vlak voor het afdrukken zei:
“Een klein toefje schaamhaar, is dat nou teveel gevraagd?”

‘A Magical Morning Treat’

Toch nog een recensie. En dat is op zichzelf al heel bijzonder.
Want het is hier verschrikkelijk groot – ik heb even gezocht en vond wat cijfers over het festival van vorig jaar: er waren toen op 247(!) speelplekken ruim 2000 (!!) verschillende voorstellingen die bij elkaar ruim 31000 (!!!) keer werden opgevoerd.
Dit jaar zullen die cijfers ongetwijfeld hoger liggen, dus het is speciaal als je een recensie weet te scoren.
Dit is onze tweede, in Three Weeks dit keer:

Frog
Theater Terra

Simple but effective, 'Frog' is children's theatre written in bold print, with a bright palette of puppetry, music and movement. Like a giant pop-up book, a simple but effective set creates bright landscapes with stunning dimensional reach, in which we see Frog and his animal friends gaze through giant binoculars into the distance and travel through woodland, under the sea and across chilly snow. A talented singer and violinist provides highlights of live music over a recorded soundtrack of catchy tunes children will enjoy, while talented puppeteers expertly operate the characters. Perhaps particularly suited to the youngest audiences (4+), there is nonetheless something for children of all ages in Max Velthuijs's enchanting stories. A magical morning treat.

Trouwens, Tim Key, jeweetwel, die Engelse comedian die bij veel voorstellingen ondersteund werd door onze Claire op viool, heeft de Fringe Award gewonnen. En ik denk dat ik namens ons allen spreek als ik zeg: Bravo Claire! Zonder jou was het nooit iets geworden met die jongen! 

En nou is Claires fiets

ook nog gejat.

Het meeste valt naast je

Men vraagt wel eens: hoe ziet dat er nou uit, dat Edinburgh?
Nou, zo:

Je ziet hier Theo, op weg naar het theater. Achtervolgd door een vreemde mevrouw en door een fotograaf.

Viool spelen voor derden

Vandaag een bericht van Claire en haar avonturen met de viool.

Heftig flyerend liepen Dick en ik alle mensen tegemoet die de Courtyard kwamen bezoeken toen ik opeens werd aangesproken door een jongeman. Hij vroeg of het een viool was die ik op mijn rug had. Jazeker. Ik wilde hem uitnodigen voor onze voorstelling toen hij me onderbrak en hortend en stotend zijn probleem uitlegde.

Zijn naam is Tim Key, een dichter/comedian die een show speelt op de Courtyard. Hij had een geluidsman die halverwege zijn show een stukje op de trompet speelde, maar deze was overvallen door de griep en kon die avond niet werken.

De geluidsman die ging invallen kon geen trompet spelen, maar wel een beetje viool, dus de vraag aan mij was of hij mijn viool die avond mocht lenen. Ik zei meteen: Ja, natuurlijk. En die avond zouden we om negen uur afspreken. Echter, 's avonds bleek dat de vriendelijke geluidsman waarschijnlijk al een tijdje geen viool in handen had gehad, want het klonk een beetje moeizaam.

Tim vroeg of ik wat wilde spelen en besloot daarna direct dat ik het moest zijn die in zijn voorstelling moest spelen. Ik stemde in en nog geen 10 minuten later begon de show.

Ik had geen flauw idee wanneer ik iets moest doen en wat. Gek genoeg voelde het als natuurlijk om halverwege de show uit het publiek op te staan en tijdens een gedicht het Air van Bach te spelen. Later in de show was er nog een moment dat ook vanzelf ging. Gelukt dus.
Tim was erg blij en het was leuk om te doen. Inmiddels zijn we vier dagen verder en hebben we al vier shows gedaan en een stand-up optreden voor de BBC. Er zijn ook wat journalisten geweest dus wie weet volgt er nog een review...

En als je lang ergens bent…

 

…neem je er toch iets van mee.

En helemaal niet duur!

Gisteravond heeft Claire haar viool naar de Britse komiek gebracht (zie logje van gisteren) en daar bleek dat diens technicus eigenlijk helemaal geen viool kon spelen. Ik zal vragen of ze zelf iets wil schrijven over hoe dat opgelost werd. Misschien schrijft ze dan ook wel iets over de aankoop van een nieuwe viool, vandaag.

Ikzelf zag in dezelfde winkel een basgitaar die ik nogal mooi vond. En goedkoop. Maar eerst keek ik op internet naar de bevindingen van anderen met dit merk –Stagg – en zag al gauw dat het om een prutding ging.
Niet gekocht dus. Bovendien heb ik er hier al eentje …hee, dat heb ik zeker nog niet verteld?

Ik ben al jaren, zo nu en dan, op zoek naar een akoestische basgitaar. Maar die dingen zijn zeldzaam en/of duur.
Een paar weken geleden, toen Zoonlief hier nog was, liepen we te wandelen toen we ineens moesten schuilen voor de regen. We renden het portiek van een winkel in en toen we daar een paar minuten naar de regen stonden te kijken draaide ik me om en zag dat het een muziekwinkel was. Ik gluurde naar binnen en keek recht in het serene gezicht van een…

Is het geen plaatje?

Drie in 1

1. Het logje van gisteren heeft bij in ieder geval één van onze gasten van komende week de wenkbrauwen doen fronsen. Men kon inderdaad (lees maar even na, ik wacht wel) de indruk krijgen dat we niet zo gesteld zijn op gasten. Maar niets is minder waar! Gelukkig mailde ze dat ze zich zo overzichtelijk mogelijk zal opstellen. Haha.

2. Al het geloop hier in de stad, de afgelopen weken, heuvel op, heuvel af, doet een flink beroep op je beenspieren. Die zijn dus lekker los geworden. Maar vanmiddag voelde ik ineens dat ook mijn zolen lekker los begonnen te worden. Dus hinkelde ik een winkel in en schafte mij fluks een nieuw stel schoenen aan. Het is nu avond en terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik ze nog steeds niet uit de doos heb gehaald om ze te bekijken.
Dat komt: echte mannen geven niet zo om schoenen.

3. Vanmiddag stond ik met Claire op het festival-terrein toen  ze werd aangesproken door een jongen. A real English poet/commedian. Zijn technicus, die normaliter een stuk muziek speelt op een accordeon (ofzo) was ziek en zijn andere technicus kon alleen maar viool spelen (Leren die techneuten dan helemaal niks meer tegenwoordig?). Nu zag hij de viool op Claires rug en, hij durfde het bijna niet te vragen, maar zou hij die viool vanavond mogen lenen, voor een keertje, heel alsjeblieft, ah toe?
Hij schrok er van toen Claire “Natuurlijk!” zei. De voorwaarde die ze er aan stelde, zij en ik allebei een vrijkaartje, bleek een beetje moeilijk want uitverkocht, maar hij zou zijn best doen. Hij zou bellen.
En daar zit ik nu nog steeds op te wachten. Over anderhalf uur begint zijn voorstelling en als hij niet gauw belt dan eh, ga ik met mijn nieuwe schoenen spelen.

Heb je trouwens al gezien dat ik een fotoalbum heb geplaatst bij de links, rechts?

Herenbezoek

Ik ga het niet meer over het weer hebben (regen) en ook niet meer over onze etentjes (geweldige wraps bij Joey en Marieke).
Voorlopig.

Vandaag waren we zo’n beetje voor het eerst met ons eigen kleine kluppie. Want er zijn tot nu toe steeds anderen bij ons geweest: Niels de techneut, Merel de producent (en vriendin!), Diederik de grootste fan, Marijke de moeder, Jeroen de man en Salomon de vent.
Iedereen is weer terug naar het warme (hou daar over op!) Nederland.
En wij bleven hier achter.
Komende week verwachten we nog bezoek van deez’ en gene, maar deze dagen zijn we lekker, overzichtelijk, onder elkaar.

Dat bezoek erg gezellig is, is ook maar betrekkelijk hoor. Dat bewijst onderstaande foto van Marieke.
Heb je twee wereldberoemde Nederlanders over de vloer, Theo T. en Jeroen v. K., gaan ze een kwartier met hun aanstekers op vier hoog uit het raam hangen!
(in werkelijkheid was Marieke zelf ook op bezoek, trouwens)

 

Weekend

Vandaag en morgen zijn we vrij.
Terwijl heel Nederland loopt te puffen en te hijgen (en te klagen!) van de hitte, is het hier wisselvallig alsof het herfst is. Maar wij kijken nergens meer van op. Ook niet dat ons weekend op woensdag en donderdag valt.

Vandaag trok een aantal van ons de stad uit.
A trip to the country. En Mama Marieke was mee!

Update:
Ik maakte een filmpje, maar kreeg dat niet af voor de deadline (het moment dat mijn ogen dichtvallen).
Daarom nu pas hier: filmpje!

Bass Rock from Theater Terra on Vimeo.

Nattigheid 2

Edinburgh is een fantastische stad. Vooral als je van regen houdt. Die hebben ze hier volop en ook nog eens dagen achter elkaar. Heerlijk!
Lekker na de voorstelling een beetje door de stad lopen soppen zonder dat je steeds om je zonnebrandcrème hoeft te denken, en dan gauw naar binnen om daar allerlei nuttige dingen te doen. Zoals vandaag, schrijven bijvoorbeeld. Dat gaat toch het beste als de regen gezellig tegen het raam tikt.

Maar ook deed ik de was.
Ik schreef al eerder dat we wel een wasmachine hebben maar geen droger. Toch ben je gewend dat je was na een tijdje op de een of andere manier droog wordt. Maar hoe doen ze dat hier? De kachel brandt nog niet want ook Schotten zijn zuinig.
De atmosfeer in Edinburgh is zo vochtig dat ik dacht dat de droogste plaats waarschijnlijk in een emmer water zou zijn. Maar dat schiet niet echt op natuurlijk.
Daarom toch de boel maar opgehangen, op stoelen en deuren.
Nu hoop ik maar dat ik straks een beetje droge lakens heb.
Anders ga ik ook nog van regen dromen.
Met alle gevolgen vandien.

Vingers gekruist

Vandaag weer eens een lekkere voorstelling gespeeld, met, voor Edinburgh, aardig wat mensen in de zaal.
Zou dat komen doordat de collega’s gisteren, terwijl ik ‘lekker’ op bed lag, reclame hebben gemaakt met een voorleessessie, vioolspel en het babbelen met kinderen die ook nog op de foto mochten met de hoofdrolspelers? En door de vele flyers die zijn uitgedeeld?
Hoedanook, vandaag was een goede dag. Ik voelde me niet meer ‘appelig’ (Theo: ‘daarom heb ik bananen voor je meegebracht.’), en het was lekker weer op toneel te staan met zo’n goed reagerende zaal.
Precies nu zat er een recensent van The Observer in het publiek, en we hebben dus recht goede hoop op een mooie recensie…

Op de foto Marieke (links, met dat mooie haar – met dank aan Claire) die de Schotse kinderen kennis laat maken met Eend.

Post

Ik lag op bed naar een filmpje te kijken toen ik iets tegen het raam hoorde tikken en in mijn ooghoek zag ik iets bewegen. Aan een dun draadje kwam een opgevouwen briefje naar beneden gezakt. Het appartement boven ons wordt bewoond door Joey en Marieke. Dus ging ik er van uit dat het briefje van hen was en voor mij bestemd. (Wanneer er Engelse woorden op stonden was het van een appartement hoger voor een appartement lager...)
Ik vouwde het briefje open - er vielen 5 smarties uit - en las:

Lieve Dick, heel veel beterschap! We hopen dat je ons snel weer gedag komt zeggen, want een beetje op die vieze tafel in de kleedkamer liggen stinken is ook niet alles!
Bijgevoegd zijn je medicijnen.
Groen van Kikker tegen wiebelbenen, rood van Eend voor een soepele nek, bruin van je grootste vriend Haas voor lekker poepen, blauw van Varkje en Rat tegen doorliggen en oranje van het Nederlandse volk (+ Joey en Marieke) voor al het andere waar je last van hebt. Handig he?
Dikke kus van Eend, Kikker, Rat, Varkje, Haas en je bovenburen.

E.e.a. Was geschreven in het handschrift van Marieke.
Al die dieren interesseren me op zo'n moment helemaal niks. Maar zulke collega's!
Zo lief!

Bad timing

We hadden alles opgebouwd, alle props stonden en hingen klaar en de zaal was open. Het (weinige) publiek zat op zijn plek.

Op dat moment werd het trillen van de koorts het ergst. Men had kotsemmers voor me klaar gezet, maar toen ze zagen dat ik zo wit was dat ik bijna licht gaf werd besloten dat we niet zouden spelen.
Er werd een taxi voor me besteld en ik dook mijn bed in. Daar lig ik nu nog.

update: en nu is het zondag en ik ben nog niet genoeg hersteld. 't Gaat beter, danku, maar spelen kan pas morgen - hopelijk - weer

Nattigheid

Als ik zo naar de beelden – op weblogs enzo - uit Nederland kijk kan ik bijna niet geloven dat die actueel zijn. Ik zie mensen in korte broek lopen, kinderen die met een glaasje fris in de zonovergoten tuin zitten en mevrouwen die in T-shirtjes of hemmetjes langs komen fietsen. Terwijl wij hier de laatste dagen maar één gedachte hebben: waar is mijn paraplu? en: wie heeft mijn regenjas? Oké, twee gedachten dus.

Ze zeggen dan misschien wel eens van Schotland dat het er regenachtig is, maar daar is geen woord van gelogen.
De gids in de Camera Obscura, op de berg bij het kasteel, vertelde dat het een oude wetenschap is dat als je vanaf het kasteel The Kingdom Of Fyfe kunt zien liggen, dat het dan gaat regenen.
En als je het niet kunt zien, regent het al.
Ook daar lijkt mij geen woord van gelogen.

Gelukkig heb ik een nieuwe telefoon en daar staat een Weather-Forecast dingetje op. Daar kan ik op zien dat het hier de komende drie dagen blijft regenen. En misschien daarna ook nog wel. Zou me niks verbazen.
Kijken jullie in Nederland een beetje uit dat je niet verbrand?

Gestunt

Vandaag is Zoonlief terug gegaan naar Nederland. Hij was heel graag hier gebleven. “Ik kan hier toch ook een paar weken naar school?”
Ja, was het maar zo.
De wandeltocht naar theater, zonder hem, voelde een stuk langer dan het halve uur dat we er samen steeds over deden.

Gisteren zijn Claires grote en haar kleine vent hier aangekomen. Theo en ik aten vanavond gezellig met ze in The Hardrock Café. De terugwandeling naar het appartement was op z’n zachtst gezegd nogal enerverend. Zo  stonden we op een gegeven moment op straat een Wii-spel tegen elkaar te spelen, zaten we even later in een sjieke hotelbar aan mixdrankjes met Drambuie (lekker!) en bekeken we – ook op straat - een demonstratie van een fiets-stuntteam.
Eén van de fietsers, Danny McAskill, komt uit Edinburgh en hij heeft een schitterend filmpje op Youtube staan. Zeer de moeite waard!
En die zagen wij dus daarnet live…

(O, wat zou DeeDee daarvan genoten hebben!)

Komt dat zien! Komt dat zien!

Na de bezoekersrecensie van gisteren verscheen vandaag de eerste 'echte' review in de krant. HIER te lezen. Zoals je ziet heeft de recensent niet héél erg goed opgelet, want hij meende een hond te hebben gezien, terwijl die, zoals wij allen weten, helemaal niet in de voorstelling zit. Of ik speelde Haas niet zo duidelijk, dat kan ook.
Wat de reporter wel goed had gezien was dat ‘even the most stony-hearted will be bopping along to the frog chorus by the end.’

Net als de honderden(!) andere voorstellingen hier gaan ook wij 'flyeren'. We hebben wat meiden ingehuurd en die gaan in de stad publiek naar onze voorstelling lokken/duwen. Wijzelf delen ook flyers uit, en dat blijkt te werken. Vandaag waren er ook weer mensen in de zaal vanwege zo'n foldertje.
Dus nu zullen wij eens gaan zien, wie ons gaan zien.

Kijkje in de keuken

Gisteren verscheen de eerste recensie. Geschreven door een bezoeker, op de website van The Fringe (het festival) en normaliter nemen we zoiets min of meer voor kennisgeving aan, maar dit stukje is zo goed geschreven (taalkundig –ahum- en qua stijl –ahum, ahum) dat ik er toch even melding van maak. Je kunt het HIER lezen.

Voorts stond de dag, behalve in het spelen van een goeie voorstelling, in het teken van collega’s bekijken – heel mooi tot verschrikkelijk slecht – en in het wederom pannenkoeken bakken. Gewoon omdat het vorige week zo’n succes was. Dit keer bakte ik samen met Marieke. Een natuurtalent.

Ja, ik weet het. Het lijkt hier wel erg vaak over eten te gaan. Maar waar moet ik het dan over hebben? Over dat we de was hebben gedaan?
(Theo: “Ik was, dus ik ben.”) 

Zoals gisteren beloofd heb ik vandaag de zoveelste poging gedaan om een filmpje zo te bewerken dat hij op het net kan. Ik heb het sterke vermoeden dat me dat is gelukt en dat ik nu een makkelijke manier heb gevonden.
Het betreft hier een verslagje van het eerste pannenkoekpartijtje, vorige week.
Op voorhand excuses voor het feit dat we steeds door het lief’lijke geluid van de afzuigkap heen praten.

Pannenkoekpartijtje from Theater Terra on Vimeo.

Een gewone doordeweekse maandag in Schotland

Geen echt opvallende dingen te melden vandaag. De voorstelling ging weer prima, dus ook dat is geen nieuws.

Gebeurde er dan niets? Jawel. Het regende, de collega’s wisten –met moeite- de spelers van die andere voorstelling (zie gisteren) te ontwijken, ik zag met DeeDee de nieuwe G.I.Joe-film en samen met hem en Theo at ik in een erg goed Italiaans restaurant waar Theo volgens eigen zeggen de lekkerste lasagne ooit at.
En het filmpje dat ik in elkaar draaide over het pannenkoekenfeest is tamelijk grappig, maar ik krijg het niet verwerkt zodat het op internet kan.
Ik ga het morgen misschien wéér proberen, dus hou dit log in de gaten.

O ja, en vandaag leerde ik hoe je aan klantenbinding doet…

Snurk!

Lekkere voorstelling vandaag. En volgens de berichten zaten er twee recensenten in de zaal. Als die nou een beetje snel hun stuk plaatsen – en als dat dan positief mag zijn – kan de zaalbezetting flink omhoog. Want dat laat echt nog te wensen over.
De voorstelling die na ons op ‘ons’ toneel staat is bekend van televisie (althans, de personages), dus die trekken veel meer publiek.
Ons cluppie, met uitzondering van ondergetekende, bekeek vanmiddag die voorstelling en ze vonden het, op zijn zachtst gezegd, te verschrikkelijk voor woorden. En neem van me aan dat het stuk voor stuk positieve en aardige mensen zijn, die collega’s van me.
Enfin.

Zelf heb ik met Zoonlief de toerist uitgehangen en we zijn naar een ‘museum’ geweest: Our Dynamic Earth.
Was erg mooi.
Maar ze moeten mij, na een voorstelling, het wandelen door de heuvelachtige stad en het sjouwen door een museum niet plaats laten nemen in een heerlijke stoel om naar een film over wetenschap te kijken.
DeeDee hoorde de titel van dit logje en vroeg: “Slaap je nou?”
Ontkennen had geen zin.

Eten bij The King

Over de voorstelling valt vandaag niet meer te melden dan dat het wéér beter ging. Ik denk dat we het gedoe van snel opbouwen elke dag, met alle stress die daar bij komt kijken nu aardig onder de knieën hebben.
Het gaat steeds vlotter en rustiger.

Het publiek stroomt nog steeds niet massaal toe, dus het wachten is op recensies. En dan graag een beetje goeie, alstublieft.

Zoals eerder gemeld aten we onlangs bij Niels. Hij verving Joey een paar dagen omdat die, met Merel, even naar Nederland terug moest.
Op dit moment, zaterdagavond, is Niels terug in Nederland en als het goed is zijn Joey en Merel weer hier.

Van dat etentje bij Niels (en Claire) maakte ik een piepklein sfeerverslagje.

Eten Bij Niels (en Claire) from Theater Terra on Vimeo.

Waar rook is

Vandaag is het festival dan echt van start gegaan.
Voor ons, maar ook voor ons gevoel. Veel mensen waren er nog niet, maar er zit een stijgende lijn in, net als in de kwaliteit van de voorstelling. 

“Lovely!” riep een vrouw tijdens het slotapplaus, terwijl ze haar handen in vervoering tegen heur hart drukte. Een ander meende dat het “Brilliant!” was. Wij kregen daardoor het sterke vermoeden dat we weer op de goede weg zitten. Lekker.

Vanavond hielden we een pannenkoek-etentje in ons appartement en ook dat was geslaagd te noemen. Met Schotse ingrediënten en een recept van internet kwamen er pannenkoeken tot stand waarbij men steeds maar weer de vingers bij op dreigde te eten. 
En omdat ik ook in een vreemdsoortige pannenkoek-koekenpan (die daar helemaal niet geschikt voor was) probeerde te bakken ontstond er een rookontwikkeling die het brandalarm deed afgaan.
Dus maar gauw de afzuigkap aangezet.
Want een horde brandweerlieden over de vloer, daar hadden we echt te weinig beslag voor.

Attack!

Het gaat al weer veel beter. Danku.
De tweede dag hebben we een stuk lekkerder gewerkt en gespeeld. Dat kwam ook door de veranderingen die we –noodgedwongen- hebben doorgevoerd. We hebben weer het gevoel dat we een mooie voorstelling hebben, en het publiek vindt dat ook.

Dat publiek was nog niet echt talrijk (zei hij met veel gevoel voor understatement), maar het festival is officieel nog niet begonnen, en er zijn verschrikkelijk veel verschillende producties te zien. Veel bekenden van de Britse televisie ook, dus daar rent men het eerst op af.
Wij hebben tot nu toe, vreemd genoeg, erg weinig gespeeld in Engeland en omstreken, dus we zijn hier tamelijk onbekend.
En daarvoor zijn we dan ook hier. Om Great Britain te veroveren.
Dat zal misschien sluipenderwijs gaan, maar we zijn vast van plan zegevierend uit de strijd te komen.
Ik val aan! Volg mij!

You can’t win ‘m all

Nou ja, zullen we dan maar denken, daar is het een try-out voor.
Want wat ging het struikelend en (binnensmonds) vloekend vandaag.
We vochten met de kleine ruimte, met het nieuwe licht en met de spullen van de andere voorstellingen die ons in de weg stonden/hingen. Gelukkig was er maar een handjevol (of 3) mensen komen opdagen, dus heel veel getuigen van het gedoe waren er niet.
Morgen gaat het ongetwijfeld beter. En dat moet ook wel, want dit kon eigenlijk niet.
We hebben plannetjes gemaakt om ons nog beter aan deze omstandigheden aan te passen en die gaan we morgen uitproberen.
Want dan hebben we nog een try-out.

Aan het werk!

The Fringe is zo’n beetje het grootste theaterfestival ter wereld, maar als je het toneel zou zien waar wij gaan spelen zou je dat niet zeggen. Het is niet de kleinste speelplek die we hebben gehad, maar het staat nogal vol met spullen van concurrenten collega’s. Op hetzelfde toneel zullen komende maand dagelijks zes (6!) verschillende voorstellingen spelen.
Dat betekent dat er steeds in een razend tempo omgebouwd gaat worden door een groep ongelooflijk kundige en aardige mensen.
Gisteravond bouwden wij proef. Op ons gemakkie. En daarna ruimde de ploeg (met onze hulp!) het toneel vlot schoon.
Ze stopten op de een of andere manier de spullen op het achtertoneeltje waar al decor en rekwisieten stonden van andere voorstellingen.
Wij waren de vierde dus na ons gaan ze nóg twee voorstellingen proberen te stouwen, en ze bleven lachen, dus denk ik dat het goed gaat komen.
Vanaf morgen te zien.

Ook leuk is dat Claire vandaag aankomt en dat ik vanaf vandaag een week samen ben met Zoonlief, die ook direct een festival-medewerkers-pasje kreeg. Ape(n)trots en rete(n)stoer natuurlijk.

Vertrokken

Zoals de trouwe lezer weet zijn wij inmiddels in Edinburgh waar wij vanavond gaan ‘proef’- bouwen in het theater.
Maar tijdens de reis hierheen werd er natuurlijk volop gefilmd en gefotografeerd, dus plakte ik het volgende filmpje in elkaar.
Het is een impressie van het vertrek vanaf ons kantoor tot in de boot. Verder ga ik dit keer niet want zo’n filmpje moet niet te lang worden, nietwaar?
(en het liedje was ook niet langer, trouwens)

Naar de boot from Theater Terra on Vimeo.

We zijn er.

Valt niet mee hoor, ineens links rijden. Je moet erg geconcentreerd zien te blijven en al met al ging dat vrij goed. Van Newcastle tot Edinburgh, een uurtje of twee, drie.
Onderweg reden we door schitterende landschappen en langs mooie kasteeltjes, maar die lieten we natuurlijk rechts liggen.

De twee keren dat het bijna fout ging met het links rijden waren op een parkeerplaats bij een pompstation, dus dat telt niet.
Nou okee, ik had ook bijna een aanrijding in de drukte van Edinburgh, en toen deed de bestuurder van die andere auto zo lelijk tegen me dat ik pardoes aan de verkeerde kant van de weg een straat inreed.
Zonder blikschade overigens. En ook nauwelijks imagoschade.

Tijdens het festival in Edinburgh vluchten veel inwoners de stad uit en ze verhuren dan meteen hun huizen en appartementen aan artiesten en techneuten. Zo hebben wij ook drie appartementen en die zijn prima.
Theo en ik zitten in het appartement van een beroemde Schotse sportvrouw die op dit moment in Thailand is.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben zit Theo tegenover me met zijn laptop.
”Je nieuwe logje staat er nog niet op hè?”
”Nee, want die ben ik nog aan het schrijven.”
”Nou, schiet eens op dan.”
Vandaar maar fluks geplaatst.

Hier issie, Theo.
Nog een wijntje?

”

IJmuiden-Newcastle

Het is op het moment van schrijven een uur of elf 's avonds en onze boot vaart rustig over het donkere maar rustige water. Alles is wel.
Vanavond vrij heerlijk gegeten in het restaurant met buffet. Daarna wat rondgezworven over het schip (waarbij we Theo kwijt zijn geraakt) en later op het achterdek een nat glas gekocht, voorstellende een whisky.
Ben nu in mijn hut -iedereen heeft een eenpersoons!- en ik ga nu maar eens wat muziek draaien. Want het schip stampt nogal en misschien kan ik dat maskeren.
Met wat Ramones ofzo.
Zullen we eens zien wie er harder stampt.

Morgen om 9 uur komen we in Newcastle aan.
Hoop wel dat Theo dan boven water is.

Even kort

Sorry hoor, maar als je dit ziet moet je het niet lezen. Dit berichtje zal zo, binnen de kortste keren, weer verdwenen zijn.
Want je raadt het al: ik ben weer eens iets aan het testen.
Zojuist heb ik wat instellingen veranderd en nu zou het makkelijker moeten zijn om een logje, geschreven op mijn mobieltje, rechtstreeks naar het weblog te sturen.
Het schrijven op mijn (nieuwe) mobieltje valt me niet tegen. Het moet weliswaar met de duimen gebeuren maar veel meer vingers gebruik ik normaliter toch ook niet. 't Is alleen dat ik niet meer gewend ben om mijn duimen zo intensief te gebruiken. Het is lang geleden dat ik heb gelift, moet je weten. En het is maar goed dat ik veel dingen zie en hoor die mijn goedkeuring kunnen wegdragen, want daardoor steek ik regelmatig twee duimen kordaat omhoog. Verder gebruik is ze eigenlijk niet veel en dat voel ik best!

Zo. Ik denk dat ik voor deze test wel weer eens genoeg in mezelf heb zitten praten.
Want er is verder niemand die dit leest.

En nu hopen dat de test lukt.
(en dat ik daarna dit berichtje snel kan wissen)

Bijna Weg

Als je je speakers aan hebt staan is het misschien even schrikken. Sorry.
Maar ik dacht: laat ik de trailer van Edinburgh hier even inplakken, dan heeft de lezer ongeveer een idee waar wij ons de komende maand bevinden.
Wist ik veel dat hij dan ook automatisch zou starten.

Morgen vertrekken we.
Begin september weer terug.
Ondertussen zullen wij ons best doen om vermeldenswaardige avonturen te beleven.

En we zullen mijn best doen ze hier te noteren. 
Stay in touch!

testje

Dit is een testje, thijs!

Glitter en Glamour (en veren)

Knarsend en piepend komt het weblog weer in beweging.
Het is wat roestig geworden.
Maar als het even mee wil zitten valt er hier de komende tijd weer het een en ander te lezen en te zien.
Over een week vertrekken we naar Schotland om op het festival van Edinburgh een maand lang Frog te spelen.

Vandaag liep ik met het plan weer eens iets op dit log te zetten.
Gewoon om te kijken of alles nog werkte (en om te kijken hóe het ook alweer werkte).
Komt er een mailtje binnen van Merel. Dat ze een foto had die misschien wel geschikt zou zijn voor het weblog.
Ze werkt op zaterdag namelijk ook (...) en vandaag was ze met Joey in de weer om kleine veertjes, die we nodig hebben in de voorstelling,
te regelen.
Dus ik denk dat hun hele huiskamer onder het pluis is komen te zitten.

Je zou zeggen dat ze met een kip of gans bezig zijn, maar Merel verzekert ons dat ze het ding, dat ze zitten te plukken, gewoon in een feestwinkel heeft gekocht. Het zou om een Boa gaan.
(ik hoor Paulus alweer denken: sinds wanneer heeft een slang veren?)

Knutselen

In augustus spelen we de hele maand op het festival van Edinburgh (Scotland) met Frog. En daarna als toetje nog een week in Londen. Dat komt, we willen het Verenigd Koninkrijk gaan veroveren, en volgens onze Engelse agent gaat dat zeker lukken, en hij kan het weten.

Omdat het in Edinburgh een festival is betekent dat – zoals zo vaak – dat we iedere dag ons decor weg moeten halen om het de volgende dag weer neer te zetten. Zodat anderen op hetzelfde podium kunnen spelen.
Maar dit keer wordt het wel een erg krap schema, want we hebben voor het opruimen een kwartier (!) en voor de bouw ook zoiets…

Dus hebben we het decor geheel opnieuw ontworpen. Zeer sterk vereenvoudigd maar zonder dat dit voor het publiek te zien zal zijn. Heel slim dus, zeg maar.
Theo en ik zijn deze weken hard bezig in het atelier om een en ander voor elkaar te knutselen. Af en toe moeten we even weg voor een vergadering, Kikker-voorlees-sessies, een viewing van de DVD van de laatste Kikkervoorstelling, het ophalen van een Musical Award, of gewoon voor het inkopen van materiaal. Toch schieten we goed op en het is allemaal erg gezellig, dat snap je. Veel lachen ook.

Vanmorgen stonden we in een stoffenwinkel om materiaal te kopen toen bleek dat Theo's pasje het niet deed. Hoe vaak hij hem ook door het apparaat haalde, iedere keer klonk er een piep.
"Zit er nog garantie op dat apparaat?" vroeg Theo.

En even later zei hij tegen de verkoopster: "Mijn pasje is nog niet zo lang onbruikbaar, zie je dat? Er staat 'pas onbruikbaar'."

Nou ja, van die dingen dus.

Musical Award!

Zo, hèhè.
Eindelijk zit ik weer eens rustig achter mijn computer. Het was nogal druk, de laatste dagen. Maar lékker druk.
Voor wie dat is ontgaan: maandag won ik een Musical Award voor het Beste Script (van Kikker En Zijn Vriendjes), en daar ben ik natuurlijk verschrikkelijk trots op.
En blij ook, voor iedereen die aan deze prachtproductie heeft meegewerkt. Want het is misschien een cliché (en dus waar), maar zonder al die talenten om me heen was het helemaal niks geworden. Ja, wat woorden in een Word-file.

 

Zoals je misschien hebt gezien ging de uitreiking weer eens erg soepeltjes. Ik wist niet (meer) dat ik onderaan de tribune achter een microfoon had moeten plaatsnemen, dus ik speerde, zodra ik mijn naam hoorde, het podium op. Waar Ursul de Geer me zei dat hij geen beeldje voor me had en ook geen microfoon. Ondertussen was in de regiecabine (hoorde ik later) de pleuris uitgebroken. Want iemand had me tegen moeten houden en naar de goede microfoon moeten brengen. Dat deden ze met alle volgende winnaars wel, nadat de floormanager “verschrikkelijk op zijn falie had gekregen” (zo zei mij een schaterende Ivo de Wijs).

 

Maar ik kreeg ondertussen snel een beeldje in handen gedrukt door een mooie en bloedzenuwachtige juffrouw, en Ursul bood me het clipmicrofoontje op zijn revers aan. Op dat moment besloot ik dat ik niet alle namen, die ik even daarvoor nog even in mijn hoofd doorgenomen had, tegen Ursuls borst zou zeggen.
Dus bedankte ik ‘iedereen’ en daarna speciaal Christa.
Want die was ik een paar jaar geleden, toen ik ook al een award won, als enige vergeten te noemen.

 

(Als je mazzel hebt kun je het incidentje nog terugzien op Uitzending Gemist. Het begint zo’n beetje op 42 minuten.)

 

Maar al met al was het een geweldig avond, dat snap je.
Het was een lange zit van ruim drie uur, met daarna een extra lange foto-shoot met alle winnaars:

En direct ook maar het Juryrapport gekopieerd:

 

De afgelopen dagen regende het telefoontjes, sms-jes en mailtjes (en lieve live-kussen), waarvoor ik iedereen heel erg wil bedanken.

Ook voor de prachtige bloemen veel dank. En voor de lieve en leuke woorden (buurvrouw op het werk: “Oh, je hebt een Rijk de Gooyer Musical Award gewonnen hè?”).
Het was allemaal weer prachtig.

 

Maar inmiddels zijn we weer gewoon aan het werk, want er is nog veel te doen!

Even Snel

Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om achter de PC te zitten nu.

Later zal ik dus uitgebreider berichten over de heugelijke dag van gisteren.
Voor nu alvast: zo ziet mijn schoorsteenmantel er nu uit….

Babbe X Oscar

26052009.jpg
Originally uploaded by dickfeld

Anderhalve week geleden trouwden -onze- Babbe en Oscar.
Heel romantisch, in Frankrijk. En voor de meesten van ons was dat natuurlijk te ver weg.
Daarom deden ze het vandaag nog eens dunnetjes over in Amsterdam. Althans, het feestgedeelte.
En gezellig dat het was!
En mooi, die Babbe! (Oscar ook hoor)
Vind je niet?

Flickr

This is a test post from , a fancy photo sharing thing.

Aha!

Vandaag had ik even een aha-belevenis. Ik dacht terug aan het speciale optreden dat we deden in Radboud in Nijmegen. Want we kregen daar een bos bloemen en toen ik daarmee naar buiten liep zei een man: “Dat zie je niet vaak dat iemand met een bos bloemen het ziekenhuis úit loopt.”

 

Toen ik vanmiddag thuis kwam vond ik een briefje van een bezorgservice dat ze mij niet thuis getroffen hadden en dat ze ‘de voor mij bestemde bos bloemen’  bij mijn buurvrouw hadden afgeleverd. Het bleek van Theater Terra te zijn, vanwege de nominatie, waarvoor heel veel dank! Een schitterende bos.

 

Maar voor ik dat kon zien moest ik dus eerst het boeket bij mijn bejaarde buurvrouw ophalen, en toen ik er mee uit haar huis kwam fietste er een man langs: "Noh, haal jij de bloemen nou bij je arme  buurvrouwtje vandaan?”

 

Vanwege dezelfde nominatie was er vandaag een Musical Awards Lunch voor alle genomineerden. Vanwege de pers vooral.
Maar het was ook gezellig.
Tja, en dan moet je natuurlijk met z’n allen poseren voor een grote groep fotografen. En dat geeft veel geschreeuw en gekakel.

 

Weet je wat? dacht ik. Ik neem er gewoon eentje terug!

Post!

Zat ik gisteren rustig in het café, alwaar ik weer eens biljartles kreeg van wat vrienden, piepte mijn telefoon dat ik een sms'je had.  ‘Gefeliciteerd!’ schreef Joey.
Die is een half jaar in de war met zijn verjaardagswens, dacht ik.
Of hij stuurt hem naar het verkeerde nummer, dat kan ook.
Maar direct ging de telefoon over en voor ik wist wat ik deed (ik was in gezelschap en hoorde dus eigenlijk niet zomaar aan te nemen) had ik Merel aan de lijn. Ook zij feliciteerde me.
Bleek dat net bekend was gemaakt dat ik genomineerd was voor een Musical Award. En Theo ook!
Allebei voor Kikker En Zijn Vriendjes.
Hij voor ‘Beste Decorontwerp’ en ik voor ‘Beste Script.’

 

Enfin, de rest van de avond bleef mijn telefoon piepen. Het ene sms’je na het andere. Geweldig leuk.
(en iedereen nogmaals bedankt natuurlijk)

 

Vandaag opende ik mijn brievenbus en vond daar twee poststukken:

Ik weet niet of je het kunt lezen, maar links is dus de brief van Stichting Musical Awards met de officiële melding, en in de rechter wordt ik door het Justitieel Incasso Bureau gefeliciteerd.
Aardig hè?

 

Zoals je ziet laten ze trouwens ook weten dat ze hebben gemeten dat ik 7 km te hard reed en omdat hun apparatuur niet zo nauwkeurig is doen ze daar nog 3 km van af.
Blijft over: ‘overschrijding van de maximum snelheid met  4 km.’
Kost me verdulleme 16 euro.
Het zit mij ook nooit eens mee.

Speciale voorstelling

Gisteren werd er een aangepaste versie van Kikker en zijn Vriendjes gespeeld in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen.
Voor, onder meer, ernstig zieke kinderen.

Omdat er geen echte theatervoorzieningen in het zaaltje waren en omdat het toneeltje bijzonder klein was werd het een zeer uitgeklede versie.
Maar daarom niet minder energiek!
Babbe, Koen, Marieke, Mike, Niels en Thijs (in alfabetische volgorde) deden hun werk alsof ze in een schouwburg stonden.

Hele stukken uit de voorstelling moesten vervallen en om het verhaal toch gaande te houden was ondergetekende ingehuurd als verteller. Van de tussenteksten.

Ik ga hier geen emotioneel verhaal houden over kinderen die hun ellende voor even konden vergeten, over tranen in de ogen van ouders of over de dankbaarheid die ons van alle kanten ten deel viel.
Laat ik het er op houden dat het een geslaagde onderneming was, die - ook ons - een erg goed gevoel gaf.

(om privacy- redenen geen beeldmateriaal dit keer)

Filmcarrière

Ik ben de afgelopen tijd vaak mee geweest met
Kikker En Zijn Vriendjes.
Dat was erg gezellig, maar de spelers vroegen bijna iedere dag of ik de film van Het Grote Terra POPconcert al klaar had.
En dan moest ik weer zeggen dat het monteren van beelden van zes (6) voorstellingen heel veel werk is, vooral als meer dan de helft van die beelden onbruikbaar is vanwege enorme lichtverschillen of omdat er af en toe een vervanger (Hadie Sven!) over het toneel liep. Of omdat Babbe ineens de partijen van Niels zong. Of omdat Eric-Jan het leuk vond om bij één voorstelling grappig te doen met een kerstmannen-muts.
Kortom, het was, zoals ze dat hier zeggen “teugenopzienderswerk”  (hardop voorlezen).

 

Dus zei ik steeds dat ik er helemaal geen zin in  tijd voor had.

 

Maar nu ik toch een paar vrije dagen had ben ik maar eens flink in de computer geklommen. Met een nieuw montageprogramma en alle tijd van de wereld (tot diep in de nacht!) heb ik het eindelijk , min of meer, voor elkaar!
Hier en daar waren gewoon geen goede beelden of overgangen voorhanden, maar het resultaat is alleszins redelijk.
Vooral voor intern gebruik. En daar maakte ik het voor.

 

Overmoedig geworden besloot ik meteen maar een filmpje te fabriceren van de beelden die we maakten tijdens de Poppenspel-workshop van een paar weken geleden.
Zodat de webloglezers ook iets te zien hebben…

 

Poppenspel Workshop from Theater Terra on Vimeo.

Geluk bij een ongeluk

Afgelopen weekend o.a. twee 'Kikker En Zijn Vriendjes'-voorstellingen in Hoorn.
Op zichzelf niets bijzonders.
Okee, Hoorn is bij mij om de hoek, dus er waren nogal wat kennissen en familieleden, maar ook dat is geen aanleiding om een logje te schrijven.
Nee, de reden van dit stukje is een foto die ik in mijn toestel vond.

We zien Niels, die na afloop van de voorstelling in de schouwburgfoyer een handtekening zet op het gips van een onfortuinlijke fan. Met onfortuinlijk bedoel ik niet het zetten van de handtekening natuurlijk, maar de oorzaak van het gips: ze was met haar been tussen de spaken van de fiets gekomen.

Maar zoals op de foto te zien is, het ergste leed was geleden en de grootste schrik was ook bijna weg.
Niels kon er al bijna weer, zij het voorzichtig, om lachen.

Lentewolken En Zomergras

Gisteravond was de seizoenpresentatie van theater De Meervaart. Omdat wij daar vaak spelen – en vaak onze premières – zijn we er nogal kind aan huis.
Dus  moest ook Theater Terra op komen draven om het publiek lekker te maken voor het komende theaterseizoen.

 

Niels en Marieke deden een liedje uit de vorige Kikkervoorstelling en Theo en ik zaten in de zaal om, zoals Theo het zei, te ‘controleren of ze een beetje in de maat bleven.’
(Maar ik zat er ook om stiekem te filmen.)

 

Extra leuk was dat er dit keer met een live-band gezongen werd en dat die band onder leiding stond van Nick.
Je snapt dat het een gezellig samenzijn was.

 

Hier een stukje van hun optreden.

Duet In De Meervaart from Theater Terra on Vimeo.

Zoek de zon op

Zondag was ik geboekt voor twee Kikker-voorleessessies in Amsterdam.
Met dat mooie weer in een klein zaaltje op het terrein van de Westergasfabriek, je moet er maar zin in hebben.

Voor aanvang liep ik buiten even wat rond en toen zag ik een open plek in het parkje met een paar fijne bankjes. En heel veel magnolia’s.
Dus vroeg ik de organisatrice of ik het voorlezen lekker in het parkje mocht doen.
Nou graag! Leuk! Veel liever! Goed idee!

 

Dus toen heb ik ontdekt dat spelen in het theater helemaal niet zo zaligmakend is. Nee, gewoon bij het licht van de zon. Veel beter!
(sorry Thijs)

Ik moest tussendoor vaak denken aan de collegae van Kikker En Zijn Vriendjes, die op datzelfde moment in de donkere schouwburg van Hengelo stonden. De arme zielen. Ze wisten niet wat ze misten.
Vandaag gaven Theo en ik een Workshop Poppenspel in onze ruimte in Weesp.
De eindopdracht was dat de deelnemers een zelfverzonnen scène moesten spelen.
Drie van de vier clubjes kozen er voor om hun stukje in de open lucht te doen, en dat was voor ons als publiek heerlijk. Dat snap je.

 

Het Nieuwe Theatermaken gebeurt dus bij zonlicht.
En de aanstormende talenten hadden dát alvast goed begrepen.

Wonderbaarlijk mooi weer

Ook in Muiden was het lekker weer vandaag.
Zo lekker dat wij dachten dat het een goed idee zou zijn om daar op een terras te gaan lunchen.
Zo gezegd, zo gedaan.

Bijkomend voordeel was dat onze nieuwe agent voor
’Engeland En Omstreken’ op bezoek was. En die had wel trek in Hollandsche Pot.
Dus lieten wij hem kroketten, ossenworst en kaas voorzetten, maar ook Nederlandse lekkernijen als Loempiaatjes en Vlammetjes.
Als bijgerechtjes  natuurlijk, maar dat snap je.

Ook in een tamelijk sjiek restaurant heeft de ober zijn dag wel eens niet. Hoe vriendelijk hij ook is.
De man zette een mandje brood op tafel waar 6 (zes) kleine stukjes brood in lagen. En wij waren wel met zijn zessen, maar het zag er wat armetierig en kneuterig uit.
Gelukkig had G. direct een uitleg klaar voor onze Engelse gast:

”This is a very religious restaurant. They put some bread on the table and hope it will multiply.”

De ober kon er ook wel om lachen.

Op een mooie lenteavond

Misschien weet je nog dat wij – onze buurt - vorig jaar
De Buurtcompetitie van de RaboBank wonnen.
En dat de prijs 30.000 euro was. Bedoeld om Het Kerkplein op te knappen.

Een paar weken geleden is men met het werk begonnen en het eerste deel van het plan, twee jeu de boulesbanen, is zo goed als klaar.
De banen zijn ook al in gebruik genomen. Vrijdagavond.
Door Ondergetekende & Zn.

En zeg nou zelf: is dat niet poepsjiek? Jeu de Boules zo dicht bij je huis (rechts)?

Domper op de feestvreugde was wel dat ik verloor.

Groeten uit Weesp

Ja, dat was best gek.
Overal in het land zitten de mensen op terrassen in de zon aan het witbier, terwijl wij in Weesp…

… wij stonden vanmiddag in de repetitieruimte een scène plus liedje uit de kerstvoorstelling te doen.

"Je ziet er slecht uit!" *)

Ik zou afgelopen vrijdag naar Haren (Groningen) mogen met Kikker. 
Die goede ziel houdt zich –ook- bezig met voorlezen uit eigen boekjes, op scholen en in bibliotheken door het hele land, maar hij heeft geen rijbewijs. Daarom heeft men een paar Terraristen – waarondergetekende – bereid gevonden hem te vervoeren.
Bovendien heeft hij beweging nodig en daar zorgen wij dan ook voor.  O ja, en voor zijn stem. Maar dat spreekt.

Donderdagavond echter, net thuisgekomen van vijf voorlezingen in Ede, werd ik ziek. Althans, ik had het heet terwijl ik rilde, ik voelde hoe overal in mijn lijf mijn bloed stil stond en alle botten deden pijn.
Waarschijnlijk was er een Edense griep met mij meegelift.
Waarvoor dank!
(Nee, dat is niet aardig. Het was juist helemaal geweldig in Ede!
En dat meen ik echt.)

Kortom, om een lang blog kort te maken, 's avonds laat via Linda en Merel – twee van onze productiekanjers, 24 uur per dag bereikbaar – met Haren afgesproken dat ik de volgende morgen om half acht de organisatrice wakker zou bellen met mijn medische update. Want rond dat tijdstip zou ik, volgens de planning,  in de auto stappen.

De wekker had ik gezet, maar dat bleek verspilde moeite. Want de hele nacht was ik wakker. Hondsberoerd.

Nadat ik Haren had afgebeld viel ik eindelijk min of meer in slaap.
En toen zag ik steeds de beteuterde gezichten van de kindertjes uit Haren voor me. Achgut.
Heb je je zo verheugd op de komst van Kikker, issie ziek!

Maar, Harense kinderen, aanstaande vrijdag gaat Kikker het wéér proberen. Als alles goed gaat komt hij dan bij jullie langs.
Ik zal zorgen dat hij deze week op tijd naar bed gaat.
En veel gezond fruit eet!
Enzo.

 

*)Varkentje tegen Kikker in 'Kikker Is Verliefd'

Wij hebben ongelofelijke haast

Telefoontje van Casper, onze productiemanus van alles en nog wat.

"Hoi, met Casper, stoor ik?"  De vaste openingszin.
"Ha Casper. Nee."
"Mooi. Eh, ik heb slecht nieuws."

Op zo'n moment zou je kunnen denken:
Is er iemand overleden?
Heeft er iemand ontslag genomen?
Gaat mijn loonsverdubbeling niet door?
Maar niet bij Cas. Bij hem moet je even wachten om er zeker van te zijn dat hij geen grap maakt. En hij maakte geen grap.

"Jij bent toch in Franeker geweest met Kikker En Zijn Vriendjes?"
"Ja."
"Dan heb je een bekeuring gekregen. Voor te hard rijden."
"Hoe weet jij dat? Ik was met mijn eigen auto."
"Nee, jij reed toch met de spelersbus?"
"Zeker weten van niet. Als je nou over Stadskanaal zou beginnen, toen reed ik wel. En waarschijnlijk veel te hard. Die bon zal dan nog wel komen."

Maar nu moest hij dus eerst uitzoeken wie er dan wél gereden had naar Franeker.  En wie hij dan wél op de kop kon geven.
Hij  had al een vermoeden.
Arme Marieke.

 

Uitzicht

Tegenover mijn huis staat 'De Oude Pastorie'.
Dat is een monumentaal pand, dat door de overburen ingrijpend
is gerenoveerd.
Zo ingrijpend dat het er niet echt mooier op is geworden.
Althans, van buiten.
En vanuit mijn optiek.
Want dit is wat ik tegenwoordig zie vanuit mijn werkkamer:





Geef toe, dat is niet echt een fijn uitzicht, zo'n blinde muur.

Waarom buurman dat zo heeft laten doen is mij niet bekend.
Misschien omdat ik ooit tegen hem zei: "Jij hebt dan misschien
een duurder huis, ik heb een mooier uitzicht."
En dat hij toen heeft gedacht: ik zal je krijgen.

Maar nu zat ik te denken: zou er iets in de hinderwet staan
over overlast door een beetje licht?
Want anders heb ik een ideetje waar ik die witte muur voor
kan gebruiken.
Dan schaf ik een flinke filmprojector aan en dan krijg je
bijvoorbeeld dit:




Ik weet niet, maar het lijkt mij véél mooier...

Boeven vangen

Niet zo lang geleden is er ingebroken bij Theo.
Onder andere zijn laptop hadden ze meegenomen, en voor
mij is dat een waar schrikbeeld. Voor hem ook trouwens.

Nu las ik bij onze Joey op zijn weblog dat hem
hetzelfde is overkomen.
Laptop weg, je moet er toch niet aan denken!
En wat doe je er aan?
Niks, dacht ik.
Ja, beter uitkijken.
Maar we weten allemaal dat dat makkelijk gezegd is.

Dus ging ik eens op internet kijken of daar misschien
oplossingen te vinden waren voor dit probleem.
En jawel!
Ik vond een toepassing, slim en gratis.
Het zorgt er niet voor dat je laptop niet gejat wordt,
maar áls dat gebeurt heb je grote kans dat je hem
terugvindt. En de vuile dief er bij.
Want sinds ik het programmaatje geïnstalleerd heb,
stuurt mijn laptop mij iedere dag een berichtje waarin staat
waar hij zich bevindt. (voor de kenners: op welk ip-adres)
En als hij verplaatst wordt stuurt hij steeds berichten.
Zodat de politie hem kan volgen, zeg maar.

Dus Theo en Joey (en alle anderen) kijk HIER eens naar.
Ik kan je zeggen dat het een ietwat geruster gevoel geeft.

Ik zit er bijna op hopen dat zo'n #$@*!!&^%^!! het
eens met mijn laptoppie probeert...

Hiep hiep

Vandaag ben ik trouwens jarig.
Althans, de ik die niet meer rookt is twee jaar geworden.

Danku.

Nooit meer douchen

(dit is deel drie van een dramaserie over een verstopt riool)

Op de tekening die ik vandaag van de gemeenteambtenaar
kreeg staat mijn huis fout getekend.
Hier kwam ik na een half uur graven achter.

Gisteren was ik tevergeefs, op gemeentelijke, telefonische
aanwijzingen, in mijn voortuin aan het graven geweest.
Op zoek naar een put.
De gemeenteambtenaar had zich vergist, waardoor ik bijna
twaalf meter te veel naar rechts aan het spitten was.
Nu ik de tekening zag leek het me handiger om achter
het huis naar de pijp te gaan graven.

Maar de rioolpijp die ik probeerde te bereiken lag niet op
de plek waar hij volgens die tekening zou moeten liggen,
dus moest ik al gravende zoeken.
En dat valt niet mee op een meter diepte.
Bovendien moesten er wat struiken aan geloven en had ik
veel last van de wortels.
Om de ellende te vervolmaken begon het ook nog te regenen,
en ik speelde met de gedachte om me dan voortaan maar
te wassen met water uit een emmertje.
De boel gewoon weer dichtgooien en nooit meer douchen.

Maar toen stuitte ik, bij toeval en op een meter van de
getekende plek, op de buis.
Direct belde ik de man van de rioolontstoppingsdienst.
Want die wachtte op mijn telefoontje.

"Ik heb de buis gevonden!" zei ik, "je kunt er bij."
"Je lijkt wel te hijgen," antwoordde hij.

Inmiddels is het euvel verholpen.
Na veel vijven en ver na zessen.
Alles loopt weer. Behalve ik.
Want ik was op het einde van de middag helemaal kapot.
Zodoende liggen er nu twéé diepe gaten bij mijn huis.
En twee bergen bovendien.

Als een natte krant

"Ben je aan het tuinieren, of wat?" vroeg de buurvrouw die
me tot mijn middel in een gat in mijn voortuin zag staan.
"Er schijnt hier een schat te liggen," zei ik.

Maar de werkelijke reden was heel wat minder grappig
(nog minder?).
De verstopping (zie gister) kon niet binnenshuis worden
verholpen en dus moest ik op zoek naar een put die,
volgens de maten die ik van een gemeente-ambtenaar
telefonisch door had gekregen, onder het grasveld moest
zitten. Bijna in het midden, berekende ik.

Maar lang nadat zowel mijn rug als mijn knieën pijn waren
gaan doen had ik nog steeds niets gevonden.
En ik begon te twijfelen aan de maten die ik door de telefoon
had gehoord.

Dus belde ik nog maar eens naar het gemeentehuis.
"Ik kom morgen wel even langs," zei de man.

Dus nu ligt er een diep gat in mijn grasveld.
Ga ik morgen eens zien of de krantenbezorger eigenlijk
wel netjes over het paadje naar mijn brievenbus gaat.
Want ik vermoed dat hij altijd een stuk afsnijdt.

Ha! Dat zal hem leren!

Verstopt

De afgelopen tijd hoorde ik vreemde geluiden als ik onder
de douche stond. Uit het doucheputje welteverstaan.
Af en toe liep het water niet weg, en andere keren was
er niks aan de hand.
Maar toen ik vrijdagochtend in alle vroegte - na een
wakkermakende douchebeurt -  beneden kwam, stond
mijn keukenvloer blank.

Een groot deel van de zaterdag ging op aan het schroeven,
sleutelen, zuchten en vloeken in het aanrechtkastje.
Heel klassiek, met kopgestoot en al.
Bezweet en met een roodaangelopen hoofd moest ik
uiteindelijk de strijd opgeven.
Het euvel heb ik niet kunnen verhelpen, maar ik weet wel
dat het diep onder het huis zit. Of zelfs daarbuiten.

Maandag komt de 'ontstoppingsservice'.
"We brengen ook een cameraatje mee, " zei de man
aan de telefoon.
"Zal ik zorgen dat mijn haar weer goed zit," zei ik.

Red Hot Cat

Kom je thuis, is het koud!
Vergeten de kachel te programmeren.
Als je de thermostaat dan hoger zet duurt het héél lang
voor de boel op temperatuur is, dus is het raadzaam om de
open haard aan te steken.
Moet je daar wel dicht bij gaan zitten.

Of je kijkt naar de DVD van The Brian Setzer Orchestra
(live in Japan) die je net binnen hebt.
Mensenlief, daar word je warm van!

Hier een hartverwarmend fragment.
(je moet eigenlijk wel goeie speakers hebben...)

Dorpsrust

Wat een takkeherrie!
Op dit moment staat één van de carnavalswagens recht
voor mijn huis te wachten tot de optocht gaat beginnen en
ze draaien alvast keihard Duitse(!) carnavals-bagger.
Waarschijnlijk hebben ze zich in de aanvangstijd vergist,
want ze staan er al ruim een half uur.

Nu maar hopen dat die optocht voor vandaag gepland staat...

Geduld...

Rond de première van 'Kikker En Zijn Vriendjes' zou ik dit weblog weer
gaan opstarten.
Want dan zou de nieuwe Theater Terra website op het net
verschijnen, en dat leek ons een goed moment.
Afgelopen zondag (15 februari) (2009) was de bewuste première,
maar een nieuwe website: ho maar!
Een doorstart van het weblog: idem ho maar!

Inmiddels heb ik van de week het ontwerp van de nieuwe site gezien
en dat zag er allemaal mooi uit. Kan zo het net op.
Nou ja, bijna. Een paar veranderingetjes hebben we voorgesteld, een
paar ideetjes aan de hand gedaan, en ja, dan duurt het weer even hè?

Dusse, nog even geduld.

Om de tussentijd te doden, voor wie dat niet weet:
als je in het adresvenster van dit weblog op het oranje vierkantje
drukt kun je je abonneren. (Zelf gebruik ik er Google Reader voor.)
Voordeel is dat je dan een melding krijgt als hier iets nieuws
geschreven staat. Hoef je niet steeds te gaan kijken.
Op dezelfde manier abonneer je je op andere sites en blogs.
Handig!

Update: ik heb rechts een gadget toegevoegd waarmee je je nóg makkelijker kunt abonneren...