Wij hebben ongelofelijke haast

Telefoontje van Casper, onze productiemanus van alles en nog wat.

"Hoi, met Casper, stoor ik?"  De vaste openingszin.
"Ha Casper. Nee."
"Mooi. Eh, ik heb slecht nieuws."

Op zo'n moment zou je kunnen denken:
Is er iemand overleden?
Heeft er iemand ontslag genomen?
Gaat mijn loonsverdubbeling niet door?
Maar niet bij Cas. Bij hem moet je even wachten om er zeker van te zijn dat hij geen grap maakt. En hij maakte geen grap.

"Jij bent toch in Franeker geweest met Kikker En Zijn Vriendjes?"
"Ja."
"Dan heb je een bekeuring gekregen. Voor te hard rijden."
"Hoe weet jij dat? Ik was met mijn eigen auto."
"Nee, jij reed toch met de spelersbus?"
"Zeker weten van niet. Als je nou over Stadskanaal zou beginnen, toen reed ik wel. En waarschijnlijk veel te hard. Die bon zal dan nog wel komen."

Maar nu moest hij dus eerst uitzoeken wie er dan wél gereden had naar Franeker.  En wie hij dan wél op de kop kon geven.
Hij  had al een vermoeden.
Arme Marieke.