Welkom thuis

Okee, ik ben thuis.
Dat wil zeggen: ik was al thuis, maar het duurde vrij lang voor ik weer
in een Nederlands ritme zat.
's Middags in slaap zakken, veel te laat naar bed en dan wakker
liggen, en 's morgens met ongeloof naar de wekker staren, het lijkt
nu voorbij.
Er is weer tijd voor de dagelijkse beslommeringen.
Autogedoe bijvoorbeeld.

Toen ik gisteren ergens wilde afslaan zwaaide mijn hand ineens in het
luchtledige. Het pookje van de richtingaanwijzer was verdwenen!
Nou ja, het was niet verdwenen, het hing een beetje slapjes aan een
stukje rubber. Afgebroken.
Terwijl ik echt geen grote druk op het ding had gezet.
Of ik ken mijn eigen kracht niet, dat kan ook.

Dan valt je op hoe vaak je dat ding eigenlijk gebruikt.
Ontelbare keren ging mijn hand zinloos door de lucht, terwijl ik
ondertussen de woedende blikken van andere weggebruikers
probeerde te ontwijken.
Ik heb nog overwogen om dan maar alleen rechtdoor te rijden.
Uiteindelijk kom je op die manier misschien wel bij je garage,
maar dat kan verrotte lang duren, lijkt mij.

Inmiddels zit er weer een nieuw pookje op - fluitje van een cent - en
mag ik weer overal komen van de dokter.

Dag Amerika!

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Het is mooi geweest.

Now let's get the - 'piep'- outta here!

(We zitten op dit moment op het vliegveld van San Antonio. En ik verveel me.
Vandaar.)

Het doek valt vreemd

Laatste voorstelling van de toer. Altijd emotioneel natuurlijk.
Maar zelden maakte ik een laatste voorstelling mee die zo bizar
verliep.

Het begon er mee dat het toneel van het theater in San Antonio véél
te klein is. En dat ik tijdens het omrennen in de 'drakenscène' (voor
wie de voorstelling niet kent: geeft niks, gewoon blijven lezen) in de
donkere coulisse over een gereedstaand rekwisiet viel. Een bed om
precies te zijn. Dat staat nooit op die plek, maar door het gebrek aan
ruimte nu dus wel.
Hierdoor raakte ik er zo uit dat ik op rende en midden in de
scène begon. Terwijl de we dus eigenlijk aan het begin zaten.

Nu moet je weten dat Anna tijdens dit alles een lied zingt en we
kunnen dan moeilijk improviseren en een stuk overslaan.
Dus herpakte ik mezelf (dacht ik) en begon aan het eind van de
scène. Ook mis natuurlijk. Want we waren halverwege.
Eigenlijk het enige dat zo'n beetje goed ging was het einde.
(Ja kunst, dat had ik al een paar keer gedaan.)

Kortom, het was een tamelijk chaotisch geheel, en we vermoeden
dat het publiek dacht dat het er allemaal bij hoorde. En dat ze
's avonds thuis tegen elkaar zouden zeggen dat ze die Drakenscène
best mooi, maar toch wat abstract hadden gevonden.

Je snapt dat we met dubbele (of driedubbele) gevoelens het
toneel verlieten.

's Avonds hebben we een tijdje in een soort van karaoke-bar
rondgehangen. Willem-Jan heeft er nog prachtig gezongen.
En wij hebben toen wéér verschrikkelijk moeten lachen.

Morgen vliegen we naar huis.

Om half tien vanavond zaten we nog lekker buiten op een terras
te eten, maar we komen graag terug naar het koude Nederland.
Hoewel...

San Antonio

We zijn in onze laatste standplaats aangekomen, San Antonio.
Omdat het buiten het seizoen is is het lekker rustig op The Riverwalk,
en het voelde voor mij een beetje als thuiskomen.
Lekker in je T-shirtje op een terras zitten, wie heeft dat
in November? Wij dus.
(overigens, voor de kenners: de CD-afdeling van de Starbucks is
opgeheven! Schande nietwaar?)
We kwamen hier in het begin van de middag aan en hadden de rest
van de dag vrij. Behalve Thijs, die even de vrachtwagen zou gaan
parkeren, maar bij alle parkeerplaatsen in de stad werd weggestuurd
omdat de wagen te groot was. Nadat hij tot in een cirkel van 12 km
buiten de San Antonio had gezocht (het was uren later, inmiddels)
belde ons hotel -op Thijs' suggestie - een collega-hotel met een
grote parking en toen was het leed snel geleden en de wagen
geparkeerd.

Morgen twee voorstellingen en dan is het overmorgen echt afgelopen.

Gisteren sliepen we overigens 300 km voor San Antonio in Waco.
De reis van 1000 km die dag verliep zo voorspoedig en zonder
incidenten dat ik geen materiaal had voor een logje.
Ik zat nog diep te denken toen er aan mijn deur geklopt werd
en Anna en Annelies hun menthol-gezichts-masker kwamen
laten zien (volgens mij leek het er meer op dat ze gewoon tandpasta
op hun snoet hadden, maar daar gaat het nu niet om).

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

En tsja, daar word je dan wat melig van. En voor je het weet ben je
de rest van de avond zoet met het maken van foto's.
Want het is leuk hoor, met die schatten.
Maar soms is het ook Een Nachtmerrie.

Klaar al weer

Voor je het weet is ook St. Louis al weer achter de rug.
Drie dagen hebben we er gespeeld (6 voorstellingen) en die gingen
allemaal vrij lekker. Niks bijzonders dus eigenlijk.

Nou ja, bij één van de voorstellingen zaten weer wat ouders
die niet konden lezen, of die het niveau van hun twee-jarige kinderen
gruwelijk overschatten. Zij dachten dat hun kroost minstens zo
ontwikkeld was als vier-jarigen.
Tamelijk wat gehuil in de zaal dus (want donker is eng). De grootste
schreeuwerd - het arme kind - werd door de directrice van het
theater mee naar buiten genomen en na een stuk of tien pogingen
het kind weer de zaal in te brengen - die allemaal mislukten-
ging ze met de hysterisch krijsende uk de regiekamer binnen.
En daar zit dus Thijs het werk van twee technici te doen en daar
heeft hij alle mogelijke concentratie bij nodig.
Onnodig te zeggen dat hij de vrouw de kabine uitgescholden
heeft (hij had geen tijd voor beleefdheden), maar op de
video, die toevallig draaide, is te horen dat hij dat best wel zachtjes
deed. Naar mijn smaak té zachtjes...
(overigens was zij er niet erg onder de indruk van geraakt, want
later kwam ze zeggen hoe fantastisch ze de voorstelling
had gevonden)

Verder dus goede voorstellingen en op zondagavond, om 18.00
uur, zijn we vertrokken voor een reis van 1600 km naar
San Antonio, TX. Hebben er nu ruim 300 op zitten.

Voor de volgers: we zijn in Strafford, MO.
En hier, in dit eenvoudige 'Motel 8', heb ik een betere
internetverbinding dan in het sjieke (en heerlijke)
Sheraton in St. Louis.

Dus heb ik eindelijk het filmpje in het vorige logje
kunnen plaatsen...

St. Louis

Zo zitten wij dan in St. Louis.
De frequentie qua logjes ligt wat laag omdat het internetten hier
niet meevalt. Maar ik doe mijn best. De verbinding is wat slecht,
dus het filmpje dat ik hier had willen plaatsen krijg ik het net
niet op. Dat hou je derhalve tegoed.

Eerst maar eens over onze aankomst hier.

Ik deed er ruim twintig uur over om in St. Louis te komen.
De anderen ook zoiets.
Het was voor iedereen een zware reis. Vooral Anna had het
niet makkelijk. Van Amsterdam tot Detroit zat zij naast
een dikke man die met zijn brede schouders boven haar stoel
hing. Ze zat de hele reis een beetje scheef.
Af en toe sliep de man en dan snurkte hij.
Wanneer hij niet sliep stonk hij. Als hij sliep stonk hij ook.
Wij - de rest - stierf haast van verveling. En toen de piloot
een zeer snelle daling/landing maakte plopten de meeste oren dicht
om zelfs tot laat in de avond niet meer open te floepen.

Bekaf kwamen wij bij het hotel aan waar men een 'foutje' had
gemaakt: er waren geen kamers voor die nacht. Gelukkig regelde
men bij het dichtbij gelegen Double Tree Hotel (by Hilton) kamers
voor ons, en op ons tandvlees wisten we dat hotel te bereiken.

Maar in mijn kamer aangekomen keerde de energie als bij toverslag
terug. Want zoiets had ik nog nooit meegemaakt...

(en dan komt er hier dus dat filmpje, later deze week...)

(update: hier issie...)
(en veel excuses voor het belabberde geluid...)


Kamer from Theater Terra on Vimeo.

Vast in de metro

(Geplaatst d.m.v. 'xoopit'; een experimentje, dus.)

De New Yorkse metro is fantastisch. In een mum van tijd reis je, voor weinig geld, door de stad. En over het algemeen is de werking ook erg helder.
Soms echter gaat het mis.

Zoals vlak voor het maken van deze foto. Om onduidelijke reden belandden we op een verkeerd perron en waar dit normaliter niet erg is (je steekt gewoon even over) konden we nu geen kant op. Moesten dus nóg een kaartje kopen.

Op het moment dat we ons dat realiseerden maakte Annelies' moeder - die nog buiten stond- de foto.

Waarvoor dank.