Welkom thuis

Okee, ik ben thuis.
Dat wil zeggen: ik was al thuis, maar het duurde vrij lang voor ik weer
in een Nederlands ritme zat.
's Middags in slaap zakken, veel te laat naar bed en dan wakker
liggen, en 's morgens met ongeloof naar de wekker staren, het lijkt
nu voorbij.
Er is weer tijd voor de dagelijkse beslommeringen.
Autogedoe bijvoorbeeld.

Toen ik gisteren ergens wilde afslaan zwaaide mijn hand ineens in het
luchtledige. Het pookje van de richtingaanwijzer was verdwenen!
Nou ja, het was niet verdwenen, het hing een beetje slapjes aan een
stukje rubber. Afgebroken.
Terwijl ik echt geen grote druk op het ding had gezet.
Of ik ken mijn eigen kracht niet, dat kan ook.

Dan valt je op hoe vaak je dat ding eigenlijk gebruikt.
Ontelbare keren ging mijn hand zinloos door de lucht, terwijl ik
ondertussen de woedende blikken van andere weggebruikers
probeerde te ontwijken.
Ik heb nog overwogen om dan maar alleen rechtdoor te rijden.
Uiteindelijk kom je op die manier misschien wel bij je garage,
maar dat kan verrotte lang duren, lijkt mij.

Inmiddels zit er weer een nieuw pookje op - fluitje van een cent - en
mag ik weer overal komen van de dokter.