Papa Razzi

Normaliter laten wij geen fotografen toe in de kleedkamer. Ook al omdat wij ons moeten concentreren enzo (ofzo).
Maar op een onbewaakt moment zag Theo zijn kans schoon en hij trok zijn camera.
Voor we konden protesteren wist hij ons (Claire en mij) vast te leggen. Dat we zo lachen komt doordat hij, vlak voor het afdrukken zei:
“Een klein toefje schaamhaar, is dat nou teveel gevraagd?”

‘A Magical Morning Treat’

Toch nog een recensie. En dat is op zichzelf al heel bijzonder.
Want het is hier verschrikkelijk groot – ik heb even gezocht en vond wat cijfers over het festival van vorig jaar: er waren toen op 247(!) speelplekken ruim 2000 (!!) verschillende voorstellingen die bij elkaar ruim 31000 (!!!) keer werden opgevoerd.
Dit jaar zullen die cijfers ongetwijfeld hoger liggen, dus het is speciaal als je een recensie weet te scoren.
Dit is onze tweede, in Three Weeks dit keer:

Frog
Theater Terra

Simple but effective, 'Frog' is children's theatre written in bold print, with a bright palette of puppetry, music and movement. Like a giant pop-up book, a simple but effective set creates bright landscapes with stunning dimensional reach, in which we see Frog and his animal friends gaze through giant binoculars into the distance and travel through woodland, under the sea and across chilly snow. A talented singer and violinist provides highlights of live music over a recorded soundtrack of catchy tunes children will enjoy, while talented puppeteers expertly operate the characters. Perhaps particularly suited to the youngest audiences (4+), there is nonetheless something for children of all ages in Max Velthuijs's enchanting stories. A magical morning treat.

Trouwens, Tim Key, jeweetwel, die Engelse comedian die bij veel voorstellingen ondersteund werd door onze Claire op viool, heeft de Fringe Award gewonnen. En ik denk dat ik namens ons allen spreek als ik zeg: Bravo Claire! Zonder jou was het nooit iets geworden met die jongen! 

En nou is Claires fiets

ook nog gejat.

Het meeste valt naast je

Men vraagt wel eens: hoe ziet dat er nou uit, dat Edinburgh?
Nou, zo:

Je ziet hier Theo, op weg naar het theater. Achtervolgd door een vreemde mevrouw en door een fotograaf.

Viool spelen voor derden

Vandaag een bericht van Claire en haar avonturen met de viool.

Heftig flyerend liepen Dick en ik alle mensen tegemoet die de Courtyard kwamen bezoeken toen ik opeens werd aangesproken door een jongeman. Hij vroeg of het een viool was die ik op mijn rug had. Jazeker. Ik wilde hem uitnodigen voor onze voorstelling toen hij me onderbrak en hortend en stotend zijn probleem uitlegde.

Zijn naam is Tim Key, een dichter/comedian die een show speelt op de Courtyard. Hij had een geluidsman die halverwege zijn show een stukje op de trompet speelde, maar deze was overvallen door de griep en kon die avond niet werken.

De geluidsman die ging invallen kon geen trompet spelen, maar wel een beetje viool, dus de vraag aan mij was of hij mijn viool die avond mocht lenen. Ik zei meteen: Ja, natuurlijk. En die avond zouden we om negen uur afspreken. Echter, 's avonds bleek dat de vriendelijke geluidsman waarschijnlijk al een tijdje geen viool in handen had gehad, want het klonk een beetje moeizaam.

Tim vroeg of ik wat wilde spelen en besloot daarna direct dat ik het moest zijn die in zijn voorstelling moest spelen. Ik stemde in en nog geen 10 minuten later begon de show.

Ik had geen flauw idee wanneer ik iets moest doen en wat. Gek genoeg voelde het als natuurlijk om halverwege de show uit het publiek op te staan en tijdens een gedicht het Air van Bach te spelen. Later in de show was er nog een moment dat ook vanzelf ging. Gelukt dus.
Tim was erg blij en het was leuk om te doen. Inmiddels zijn we vier dagen verder en hebben we al vier shows gedaan en een stand-up optreden voor de BBC. Er zijn ook wat journalisten geweest dus wie weet volgt er nog een review...

En als je lang ergens bent…

 

…neem je er toch iets van mee.

En helemaal niet duur!

Gisteravond heeft Claire haar viool naar de Britse komiek gebracht (zie logje van gisteren) en daar bleek dat diens technicus eigenlijk helemaal geen viool kon spelen. Ik zal vragen of ze zelf iets wil schrijven over hoe dat opgelost werd. Misschien schrijft ze dan ook wel iets over de aankoop van een nieuwe viool, vandaag.

Ikzelf zag in dezelfde winkel een basgitaar die ik nogal mooi vond. En goedkoop. Maar eerst keek ik op internet naar de bevindingen van anderen met dit merk –Stagg – en zag al gauw dat het om een prutding ging.
Niet gekocht dus. Bovendien heb ik er hier al eentje …hee, dat heb ik zeker nog niet verteld?

Ik ben al jaren, zo nu en dan, op zoek naar een akoestische basgitaar. Maar die dingen zijn zeldzaam en/of duur.
Een paar weken geleden, toen Zoonlief hier nog was, liepen we te wandelen toen we ineens moesten schuilen voor de regen. We renden het portiek van een winkel in en toen we daar een paar minuten naar de regen stonden te kijken draaide ik me om en zag dat het een muziekwinkel was. Ik gluurde naar binnen en keek recht in het serene gezicht van een…

Is het geen plaatje?

Drie in 1

1. Het logje van gisteren heeft bij in ieder geval één van onze gasten van komende week de wenkbrauwen doen fronsen. Men kon inderdaad (lees maar even na, ik wacht wel) de indruk krijgen dat we niet zo gesteld zijn op gasten. Maar niets is minder waar! Gelukkig mailde ze dat ze zich zo overzichtelijk mogelijk zal opstellen. Haha.

2. Al het geloop hier in de stad, de afgelopen weken, heuvel op, heuvel af, doet een flink beroep op je beenspieren. Die zijn dus lekker los geworden. Maar vanmiddag voelde ik ineens dat ook mijn zolen lekker los begonnen te worden. Dus hinkelde ik een winkel in en schafte mij fluks een nieuw stel schoenen aan. Het is nu avond en terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik ze nog steeds niet uit de doos heb gehaald om ze te bekijken.
Dat komt: echte mannen geven niet zo om schoenen.

3. Vanmiddag stond ik met Claire op het festival-terrein toen  ze werd aangesproken door een jongen. A real English poet/commedian. Zijn technicus, die normaliter een stuk muziek speelt op een accordeon (ofzo) was ziek en zijn andere technicus kon alleen maar viool spelen (Leren die techneuten dan helemaal niks meer tegenwoordig?). Nu zag hij de viool op Claires rug en, hij durfde het bijna niet te vragen, maar zou hij die viool vanavond mogen lenen, voor een keertje, heel alsjeblieft, ah toe?
Hij schrok er van toen Claire “Natuurlijk!” zei. De voorwaarde die ze er aan stelde, zij en ik allebei een vrijkaartje, bleek een beetje moeilijk want uitverkocht, maar hij zou zijn best doen. Hij zou bellen.
En daar zit ik nu nog steeds op te wachten. Over anderhalf uur begint zijn voorstelling en als hij niet gauw belt dan eh, ga ik met mijn nieuwe schoenen spelen.

Heb je trouwens al gezien dat ik een fotoalbum heb geplaatst bij de links, rechts?

Herenbezoek

Ik ga het niet meer over het weer hebben (regen) en ook niet meer over onze etentjes (geweldige wraps bij Joey en Marieke).
Voorlopig.

Vandaag waren we zo’n beetje voor het eerst met ons eigen kleine kluppie. Want er zijn tot nu toe steeds anderen bij ons geweest: Niels de techneut, Merel de producent (en vriendin!), Diederik de grootste fan, Marijke de moeder, Jeroen de man en Salomon de vent.
Iedereen is weer terug naar het warme (hou daar over op!) Nederland.
En wij bleven hier achter.
Komende week verwachten we nog bezoek van deez’ en gene, maar deze dagen zijn we lekker, overzichtelijk, onder elkaar.

Dat bezoek erg gezellig is, is ook maar betrekkelijk hoor. Dat bewijst onderstaande foto van Marieke.
Heb je twee wereldberoemde Nederlanders over de vloer, Theo T. en Jeroen v. K., gaan ze een kwartier met hun aanstekers op vier hoog uit het raam hangen!
(in werkelijkheid was Marieke zelf ook op bezoek, trouwens)

 

Weekend

Vandaag en morgen zijn we vrij.
Terwijl heel Nederland loopt te puffen en te hijgen (en te klagen!) van de hitte, is het hier wisselvallig alsof het herfst is. Maar wij kijken nergens meer van op. Ook niet dat ons weekend op woensdag en donderdag valt.

Vandaag trok een aantal van ons de stad uit.
A trip to the country. En Mama Marieke was mee!

Update:
Ik maakte een filmpje, maar kreeg dat niet af voor de deadline (het moment dat mijn ogen dichtvallen).
Daarom nu pas hier: filmpje!

Bass Rock from Theater Terra on Vimeo.

Nattigheid 2

Edinburgh is een fantastische stad. Vooral als je van regen houdt. Die hebben ze hier volop en ook nog eens dagen achter elkaar. Heerlijk!
Lekker na de voorstelling een beetje door de stad lopen soppen zonder dat je steeds om je zonnebrandcrème hoeft te denken, en dan gauw naar binnen om daar allerlei nuttige dingen te doen. Zoals vandaag, schrijven bijvoorbeeld. Dat gaat toch het beste als de regen gezellig tegen het raam tikt.

Maar ook deed ik de was.
Ik schreef al eerder dat we wel een wasmachine hebben maar geen droger. Toch ben je gewend dat je was na een tijdje op de een of andere manier droog wordt. Maar hoe doen ze dat hier? De kachel brandt nog niet want ook Schotten zijn zuinig.
De atmosfeer in Edinburgh is zo vochtig dat ik dacht dat de droogste plaats waarschijnlijk in een emmer water zou zijn. Maar dat schiet niet echt op natuurlijk.
Daarom toch de boel maar opgehangen, op stoelen en deuren.
Nu hoop ik maar dat ik straks een beetje droge lakens heb.
Anders ga ik ook nog van regen dromen.
Met alle gevolgen vandien.

Vingers gekruist

Vandaag weer eens een lekkere voorstelling gespeeld, met, voor Edinburgh, aardig wat mensen in de zaal.
Zou dat komen doordat de collega’s gisteren, terwijl ik ‘lekker’ op bed lag, reclame hebben gemaakt met een voorleessessie, vioolspel en het babbelen met kinderen die ook nog op de foto mochten met de hoofdrolspelers? En door de vele flyers die zijn uitgedeeld?
Hoedanook, vandaag was een goede dag. Ik voelde me niet meer ‘appelig’ (Theo: ‘daarom heb ik bananen voor je meegebracht.’), en het was lekker weer op toneel te staan met zo’n goed reagerende zaal.
Precies nu zat er een recensent van The Observer in het publiek, en we hebben dus recht goede hoop op een mooie recensie…

Op de foto Marieke (links, met dat mooie haar – met dank aan Claire) die de Schotse kinderen kennis laat maken met Eend.

Post

Ik lag op bed naar een filmpje te kijken toen ik iets tegen het raam hoorde tikken en in mijn ooghoek zag ik iets bewegen. Aan een dun draadje kwam een opgevouwen briefje naar beneden gezakt. Het appartement boven ons wordt bewoond door Joey en Marieke. Dus ging ik er van uit dat het briefje van hen was en voor mij bestemd. (Wanneer er Engelse woorden op stonden was het van een appartement hoger voor een appartement lager...)
Ik vouwde het briefje open - er vielen 5 smarties uit - en las:

Lieve Dick, heel veel beterschap! We hopen dat je ons snel weer gedag komt zeggen, want een beetje op die vieze tafel in de kleedkamer liggen stinken is ook niet alles!
Bijgevoegd zijn je medicijnen.
Groen van Kikker tegen wiebelbenen, rood van Eend voor een soepele nek, bruin van je grootste vriend Haas voor lekker poepen, blauw van Varkje en Rat tegen doorliggen en oranje van het Nederlandse volk (+ Joey en Marieke) voor al het andere waar je last van hebt. Handig he?
Dikke kus van Eend, Kikker, Rat, Varkje, Haas en je bovenburen.

E.e.a. Was geschreven in het handschrift van Marieke.
Al die dieren interesseren me op zo'n moment helemaal niks. Maar zulke collega's!
Zo lief!

Bad timing

We hadden alles opgebouwd, alle props stonden en hingen klaar en de zaal was open. Het (weinige) publiek zat op zijn plek.

Op dat moment werd het trillen van de koorts het ergst. Men had kotsemmers voor me klaar gezet, maar toen ze zagen dat ik zo wit was dat ik bijna licht gaf werd besloten dat we niet zouden spelen.
Er werd een taxi voor me besteld en ik dook mijn bed in. Daar lig ik nu nog.

update: en nu is het zondag en ik ben nog niet genoeg hersteld. 't Gaat beter, danku, maar spelen kan pas morgen - hopelijk - weer

Nattigheid

Als ik zo naar de beelden – op weblogs enzo - uit Nederland kijk kan ik bijna niet geloven dat die actueel zijn. Ik zie mensen in korte broek lopen, kinderen die met een glaasje fris in de zonovergoten tuin zitten en mevrouwen die in T-shirtjes of hemmetjes langs komen fietsen. Terwijl wij hier de laatste dagen maar één gedachte hebben: waar is mijn paraplu? en: wie heeft mijn regenjas? Oké, twee gedachten dus.

Ze zeggen dan misschien wel eens van Schotland dat het er regenachtig is, maar daar is geen woord van gelogen.
De gids in de Camera Obscura, op de berg bij het kasteel, vertelde dat het een oude wetenschap is dat als je vanaf het kasteel The Kingdom Of Fyfe kunt zien liggen, dat het dan gaat regenen.
En als je het niet kunt zien, regent het al.
Ook daar lijkt mij geen woord van gelogen.

Gelukkig heb ik een nieuwe telefoon en daar staat een Weather-Forecast dingetje op. Daar kan ik op zien dat het hier de komende drie dagen blijft regenen. En misschien daarna ook nog wel. Zou me niks verbazen.
Kijken jullie in Nederland een beetje uit dat je niet verbrand?

Gestunt

Vandaag is Zoonlief terug gegaan naar Nederland. Hij was heel graag hier gebleven. “Ik kan hier toch ook een paar weken naar school?”
Ja, was het maar zo.
De wandeltocht naar theater, zonder hem, voelde een stuk langer dan het halve uur dat we er samen steeds over deden.

Gisteren zijn Claires grote en haar kleine vent hier aangekomen. Theo en ik aten vanavond gezellig met ze in The Hardrock Café. De terugwandeling naar het appartement was op z’n zachtst gezegd nogal enerverend. Zo  stonden we op een gegeven moment op straat een Wii-spel tegen elkaar te spelen, zaten we even later in een sjieke hotelbar aan mixdrankjes met Drambuie (lekker!) en bekeken we – ook op straat - een demonstratie van een fiets-stuntteam.
Eén van de fietsers, Danny McAskill, komt uit Edinburgh en hij heeft een schitterend filmpje op Youtube staan. Zeer de moeite waard!
En die zagen wij dus daarnet live…

(O, wat zou DeeDee daarvan genoten hebben!)

Komt dat zien! Komt dat zien!

Na de bezoekersrecensie van gisteren verscheen vandaag de eerste 'echte' review in de krant. HIER te lezen. Zoals je ziet heeft de recensent niet héél erg goed opgelet, want hij meende een hond te hebben gezien, terwijl die, zoals wij allen weten, helemaal niet in de voorstelling zit. Of ik speelde Haas niet zo duidelijk, dat kan ook.
Wat de reporter wel goed had gezien was dat ‘even the most stony-hearted will be bopping along to the frog chorus by the end.’

Net als de honderden(!) andere voorstellingen hier gaan ook wij 'flyeren'. We hebben wat meiden ingehuurd en die gaan in de stad publiek naar onze voorstelling lokken/duwen. Wijzelf delen ook flyers uit, en dat blijkt te werken. Vandaag waren er ook weer mensen in de zaal vanwege zo'n foldertje.
Dus nu zullen wij eens gaan zien, wie ons gaan zien.

Kijkje in de keuken

Gisteren verscheen de eerste recensie. Geschreven door een bezoeker, op de website van The Fringe (het festival) en normaliter nemen we zoiets min of meer voor kennisgeving aan, maar dit stukje is zo goed geschreven (taalkundig –ahum- en qua stijl –ahum, ahum) dat ik er toch even melding van maak. Je kunt het HIER lezen.

Voorts stond de dag, behalve in het spelen van een goeie voorstelling, in het teken van collega’s bekijken – heel mooi tot verschrikkelijk slecht – en in het wederom pannenkoeken bakken. Gewoon omdat het vorige week zo’n succes was. Dit keer bakte ik samen met Marieke. Een natuurtalent.

Ja, ik weet het. Het lijkt hier wel erg vaak over eten te gaan. Maar waar moet ik het dan over hebben? Over dat we de was hebben gedaan?
(Theo: “Ik was, dus ik ben.”) 

Zoals gisteren beloofd heb ik vandaag de zoveelste poging gedaan om een filmpje zo te bewerken dat hij op het net kan. Ik heb het sterke vermoeden dat me dat is gelukt en dat ik nu een makkelijke manier heb gevonden.
Het betreft hier een verslagje van het eerste pannenkoekpartijtje, vorige week.
Op voorhand excuses voor het feit dat we steeds door het lief’lijke geluid van de afzuigkap heen praten.

Pannenkoekpartijtje from Theater Terra on Vimeo.

Een gewone doordeweekse maandag in Schotland

Geen echt opvallende dingen te melden vandaag. De voorstelling ging weer prima, dus ook dat is geen nieuws.

Gebeurde er dan niets? Jawel. Het regende, de collega’s wisten –met moeite- de spelers van die andere voorstelling (zie gisteren) te ontwijken, ik zag met DeeDee de nieuwe G.I.Joe-film en samen met hem en Theo at ik in een erg goed Italiaans restaurant waar Theo volgens eigen zeggen de lekkerste lasagne ooit at.
En het filmpje dat ik in elkaar draaide over het pannenkoekenfeest is tamelijk grappig, maar ik krijg het niet verwerkt zodat het op internet kan.
Ik ga het morgen misschien wéér proberen, dus hou dit log in de gaten.

O ja, en vandaag leerde ik hoe je aan klantenbinding doet…

Snurk!

Lekkere voorstelling vandaag. En volgens de berichten zaten er twee recensenten in de zaal. Als die nou een beetje snel hun stuk plaatsen – en als dat dan positief mag zijn – kan de zaalbezetting flink omhoog. Want dat laat echt nog te wensen over.
De voorstelling die na ons op ‘ons’ toneel staat is bekend van televisie (althans, de personages), dus die trekken veel meer publiek.
Ons cluppie, met uitzondering van ondergetekende, bekeek vanmiddag die voorstelling en ze vonden het, op zijn zachtst gezegd, te verschrikkelijk voor woorden. En neem van me aan dat het stuk voor stuk positieve en aardige mensen zijn, die collega’s van me.
Enfin.

Zelf heb ik met Zoonlief de toerist uitgehangen en we zijn naar een ‘museum’ geweest: Our Dynamic Earth.
Was erg mooi.
Maar ze moeten mij, na een voorstelling, het wandelen door de heuvelachtige stad en het sjouwen door een museum niet plaats laten nemen in een heerlijke stoel om naar een film over wetenschap te kijken.
DeeDee hoorde de titel van dit logje en vroeg: “Slaap je nou?”
Ontkennen had geen zin.

Eten bij The King

Over de voorstelling valt vandaag niet meer te melden dan dat het wéér beter ging. Ik denk dat we het gedoe van snel opbouwen elke dag, met alle stress die daar bij komt kijken nu aardig onder de knieën hebben.
Het gaat steeds vlotter en rustiger.

Het publiek stroomt nog steeds niet massaal toe, dus het wachten is op recensies. En dan graag een beetje goeie, alstublieft.

Zoals eerder gemeld aten we onlangs bij Niels. Hij verving Joey een paar dagen omdat die, met Merel, even naar Nederland terug moest.
Op dit moment, zaterdagavond, is Niels terug in Nederland en als het goed is zijn Joey en Merel weer hier.

Van dat etentje bij Niels (en Claire) maakte ik een piepklein sfeerverslagje.

Eten Bij Niels (en Claire) from Theater Terra on Vimeo.

Waar rook is

Vandaag is het festival dan echt van start gegaan.
Voor ons, maar ook voor ons gevoel. Veel mensen waren er nog niet, maar er zit een stijgende lijn in, net als in de kwaliteit van de voorstelling. 

“Lovely!” riep een vrouw tijdens het slotapplaus, terwijl ze haar handen in vervoering tegen heur hart drukte. Een ander meende dat het “Brilliant!” was. Wij kregen daardoor het sterke vermoeden dat we weer op de goede weg zitten. Lekker.

Vanavond hielden we een pannenkoek-etentje in ons appartement en ook dat was geslaagd te noemen. Met Schotse ingrediënten en een recept van internet kwamen er pannenkoeken tot stand waarbij men steeds maar weer de vingers bij op dreigde te eten. 
En omdat ik ook in een vreemdsoortige pannenkoek-koekenpan (die daar helemaal niet geschikt voor was) probeerde te bakken ontstond er een rookontwikkeling die het brandalarm deed afgaan.
Dus maar gauw de afzuigkap aangezet.
Want een horde brandweerlieden over de vloer, daar hadden we echt te weinig beslag voor.

Attack!

Het gaat al weer veel beter. Danku.
De tweede dag hebben we een stuk lekkerder gewerkt en gespeeld. Dat kwam ook door de veranderingen die we –noodgedwongen- hebben doorgevoerd. We hebben weer het gevoel dat we een mooie voorstelling hebben, en het publiek vindt dat ook.

Dat publiek was nog niet echt talrijk (zei hij met veel gevoel voor understatement), maar het festival is officieel nog niet begonnen, en er zijn verschrikkelijk veel verschillende producties te zien. Veel bekenden van de Britse televisie ook, dus daar rent men het eerst op af.
Wij hebben tot nu toe, vreemd genoeg, erg weinig gespeeld in Engeland en omstreken, dus we zijn hier tamelijk onbekend.
En daarvoor zijn we dan ook hier. Om Great Britain te veroveren.
Dat zal misschien sluipenderwijs gaan, maar we zijn vast van plan zegevierend uit de strijd te komen.
Ik val aan! Volg mij!

You can’t win ‘m all

Nou ja, zullen we dan maar denken, daar is het een try-out voor.
Want wat ging het struikelend en (binnensmonds) vloekend vandaag.
We vochten met de kleine ruimte, met het nieuwe licht en met de spullen van de andere voorstellingen die ons in de weg stonden/hingen. Gelukkig was er maar een handjevol (of 3) mensen komen opdagen, dus heel veel getuigen van het gedoe waren er niet.
Morgen gaat het ongetwijfeld beter. En dat moet ook wel, want dit kon eigenlijk niet.
We hebben plannetjes gemaakt om ons nog beter aan deze omstandigheden aan te passen en die gaan we morgen uitproberen.
Want dan hebben we nog een try-out.

Aan het werk!

The Fringe is zo’n beetje het grootste theaterfestival ter wereld, maar als je het toneel zou zien waar wij gaan spelen zou je dat niet zeggen. Het is niet de kleinste speelplek die we hebben gehad, maar het staat nogal vol met spullen van concurrenten collega’s. Op hetzelfde toneel zullen komende maand dagelijks zes (6!) verschillende voorstellingen spelen.
Dat betekent dat er steeds in een razend tempo omgebouwd gaat worden door een groep ongelooflijk kundige en aardige mensen.
Gisteravond bouwden wij proef. Op ons gemakkie. En daarna ruimde de ploeg (met onze hulp!) het toneel vlot schoon.
Ze stopten op de een of andere manier de spullen op het achtertoneeltje waar al decor en rekwisieten stonden van andere voorstellingen.
Wij waren de vierde dus na ons gaan ze nóg twee voorstellingen proberen te stouwen, en ze bleven lachen, dus denk ik dat het goed gaat komen.
Vanaf morgen te zien.

Ook leuk is dat Claire vandaag aankomt en dat ik vanaf vandaag een week samen ben met Zoonlief, die ook direct een festival-medewerkers-pasje kreeg. Ape(n)trots en rete(n)stoer natuurlijk.

Vertrokken

Zoals de trouwe lezer weet zijn wij inmiddels in Edinburgh waar wij vanavond gaan ‘proef’- bouwen in het theater.
Maar tijdens de reis hierheen werd er natuurlijk volop gefilmd en gefotografeerd, dus plakte ik het volgende filmpje in elkaar.
Het is een impressie van het vertrek vanaf ons kantoor tot in de boot. Verder ga ik dit keer niet want zo’n filmpje moet niet te lang worden, nietwaar?
(en het liedje was ook niet langer, trouwens)

Naar de boot from Theater Terra on Vimeo.

We zijn er.

Valt niet mee hoor, ineens links rijden. Je moet erg geconcentreerd zien te blijven en al met al ging dat vrij goed. Van Newcastle tot Edinburgh, een uurtje of twee, drie.
Onderweg reden we door schitterende landschappen en langs mooie kasteeltjes, maar die lieten we natuurlijk rechts liggen.

De twee keren dat het bijna fout ging met het links rijden waren op een parkeerplaats bij een pompstation, dus dat telt niet.
Nou okee, ik had ook bijna een aanrijding in de drukte van Edinburgh, en toen deed de bestuurder van die andere auto zo lelijk tegen me dat ik pardoes aan de verkeerde kant van de weg een straat inreed.
Zonder blikschade overigens. En ook nauwelijks imagoschade.

Tijdens het festival in Edinburgh vluchten veel inwoners de stad uit en ze verhuren dan meteen hun huizen en appartementen aan artiesten en techneuten. Zo hebben wij ook drie appartementen en die zijn prima.
Theo en ik zitten in het appartement van een beroemde Schotse sportvrouw die op dit moment in Thailand is.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben zit Theo tegenover me met zijn laptop.
”Je nieuwe logje staat er nog niet op hè?”
”Nee, want die ben ik nog aan het schrijven.”
”Nou, schiet eens op dan.”
Vandaar maar fluks geplaatst.

Hier issie, Theo.
Nog een wijntje?

”

IJmuiden-Newcastle

Het is op het moment van schrijven een uur of elf 's avonds en onze boot vaart rustig over het donkere maar rustige water. Alles is wel.
Vanavond vrij heerlijk gegeten in het restaurant met buffet. Daarna wat rondgezworven over het schip (waarbij we Theo kwijt zijn geraakt) en later op het achterdek een nat glas gekocht, voorstellende een whisky.
Ben nu in mijn hut -iedereen heeft een eenpersoons!- en ik ga nu maar eens wat muziek draaien. Want het schip stampt nogal en misschien kan ik dat maskeren.
Met wat Ramones ofzo.
Zullen we eens zien wie er harder stampt.

Morgen om 9 uur komen we in Newcastle aan.
Hoop wel dat Theo dan boven water is.