Welkom thuis

Okee, ik ben thuis.
Dat wil zeggen: ik was al thuis, maar het duurde vrij lang voor ik weer
in een Nederlands ritme zat.
's Middags in slaap zakken, veel te laat naar bed en dan wakker
liggen, en 's morgens met ongeloof naar de wekker staren, het lijkt
nu voorbij.
Er is weer tijd voor de dagelijkse beslommeringen.
Autogedoe bijvoorbeeld.

Toen ik gisteren ergens wilde afslaan zwaaide mijn hand ineens in het
luchtledige. Het pookje van de richtingaanwijzer was verdwenen!
Nou ja, het was niet verdwenen, het hing een beetje slapjes aan een
stukje rubber. Afgebroken.
Terwijl ik echt geen grote druk op het ding had gezet.
Of ik ken mijn eigen kracht niet, dat kan ook.

Dan valt je op hoe vaak je dat ding eigenlijk gebruikt.
Ontelbare keren ging mijn hand zinloos door de lucht, terwijl ik
ondertussen de woedende blikken van andere weggebruikers
probeerde te ontwijken.
Ik heb nog overwogen om dan maar alleen rechtdoor te rijden.
Uiteindelijk kom je op die manier misschien wel bij je garage,
maar dat kan verrotte lang duren, lijkt mij.

Inmiddels zit er weer een nieuw pookje op - fluitje van een cent - en
mag ik weer overal komen van de dokter.

Dag Amerika!

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Het is mooi geweest.

Now let's get the - 'piep'- outta here!

(We zitten op dit moment op het vliegveld van San Antonio. En ik verveel me.
Vandaar.)

Het doek valt vreemd

Laatste voorstelling van de toer. Altijd emotioneel natuurlijk.
Maar zelden maakte ik een laatste voorstelling mee die zo bizar
verliep.

Het begon er mee dat het toneel van het theater in San Antonio véél
te klein is. En dat ik tijdens het omrennen in de 'drakenscène' (voor
wie de voorstelling niet kent: geeft niks, gewoon blijven lezen) in de
donkere coulisse over een gereedstaand rekwisiet viel. Een bed om
precies te zijn. Dat staat nooit op die plek, maar door het gebrek aan
ruimte nu dus wel.
Hierdoor raakte ik er zo uit dat ik op rende en midden in de
scène begon. Terwijl de we dus eigenlijk aan het begin zaten.

Nu moet je weten dat Anna tijdens dit alles een lied zingt en we
kunnen dan moeilijk improviseren en een stuk overslaan.
Dus herpakte ik mezelf (dacht ik) en begon aan het eind van de
scène. Ook mis natuurlijk. Want we waren halverwege.
Eigenlijk het enige dat zo'n beetje goed ging was het einde.
(Ja kunst, dat had ik al een paar keer gedaan.)

Kortom, het was een tamelijk chaotisch geheel, en we vermoeden
dat het publiek dacht dat het er allemaal bij hoorde. En dat ze
's avonds thuis tegen elkaar zouden zeggen dat ze die Drakenscène
best mooi, maar toch wat abstract hadden gevonden.

Je snapt dat we met dubbele (of driedubbele) gevoelens het
toneel verlieten.

's Avonds hebben we een tijdje in een soort van karaoke-bar
rondgehangen. Willem-Jan heeft er nog prachtig gezongen.
En wij hebben toen wéér verschrikkelijk moeten lachen.

Morgen vliegen we naar huis.

Om half tien vanavond zaten we nog lekker buiten op een terras
te eten, maar we komen graag terug naar het koude Nederland.
Hoewel...

San Antonio

We zijn in onze laatste standplaats aangekomen, San Antonio.
Omdat het buiten het seizoen is is het lekker rustig op The Riverwalk,
en het voelde voor mij een beetje als thuiskomen.
Lekker in je T-shirtje op een terras zitten, wie heeft dat
in November? Wij dus.
(overigens, voor de kenners: de CD-afdeling van de Starbucks is
opgeheven! Schande nietwaar?)
We kwamen hier in het begin van de middag aan en hadden de rest
van de dag vrij. Behalve Thijs, die even de vrachtwagen zou gaan
parkeren, maar bij alle parkeerplaatsen in de stad werd weggestuurd
omdat de wagen te groot was. Nadat hij tot in een cirkel van 12 km
buiten de San Antonio had gezocht (het was uren later, inmiddels)
belde ons hotel -op Thijs' suggestie - een collega-hotel met een
grote parking en toen was het leed snel geleden en de wagen
geparkeerd.

Morgen twee voorstellingen en dan is het overmorgen echt afgelopen.

Gisteren sliepen we overigens 300 km voor San Antonio in Waco.
De reis van 1000 km die dag verliep zo voorspoedig en zonder
incidenten dat ik geen materiaal had voor een logje.
Ik zat nog diep te denken toen er aan mijn deur geklopt werd
en Anna en Annelies hun menthol-gezichts-masker kwamen
laten zien (volgens mij leek het er meer op dat ze gewoon tandpasta
op hun snoet hadden, maar daar gaat het nu niet om).

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

En tsja, daar word je dan wat melig van. En voor je het weet ben je
de rest van de avond zoet met het maken van foto's.
Want het is leuk hoor, met die schatten.
Maar soms is het ook Een Nachtmerrie.

Klaar al weer

Voor je het weet is ook St. Louis al weer achter de rug.
Drie dagen hebben we er gespeeld (6 voorstellingen) en die gingen
allemaal vrij lekker. Niks bijzonders dus eigenlijk.

Nou ja, bij één van de voorstellingen zaten weer wat ouders
die niet konden lezen, of die het niveau van hun twee-jarige kinderen
gruwelijk overschatten. Zij dachten dat hun kroost minstens zo
ontwikkeld was als vier-jarigen.
Tamelijk wat gehuil in de zaal dus (want donker is eng). De grootste
schreeuwerd - het arme kind - werd door de directrice van het
theater mee naar buiten genomen en na een stuk of tien pogingen
het kind weer de zaal in te brengen - die allemaal mislukten-
ging ze met de hysterisch krijsende uk de regiekamer binnen.
En daar zit dus Thijs het werk van twee technici te doen en daar
heeft hij alle mogelijke concentratie bij nodig.
Onnodig te zeggen dat hij de vrouw de kabine uitgescholden
heeft (hij had geen tijd voor beleefdheden), maar op de
video, die toevallig draaide, is te horen dat hij dat best wel zachtjes
deed. Naar mijn smaak té zachtjes...
(overigens was zij er niet erg onder de indruk van geraakt, want
later kwam ze zeggen hoe fantastisch ze de voorstelling
had gevonden)

Verder dus goede voorstellingen en op zondagavond, om 18.00
uur, zijn we vertrokken voor een reis van 1600 km naar
San Antonio, TX. Hebben er nu ruim 300 op zitten.

Voor de volgers: we zijn in Strafford, MO.
En hier, in dit eenvoudige 'Motel 8', heb ik een betere
internetverbinding dan in het sjieke (en heerlijke)
Sheraton in St. Louis.

Dus heb ik eindelijk het filmpje in het vorige logje
kunnen plaatsen...

St. Louis

Zo zitten wij dan in St. Louis.
De frequentie qua logjes ligt wat laag omdat het internetten hier
niet meevalt. Maar ik doe mijn best. De verbinding is wat slecht,
dus het filmpje dat ik hier had willen plaatsen krijg ik het net
niet op. Dat hou je derhalve tegoed.

Eerst maar eens over onze aankomst hier.

Ik deed er ruim twintig uur over om in St. Louis te komen.
De anderen ook zoiets.
Het was voor iedereen een zware reis. Vooral Anna had het
niet makkelijk. Van Amsterdam tot Detroit zat zij naast
een dikke man die met zijn brede schouders boven haar stoel
hing. Ze zat de hele reis een beetje scheef.
Af en toe sliep de man en dan snurkte hij.
Wanneer hij niet sliep stonk hij. Als hij sliep stonk hij ook.
Wij - de rest - stierf haast van verveling. En toen de piloot
een zeer snelle daling/landing maakte plopten de meeste oren dicht
om zelfs tot laat in de avond niet meer open te floepen.

Bekaf kwamen wij bij het hotel aan waar men een 'foutje' had
gemaakt: er waren geen kamers voor die nacht. Gelukkig regelde
men bij het dichtbij gelegen Double Tree Hotel (by Hilton) kamers
voor ons, en op ons tandvlees wisten we dat hotel te bereiken.

Maar in mijn kamer aangekomen keerde de energie als bij toverslag
terug. Want zoiets had ik nog nooit meegemaakt...

(en dan komt er hier dus dat filmpje, later deze week...)

(update: hier issie...)
(en veel excuses voor het belabberde geluid...)


Kamer from Theater Terra on Vimeo.

Vast in de metro

(Geplaatst d.m.v. 'xoopit'; een experimentje, dus.)

De New Yorkse metro is fantastisch. In een mum van tijd reis je, voor weinig geld, door de stad. En over het algemeen is de werking ook erg helder.
Soms echter gaat het mis.

Zoals vlak voor het maken van deze foto. Om onduidelijke reden belandden we op een verkeerd perron en waar dit normaliter niet erg is (je steekt gewoon even over) konden we nu geen kant op. Moesten dus nóg een kaartje kopen.

Op het moment dat we ons dat realiseerden maakte Annelies' moeder - die nog buiten stond- de foto.

Waarvoor dank.

Terug

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Terug in Nederland.
Dat valt niet mee. Nederland wel (juist!), maar de vreemde tijd die
er hier op na gehouden wordt. Daar klopt niks van.
Tot diep in de nacht voel ik me klaarwakker en 's middags rond
een uur of vier kan ik spontaan in slaap vallen, als ik niet op pas.
Verder gaat het vrij goed. Heb een beetje foto's zitten ordenen
en bewerken (zie boven, was in New York, geen Freebees) en verder wat vaag om me heen zitten kijken. Met scherpe blik, dat wel.

Het gras staat schrikwekkend hoog, en ik zou het nódig moeten
maaien, maar ik heb er geen zin in tijd voor. Want vandaag ben
ik jarig (ach, hoe aardig, dankuwel) en dat betekent: keet op-
ruimen en boodschappen doen/drank inslaan.

Voor de rest al weer gewend? Ja, best wel.
Al duurde dat even. Als je vijf weken bent weggeweest moet je
sommige dingen opnieuw leren: hoe het espresso-apparaat werkt
bijvoorbeeld. En de afwasmachine. En waar stonden de vuilnis-
bakken ook alweer? (had de buurvrouw om een of andere reden
verplaatst). Wel bleek de keukengeiser kapot.
Zaterdag was ik daar al achter en zondag besloot ik, na veel
gerommel en geprobeer dat het ding de geest had gegeven en ik
een nieuwe moest gaan kopen.
Vanmorgen ontving ik mijn eerste verjaardagskadootje in de vorm
van een heldere ingeving. Plots kwam ik er achter dat de gijser
niet kapot was, maar dat ik de kraan steeds de verkeerde kant op
drukte.
Ik heb zo'n moderne keukenkraan waarbij je behalve draaien (zodat
het water begint te lopen) dezelfde hendel naar voor of achter moet
duwen (zodat je warm of koud water krijgt).
Warm/heet (altijd van je af) en koud (kindvriendelijk, naar je toe)
had ik door de war verwisseld. Vandaar.
Nee, van toeren in Amerika word je niet bepaald slimmer.
Wel slaperig.

Straks komt de visite.
Dus dan word ik vanzelf wak

Voorlopig Einde

De laatste voorstellingen van deze toer zitten er op.
We speelden vandaag twee keer in Jamestown voor ongeveer
2000 kinderen, en de tweede was voor zogenaamd Pavlov-publiek.
Vanaf het eerste liedje zaten ze mee te klappen en dat stoorde
nogal, dat snap je. Ten eerste weet je dat niemand hoort wat er
gezongen wordt en ten tweede heb je zelf soms moeite de maat te
houden.
Het publiek trouwens ook. Want onze componist, Nick, wil nog
wel eens niet zo voor de hand liggende maten en maatwisselingen
in de liedjes stoppen, en die klinken als een klok, maar kleine
Amerikaanse kindertjes moeten niet denken dat ze dan zomaar
mee kunnen klappen. Want dat kunnen ze helegaar niet.
Soms was het dus een brei van geluid.

Maar gelachen hebben we wel. Ook al omdat we morgen naar huis
gaan.
Hoewel dat ook wel dubbele gevoelens oproept.
Gelukkig komen we, na tien dagen Nederland, hier weer terug voor
het tweede deel van de toer.
We hebben er nu al zin in.

Het volgende logje zal vermoedelijk uit Nederland komen en als
'afsluiting' maar weer eens een filmpje geplaatst.
Ik zeg er verder niks over. Het filmpje vertelt het zelf.



Musicalster from Theater Terra on Vimeo.

Schizofrene Suites

Soms stopt men ons in hotels waarin je je grootste vijanden nog niet
dood zou willen vinden.
Maar het andere uiterste komt ook voor.

We zitten nu in - wacht even, ik had het in mijn hoofd, maar ik zoek
het even op - we zitten in The Chautauqua Suites.
Dat is in Mayville, NY, terwijl we in Jamestown spelen, en daar zit
30 km tussen, maar men kon dichterbij niet zo'n sjiek hotel vinden.
Denk ik.

Het is in mijn loopbaan nog nooit voorgekomen dat we allemaal twee
kamers hadden. Dat wil zeggen: per persoon een suite met twee
kamers en dus ook twee badkamers. Heel bizar.
Want wat moet je er mee? Met twee w.c.'s bijvoorbeeld?
Ik moet niet heel vaak plassen enzo, maar ik verdeel het nu maar
een beetje eerlijk tussen de twee w.c.'s (en dat valt nog lang niet
mee, want er zit vijf meter tussen...).

Ik twijfel nog of ik mijn wekker ga zetten op halverwege de nacht.
Zodat ik de tweede slaapkamer ook kan gebruiken.
Je wilt tenslotte de 'housekeeping' niet teleurstellen.
Nou ja, ik zie wel.

Nog eens New York

Vandaag dus wederom een dagje naar New York geweest, en zo is
ons weekend nu ten einde. Morgen wachten 650 kilometers op ons.
Aan het einde daarvan ligt Jamestown.

New York is, zoals je zult weten, nogal duur. Dus moet er
drastisch bespaard worden, en vanmorgen, aangekomen bij het
volgende motel, dachten we een mooie oplossing gevonden te
hebben.
Omdat Thijs toch altijd zit te werken is het ook onzin om een
kamer te huren waar dan ook nog een bed in staat. Zinloos.
Een kantoorruimte zou moeten volstaan, dachten wij prijs-
bewust.
Nu wil het geval dat we een vrachtwagen bij ons hebben.
En het was Thijs zelf die ons op het idee bracht, toen we het
volgende tafereel zagen:

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Achteraf bedacht hij zelf ook nog een titel: Windows Mobile.
Maar het wordt al koud hier en bezuinigen is zó jaren
'90, dus hebben we hem toch maar weer een kamer met
bed gegeven.

Op aanraden van Merel en Dick vd Heuvel zijn we vandaag op
Broadway naar 'Spring Awakening' geweest, en ik weet niet goed
wat ik daar over moet zeggen.
Zelden ben ik zo gegrepen door een voorstelling.
Geëmotioneerd geraakt, niet alleen door het verhaal maar door
de pure schoonheid. Ongelooflijk prachtig!

Dick had op zijn weblog al verteld hoe mooi de
voorstelling is. Als je zijn kleine, mooie filmverslagje wilt zien moet
je even HIER klikken.
(dit linkje mocht toch wel, Dick?)

Start spreading the news...

Ik ben moe. Hoe dat komt lees je hieronder. Ik had in ieder geval
bijna geen puf om een logje te schrijven.
Toen mailde Annelies me het hier volgende stukje.
Hulde! (dit is ten slotte het 'Terra Logboek)

Vandaag was de eerste dag vrij na een week spelen in drie
verschillende steden. Gisteren speelden we in Somerville en dat is
ongeveer een uur rijden van New York vandaan.
Dus wat doe je op je vrije dag? Niet in Somerville blijven hangen
maar met de auto naar The Big Apple!

En zo vertrokken we om 9:00 en voor we het wisten zagen we de
skyline van de grote stad opdoemen. Toen we eenmaal de auto in
de garage hadden geparkeerd (naast het gebouw waar John Lennon
is neergeschoten, klein detail) gingen we natuurlijk in een Starbucks
ontbijten.

Met een goed gevulde maag liepen we in het heerlijke zonnetje weer
richting Central Park. Goed begin van de dag.
Vervolgens liepen we tussen de hoge gebouwen (ik heb nog kramp
in mijn nek van het omhoog kijken) naar Times Square.
Het werd steeds drukker op straat en op de gebouwen verschenen
felle lichten en billboards van alle shows die je hier kan zien. Het is
wel duidelijk dat je in het hart van de entertainment bent beland.
Zoals in de film, dacht ik steeds.

En midden op Times Square op een terrasje in de zon zaten ze dan,
mijn ouders! Zij zijn zelf een week in New York en hebben Frog
In The Clouds in Somerville gezien.
Heel grappig om je ouders in een compleet andere wereld te zien!
Toen zijn we met z'n allen lekker gaan lunchen op aanraden van
Dick in het Europe Café.
Daarna zijn we met de ferry langs het vrijheidsbeeld gevaren.
Ook weer zo'n, zoals-in-de-film-moment.
Moe gewandeld gingen we met de metro weer naar de garage
waarna we met de auto naar het hotel zijn gereden om vervolgens
weer heerlijk in ons "3 persoonsbed" te kruipen.

Wat hebben wij het toch zwaar. Een geweldige voorstelling moeten
spelen voor enthousiaste kinderen en dan ook nog af en toe vrij zijn
om leuke dingen te doen met hele leuke mensen...
Hmm, vraag me soms echt af hoe ik dit volhoud...

Morgen zijn we ook vrij en dan gaan we voor de verandering maar
weer naar New York en dan moet er natuurlijk geshopt worden
en 's avonds naar een voorstelling. Welke het wordt weten we
nog niet maar het zal ongetwijfeld weer zo'n fijne dag worden!...
Annelies

Toestanden

Het is de derde keer dat ik Somerville was. Dus voor Terra
de vierde keer, want 'Frog' was hier zonder mij (en toch ging dat
- heel gek - heel goed).
Ik herinnerde me dat we vorige keer, in 2006 met 'Little Donkey',
hier 's morgens bij het theater aankwamen en wel een open deur
vonden, maar dat er niemand was. Men was de deur vergeten
op slot te doen. Had de hele nacht gewoon open gestaan.
(als je het logje dat ik daar toen over schreef wilt lezen:
HIER staat het)

Gisteravond liepen we weer het theater binnen en troffen
wederom niemand aan. Dit keer bleken alle binnendeuren ook
open te zijn en zo konden we in het hele gebouw, alle kantoren en
zelfs in de bibliotheek rondlopen.
Na lang zoeken (het is een heel groot gebouw/complex) vond Thijs
beneden in de kelder, in een klein kantoortje, twee bewakers.
Ze zaten naar heel veel televisieschermen te kijken en konden
ons dus al die tijd zien rondlopen.
Maar actie ondernemen, nee. Daar waren ze waarschijnlijk niet
op getraind. "Nee, wij zijn aangenomen om op de schermen te kijken
en verder niet," hoorde ik in gedachten zo'n man zeggen.

Ze konden ons niet helpen (uitzoeken welk hotel er voor ons geboekt
was - maar daar ga ik niet over uitwijden want dan word je echt
heel treurig - verder is alles goed hoor!).

Dus hebben we op eigen initiatief een hotel genomen (dat mogen
de organisaties verder uitzoeken), en vandaag hebben we twee
voorstellingen gespeeld waarvan de eerste iets minder was door
gehaast vooraf en de tweede bijna niet doorging, omdat men vlak
voor aanvang het gebouw moest evacueren.
Ja, je maakt wat mee hoor mensen, op zo'n toer!

Het waterbuizensysteem (of zoiets) maakte een angstaanjagende
herrie en toen ze in de nok gingen kijken bleken er grote water-
buizen enorm te schudden. Alsof ze op knappen stonden.
Men was bang dat de boel zou exploderen en dat het publiek
gloeiend heet water over zich heen zou krijgen.
Dus hebben we met het publiek een kwartiertje buiten in het zonnetje
gestaan, tot het sein 'safe' kwam, waarna we een puike voorstelling
speelden.

Ook leuk was dat de ouders van Annelies er waren.
Zij zijn speciaal naar New York gevlogen om hun dochter hier
te zien spelen.
O, o, o wat waren ze trots!
En o, o, o, wat is dat terecht!

Somerville

En zo zit ook Albany er al weer op.
The Egg is een enorm theater enzo, maar we zijn blij dat we er
weg zijn. De sfeer is er wat afstandelijk en de technici zijn meer van
rock 'n' roll, dus 'fijnzinnig' theater als het onze is niet echt aan
ze besteed.
Het publiek was wel zeer onder de indruk. Een vrouw wilde per se
de CD bestellen en het maakte haar niet uit dat we die alleen in het
Nederlands hebben.
(Dus schatten op kantoor: doe je best als het verzoek binnenkomt!)

Albany is verder wel een aardige stad. Denk ik.
Want veel meer dan de weg tussen hotel en theater hebben we
niet gezien. Of gehoord. Dat zit zo:
Buiten de twee Tomtoms van Thijs en mij, die meestal in de
vrachtwagen zitten, heeft de personenauto, waar de rest van de
groep mee reist, ook een autonavigatiesysteem.
Nou ja, autonavigatiesysteem is een groot woord hoor (snapjem?).
Het is een Garmin en we moeten er af en toe erg om lachen.
Je hoort een Nederlandse dame onder andere de straatnamen
oplezen, en met Engelse straatnamen heeft ze wat moeite.
Ze spreekt ze letterlijk en in het Nederlands uit. Ook leeft zij in
de veronderstelling dat als er 'St' staat, dat er dan 'Sint' bedoeld
wordt.
'St' staat er heel vaak omdat dat hier gewoon 'street' is. Dus zegt
de dame (letterlijk en hardop uitspreken:) "Mulholland Sint",
"Old Post Sint" en "Empire Plaza Sint."
De grappigste die we vandaag hoorden was: "Dove Sint."

We zijn inmiddels drie uur verder getrokken en zitten nu in
Somerville, New Jersey.
Morgen twee voorstellingen en dan eindelijk een paar dagen vrij.
Da's ook al weer twee weken geleden, namelijk.
Maar we klagen er niet over. Want, moet je maar denken, je had
ook achter de kassa van de AH kunnen zitten. Waarmee ik niks
negatiefs wil zeggen over dat eerbare beroep, natuurlijk.
Maar rondtoeren met zo'n heerlijk clupje als het onze is
waarschijnlijk veel en veel leuker.

Smells like history

De voorstellingen in Poughkeepsie zitten er op en inmiddels zijn we
in Albany aangekomen. Dat is, zoals je natuurlijk weet, de hoofdstad
van de staat New York (en nu niet meer vergeten!).

Morgen en overmorgen gaan we hier spelen in één van de
wonderlijkste theaters die ik ken: The Egg.
Met een beetje fantasie lijkt het gebouw ook een beetje op een ei
en het toont klein, maar ik weet uit ervaring (was hier al eerder)
dat het van binnen immens groot is. Er zitten twee theaterzalen in.
Eentje van 450 stoelen en eentje van bijna 1000 (en daarin gaan
wij spelen...).

Dat is weer eens wat anders dan het oude theater in Poughkeepsie.
Daar hing de lucht van geschiedenis. Van de tijd dat de mensen
nog in zwart-wit leefden. Noem een beroemde Amerikaanse artiest
en hij/zij heeft er gestaan.
Vóór ons, afgelopen weekend, speelde Bonnie Raitt er nog.
Wij zaten in haar kleedkamer waar de verse decoratiebloemen
nog stonden. Lelies vooral. En die ruiken heel speciaal zoals je weet.
Toen ik vanmorgen de kleedkamer binnenkwam waande
ik me ineens in een mortuarium. Heel bizar.
Dus maar gauw mijn sokken uitgedaan. Waarna de sfeer zich
normaliseerde.

Ben benieuwd hoe het tegenwoordig in The Egg ruikt.

Kritiek

Vandaag de eerste twee voorstellingen in Poughkeepsie gespeeld.
Iedereen (1400 mensen) vond het prachtig.
Iedereen? Nee, niet iedereen. Er bleek minstens 1 juf te zijn die
wat puntjes van kritiek had.
"Was dat een fles bier die daar achter het raam voorbij dreef?"
(Nee, een fles Zonnatura sap die er uitziet als een bierfles.)
Dat Max en Bobbie elkaar op het einde een zoen geven was
ook erg ongepast. "It upsets the children."

Haha! Die juf! Leeft in het begin van de vorige eeuw en kan niet
tegen kusjes. En de kinderen waren helemaal niet upset.
Tegendeel, ze vonden het schitterend.

Je snapt dat we dit soort onzin naast ons neerleggen, anders kun
je wel aan de gang blijven. Van de week hadden we ook een juf
die zich afvroeg of Bobbie wel een helm op had bij het skaten.
(Nee.)
En of Max in het slotlied tegen een boom stond te piesen,
wilde ze weten.
(Ja.)

De organisatrice moest er ook om lachen.
"Well, this is America you know," verontschuldigde ze zich.

Poughkeepsie, NY

We hebben het gehaald!
Vanmorgen om 7 uur vertrokken we voor de laatste etappe van ruim
500 kilometer en hoewel we allebei wat moe waren vanwege een
te korte nacht waarin ook nog weinig werd geslapen, knikkebolden
we niet. En dat terwijl er in de verste verte geen Starbucks te
bekennen was en we ons derhalve moesten behelpen met het
bekende, lichtbruine, warme water, dat de Amerikanen koffie plegen
te noemen.
Voor een paar dollar krijg je dan wel een beker die de maat heeft
van een emmer. Het is daarbij zaak je plastic roerhoutje(?) goed
vast te houden, want als je hem loslaat, zoals ik dus dee, zakt hij
naar beneden en zie je hem voorlopig niet terug.
Bij wijze van spreken dan, want de koffie is zo slap dat je hem
gewoon op de bodem kunt zien liggen.

Enfin, met dit soort vocht hielden wij onszelf op de been maar ook
met de ongelofelijk mooie uitzichten die we steeds hadden.
Zoals je misschien weet is Pennsylvania een erg bosrijke staat en
die bossen toonden vandaag – in de zon - hun prachtigste
herfstkleuren. Adembenemend.

Om klokslag 13.03 uur reden we bij het hotel in Poughkeepsie voor.

Ach, ach, wat was dat een ontroerend terugzien met Willem-Jan,
Anna en Annelies, die hier dus naartoe gevlogen waren.
En die wij ons zo node hadden gemist.

Nu zijn we weer compleet en morgen mogen we eindelijk-eindelijk
weer twee voorstellingen spelen.
Thijs is daartoe vanavond al een tijdje in het theater aan het werk.
Dus dat gaat helemaal goed komen.

Kilometervreters

Ja, ik weet het. Het vorige logje was eergisteren zo snel in elkaar
gezet dat ik geen tijd had om de link naar de recensie te corrigeren
(ik zag dat hij niet werkte, maar had geen tijd meer-haast!-haast!
en gisteren had ik geen internet. Dus vandaar.
Maar nu werkt alles (zoals Paulus al voorspelde).

Zojuist, 22.30, aangekomen in Brookville dat inderdaad in
Pennsylvania ligt.
Thijs en ik hebben vandaag 1200 km gereden en tussendoor ook
nog kans gezien om te lunchen (hamburger/friet - 15 minuten)
en te dineren (pizza - 15 minuten). Verder vooral veel koffie.

Gisteren reden we 900 km, maar toen hadden we aan de grens
oponthoud waar ik je nu niet mee zal vervelen. Het kwam er op
neer dat we op een gegeven moment Amerika niet in mochten en
ook niet terug konden naar Canada.
Veel heen en weer gebel, ge-sms en gefax met Joey in Nederland
zorgde er voor dat we niet de rest van ons leven in Niemandsland
hoeven te wonen.
En dat de voorstellingen in Amerika gewoon door kunnen gaan.
Kolere! Wat was dat spannend!

Nu zitten we dus in een motel en hebben morgen nog
550 km te gaan. De anderen zijn al vliegend op de plaats van
bestemming aangekomen.
Ze meldden per SMS dat ze in een schitterend hotel zitten.

Of er internet is vertelden ze niet, dus dat merken wij (en u)
dan wel.

Zo.

Het zit er op in Winnipeg.
Een prachtige serie voorstellingen hebben we gedaan en met pijn in het hart gaan we hier weg.
Tenminste, we gaan hier weg als het meezit.
Want om de een of andere vage reden zijn onze werkvisa voor de US nog steeds niet in ons bezit. Waar de laksheid precies heeft gezeten weten we nog niet, maar op dit moment (zondag) zijn onze papieren bij de douane op het vliegveld en die hebben de winkel gewoon dichtgedaan. Morgen is het Thanksgiving dus dan zijn ze er ook niet. Dinsdag kunnen we ze pas ophalen, terwijl we dinsdagavond moeten bouwen in Poughkeepsie, 2800 km verderop. Dat wordt dus niks.
Daarom gaan Thijs en ik nu alvast naar de grens, anderhalf uur rijden, om te proberen ons alvast het land in te slijmen.
Wat een vak! Wat een organisatie!

Ondertussen hebben we trouwens wel een ronkende recensie te pakken.
HIER kun je hem lezen.

Zo. En dan gaan we nu maar eens rijden.
Mochten we Amerika niet binnenkomen, meld ik me later weer uit Winnipeg...

Let Op!

Ik heb wat foto's geplaatst van Winnipeg.
Zie rechts.
En klik op de foto.

Donderdag

En weer twee voorstellingen gedaan, en weer gingen ze zo goed
als feilloos. Excuses daarvoor. Want als er iets misgaat is
dat natuurlijk veel interessanter om te lezen.

Gisteravond zijn we met technici en aanhang wezen bowlen.
Moeilijk hoor. Want ze hebben hier maar 5 kegels per baan en
de ballen zijn zo groot als een grapefruit. En zonder gaten.
Nog een wonder dat onze tafel - voor de statistieken:
Thijs, Chris, Curtis en ik - de overwinning in de wacht sleepte.

Vandaag hebben we twee voorstellingen. De eerste om tien uur
's morgens en de tweede om zeven uur 's avonds. Dus dat wordt
een lange lunch.
Of de was doen, want we gaan morgen vertrekken naar New York.
Of wat foto's op dit log plaatsen.
Of wat slapen.
Of we zien wel.

Een dag in Winnipeg

De voorstellingen-2 per dag, nog 5 te gaan- gaan zonder uitzondering geweldig.
Dus daar valt weinig nieuws over te melden.
Onze dagen zijn nu zo'n beetje als volgt: Thijs en ik lopen naar het theater en onderweg even langs bij onze vaste koffietent, The Human Bean, voor een grote latte extra strong, Thijs koopt een paar croissants, we spelen de ochtendvoorstelling, lunchen in de Forks Market en spelen de middagvoorstelling. Daarna is het de was doen of poolen of shoppen en 's avonds koken we zelf en eten dat ook zelf op. Vooral Willem-Jan ontpopt zich als een uitgekookte kok.
De rest van de avond is het ouwehoeren gesprekken voeren, spelletjes doen of, zoals gisteren, een hilarische dansvoorstelling van de dames(wel gefilmd, niet geschikt voor publicatie).

Gisteravond werden we overigens eerst meegenomen naar een meer buiten Winnipeg waar iedere avond duizenden ganzen landen. Maar gisteren stond er een harde koude wind en was het te donker om de ganzen te zien. Bovendien vermoedden we dat ze vooral op een meer verderop landden. In de verte klonk zeer luid gegak (hier zeggen de ganzen trouwens geen 'gak' maar 'honk').
Ook stonk het ineens nogal en dat kwam volgens onze gids door een stinkdier dat aan de andere kant van het meer zat, een paar kilometer verderop.

Kortom, een memorabele avond: we hebben een stinkdier geroken, we hebben ganzen gehoord, en we hebben twee dansende meiden gezien.
Ik heb saaiere avonden gehad.

"Ja, zo'n reisje langs de Assiniboine, boine, boine"

Op onze vrije dag regende het.
Maar een paar dagen eerder maakten we na de voorstellingen een boottochtje op één van de twee rivieren hier.
Het was een genoeglijk tochtje en ik maakte een kleine impressie op film.
Niets schokkends, maar gewoon, voor de sfeer.


Rivier from Theater Terra on Vimeo.

POPconcert

Er valt hier voornamelijk veel te lezen over de Terra-gebeurtenissen in het verre Winnipeg. Maar zoals Dick al noemde, wordt er in Nederland ook heel hard gewerkt. Zelfs zo hard, dat de schrijfster van dit bericht niet eerder de tijd vond zich aan een logje over al deze werkzaamheden te wagen. Maar nu ook de premiere in Nederland achter de rug is, wordt het plaatsen van logjes wat gemakkelijker.

Afgelopen zaterdag was het dan zover: de nieuwe Terra-voorstelling ‘het Grote Terra POPconcert’ beleefde haar premiere, in theater De Meervaart in Amsterdam. Altijd weer een spannend moment. Want niet alleen komen er allerlei vrienden, familieleden, collega’s en andere bekenden kijken wat jij gemaakt hebt, ook is er ineens een heel zwikkie Bekende Nederlanders, pers, fotografen, en dit keer hadden we zelfs koninklijk bezoek! Prinses Laurentien kwam samen met haar drie kinderen, een vriendin en haar kinderen naar De Meervaart.

En koninklijk, Bekend, belast met een blocnote of fotocamera, of gewoon bevriend met iemand van ons team: iedereen was enthousiast. Men had lekker zitten meezingen, genoten van de Knappeltjes van Zonnatura en van de POPcorn, was blij met de handtekeningen van Rindert Kromhout, Annemarie van Haeringen en Daphne Deckers, en had zich vermaakt met alle Kikker-spelletjes en POPconcert-kleurplaten waar ons jongere publiek zich voor en na de voorstelling mee kon vermaken.
Het was een fijne voorstelling en een goeie premiere.

Wat de dag nog leuker maakte, was het berichtje dat we kregen uit Winnipeg. Want de hele Frog in the Clouds-club had met elkaar een geluidsopname gemaakt, waarin ze ons allemaal heel veel succes (of in theatertermen: toi toi toi) wensten. En dat deed ons heel veel goed.

En wat ons ook heel veel goed deed, was dat Prinses Laurentien en haar kinderen nu ook Terra-fan zijn. Terwijl zij en haar kinderen in de auto stapten om naar huis te gaan, vroeg een journalist haar nog snel wat ze van de voorstelling had gevonden. Waarop ze antwoordde: “Wij houden van Kikker!”

Merel


(Als je niet de hele foto ziet moet je er even op klikken)


Er was ook een aantal acteurs dat in vorige producties van Terra heeft gespeeld. Van links naar rechts en van boven naar beneden: Marie-Claire Witlox (Kikker), Marloes van den Heuvel (Dolfje Weerwolfje), Marieke Saan (Muis), Theo Terra (u welbekend!), Tjerk Ensermo (technicus POPconcert), Mike den Ottolander (onze lichtontwerper), Sven Polak (Kikker, Kikker in de Wolken, Muis, Dolfje Weerwolfje), Hester Schrofer en Oscar de Boer (staging/regie POPconcert), Raymond Kurvers (Dolfje Weerwolfje en Nachtvlucht), Jawi Bakker (Kikker, Circus, Torenhoog, Koninginnesoep, Papa.com, etc.), Marieke van der Sluis (POPconcert, Kikker, Kikker in de Wolken), Liesbeth Janse (De Matroos in de Doos), Babbe Groenhagen (Kikker in de Wolken, POPconcert, Muis, Kleine Ezel, Kleine Ezel aan Zee, Dolfje Weerwolfje, Os & Ezel), Eric-Jan Lens (Kikker in de Wolken, POPconcert, Circus, Koninginnesoep, etc.), en Niels van der Gaarden (Kikker in de Wolken en POPconcert). Uiteraard vergezeld door een aantal waarde collega’s, zoals daar zijn Kikker en Kleine Ezel.

Ha! Peanuts!

Hier in Winnipeg heeft men iets slims bedacht.

Jeugdvoorstellingen worden nogal eens versjteerd(?) door te kleine kindertjes die zich moeilijk een uur kunnen concentreren. Een paar van die schreeuwende/huilende/of rondrennende ukken in het publiek kunnen de voorstellingen helemaal stuk maken.
Dus heeft men hier af en toe een “peanut-“ voorstelling. Speciaal voor de kleinste kinderen en hun ouders/grootouders.
Zodat de andere voorstellingen verschoond blijven van dit tuig (…).

Gisteren hadden wij de eer zo’n pindavoorstelling te moeten spelen en we hadden ons op het ergste voorbereid. Want dat had men ons ook gezegd: ze zouden niet luisteren en wij moesten gewoon de blik op oneindig en het verstand op nul zetten. En vooral dóórgaan.

Voor aanvang hadden we de grootste lol toen de zaal zich bleek te vullen met grut dat zich voor de gelegenheid had verkleed in voornamelijk prinsesjes. Maar ook zagen we een ridder, een Batman, een Indiana Jones, diverse dieren en volgens Willem-Jan was één jongetje verkleed als zijn vader.

De voorstelling werd een feest.
Een zeer aandachtig en lekker meelevend publiek gaf op de juiste momenten open doekjes en iedereen – van 2-jarige tot hoogbejaarde – had een geweldige middag.
Spelers, technici en organisatie ook.

Vandaag (maandag) voor het eerst een vrije dag in 15 dagen.
Als ik uit het raam kijk zie ik dat het mooie herfstweer ons heeft verlaten en dat het grijs en nat is geworden in Winnipeg.
Gelukkig hebben ze hier volop overdekte shopping-malls…

Voor alle leeftijden

Leslee, de directrice, had gisteren haar moeder meegenomen naar de voorstelling.
Een sterke Joodse dame van 86 jaar. Haar vader was, als vrouw verkleed, uit Rusland ontsnapt en via allerlei omzwervingen was de familie in Canada beland.

Leslee had ons al gewaarschuwd dat haar moeder de grootste criticus was en dat zij geen blad voor de mond zou nemen.
Na afloop werd ik aan haar voorgesteld.
Ze had het schitterend gevonden. “O, ik wou dat ik weer kind was,” zei ze. “Wij hadden zoiets niet toen we klein waren.”
Toen ze zich omdraaide fluisterde Leslee tegen me: “No, all they had was worldwar II. That was entertaining enough.”

Chocolademelk en Bier

De echte première hebben we nu ook gehad. Niet zo echt als de première van Het Grote Theater Terra POPconcert vandaag in De Meervaart, maar toch.
We hadden een vrijdagavondpubliek dat zich niet erg durfde te laten horen – met uitzondering van de momenten waarop geen zinnig mens zich stil kan houden - maar men vond het allemaal geweldig, getuige het enorme slotapplaus.

In De Meervaart is het vast en zeker heel gezellig geweest.
Toch denk ik dat er na afloop geen donut-party was. Compleet met verlegen handtekeningenvragers, enthousiaste ouders, chocolademelk en donuts in allerlei vormen.
En er was in Amsterdam waarschijnlijk ook niet daarna nog een medewerkershotdogbarbequefeestje met zowel echte als vega-hotdogs.
(De laatsten verdwenen overigens vaak na één hapje in de vuilnisbak, maar het gaat om het idee, niewaar?)
Er was volop wijn, bier, leuke mensen en luidgezongen drankliederen:

I am drunk, I am drunk
and I got more in my trunk
I am drunk, I am drunk
‘till the next time I’m drunk*

Zodat men niet denkt dat jeugdtheater alleen maar leeft op chocolademelk en zoete koek.

*Of zoiets. Men zong uiteindelijk tamelijk onverstaanbaar met weinig aandacht voor de articulatie.

Here we go

Vandaag is het dan eindelijk zover.
Na bijna een week lang keihard werken (en stoeien en struikelen, en bloed, zweet en blaren) gaan we onze Noord-Amerikaanse première beleven.
Om tien uur ’s morgens, dat wel.
Maar dat weerhoudt de mensen er hier niet van om na afloop champagne te schenken. Terwijl er dus ’s middags nóg een voorstelling is.
Nou ja, die zal dan wel lekker soepel gaan, moet je maar denken.

Gisteren hadden we dus die ‘full-dress-rehearsel’ met publiek, maar het belangrijkste was dat Leslee voor het eerst in de zaal zat. Zij is de directeur van het theater. Een onwaarschijnlijk drukke en zéér warme dame. Maar ook uiterst kritisch en recht door zee, weet ik uit eerdere ervaringen. Haar oordeel is erg belangrijk. Ten slotte boekte zij een stuk of vijftien voorstellingen. Ongezien.

Na afloop zag ik dat Theo in de zaal met haar stond te praten.
“En,” vroeg ik nieuwsgierig toen Theo op het toneel kwam, “wat vond ze er van?”
Met een strak gezicht zei hij: “Ze was razend. Enthousiast.”

Het is steeds weer stuitend te zien hoe slordig sommige mensen met spaties omgaan.

Bijna

We beginnen nu toch echt dicht bij de Noord Amerikaanse première te zitten.
Gisteravond deden we voor het eerst een hele doorloop op het toneel met alles er op en er aan. En zoals gebruikelijk ging dat afschuwelijk.
Je struikelt overal over, haalt het achter de horizon omrennen lang niet, vergeet stukken tekst of zelfs hele scènes, bent constant van alles kwijt in de coulissen en je loopt of zit je collega’s voor de voeten. Daarnaast haal je de volgorde van scènes door elkaar en het spiekbriefje dat je voor noodgevallen maakte kun je vanwege het donker niet lezen.
Kortom: wat hebben we gelachen.
Want deze club is weer geweldig en er valt geen onvertogen woord. Iedereen vertrouwt er op dat het goed gaat komen.

Daar bleek vandaag al iets van. Want we hadden drie (3!) complete doorlopen en die gingen in een duidelijk stijgende lijn. Tussendoor notes en aparte stukjes repeteren, dus we hadden weer een welbestede dag (tot 22.15 gewerkt).

Morgen een zogenaamde ‘full-dress-rehearsel’. Dat is een complete doorloop waar al publiek bij zit. En pers…
Maar we zijn vol vertrouwen.

Daarnet kwam ik met Willem-Jan en Theo het hotel binnen. Moe van de lange dag en al het gewerk hingen we wat te zwijgen tegen de wanden van de lift.
“Tsjonge, wat ben ik ben moe,” zei Willem-Jan.
“Dan had je vanmorgen niet moeten zwemmen,” antwoordde Theo.
Zoals alleen hij dat zeggen kan.

Nieuw!

We zijn lekker bezig, deze dagen.
Omdat het grootste deel van onze groep de voorstelling nog nooit heeft gedaan repeteren we elke dag, maar dat kan nog niet op het toneel.
De eerste dagen werkten we in een zaal van het Childrens' Museum en vandaag en morgen in een studio van het theater.
Morgenmiddag mag Thijs, onze technicus en steun en toeverlaat, het theater in om de voorstelling te bouwen. Wij werken in de studio tot we het toneel op mogen van Thijs.
We gaan dan tot 's avonds laat door.
Zodat u niet denkt dat toeren in Canada/USA gelijk staat aan vakantie houden.

De vaste volgers van onze belevenissen horen hier waarschijnlijk weer enkele nieuwe namen.
Daarom stel ik hier een paar van die nieuwe Terraristen aan je voor. Thijs zal nog wel volgen, maar als je wilt weten hoe Annelies en Anna er uit zien: klik vooral hier onder...


Bekken from Theater Terra on Vimeo.

Vandaar

Nee lieve mensen, soms valt het allemaal niet mee. En dan kan het zomaar een paar dagen duren voor je weer op het log kunt. Daarom hier in het kort de reis tot nu toe.
Taxi naar Schiphol -wachten- vliegen naar Chicago -wachten- vliegen naar Minneapolis (Thijs en ik) en naar Winnipeg (Annelies, Anna, Theo en Willem-Jan)- in Minneapolis taxi naar truckverhuur - beginnen aan trip van 750 km naar Winnipeg.
Maar nadat ik in totaal 22 uur onderweg was vielen mijn ogen steeds dicht en kropen we in een motelletje. Daar bleek achteraf wel internet te zijn geweest, maar ik was met mijn kleren aan in slaap gevallen, dus vandaar.

De volgende dag de laatste 400 km gereden en we kwamen om 13.00 in Winnipeg aan waar de anderen al met repetities waren begonnen.
Eerst maar eens geluncht, (de bekenden moeten allemaal veel liefs en dikke zoenen hebben van Romalda, onze vaste koffiedame in Winnipeg - Dale is ziek, zien we pas volgende week.)
's Middags gerepeteerd.

In ons fantastische appartement is ook internet, maar onze router miste een stroomsnoer. Dus was er géén internet. En het was al te laat om nog iemand van de huishoudelijke dienst te storen. Dus vandaar.

Vrijdag de hele dag gerepeteerd en halverwege de dag werd ik ineens ziek. Koortsaanvallen en algehele misère. En een rood been (wondroos). Toch min of meer doorgewerkt en na de repetities ben ik direct mijn bed ingedoken, omdat mijn hoofd helemaal niet stond naar internetten. Vandaar.

Het is nu zaterdagochtend en ik voel me al weer wat beter.
Mijn tweede gedachte was: het log.
Zodoende.

Hieperdepiep

Voor we naar Canada vertrekken nog even goed nieuws uit Vlaanderen.
Want ook daar hebben ze Musical Awards en raad eens wie daar met de award voor de beste kreatieve prestatie aan de haal ging?
Precies! Onze Karen!
Weliswaar was de prijs deze keer voor haar werk aan de poppen van onze concurrenten collega's van De Fabeltjeskrant, maar omdat zij al jaren onze poppen maakt, voelt het toch ook een beetje als 'onze' prijs.
Maar ze heeft hem wel helemaal in haar eentje verdiend!

Gefeliciteerd Kaar!

Van Divers

(bijna) Helemaal links onze trotse winnares.

Hallo, bent u daar nog?

Nee, dan is het goed.
Ik kwam alleen even zeggen dat we bijna naar Canada en USA vertrekken voor een toer van een maand, en dat er dus binnenkort weer intensief geblogd zal worden hier.

Ook bestaat de kans dat er beeldmateriaal te bewonderen zal zijn, want we hebben een nieuwe camera!

In ieder geval gaan we ons mijn best doen(?).

Ook kippen moeten oefenen.

De repetities voor Het Grote Theater Terra Popconcert zijn inmiddels in volle gang en het is een genot om al die 'oude' nummers weer langs te zien/horen komen. Soms in een nieuwe setting, soms precies zoals ze in de originele voorstelling zaten.

Ik filmde Babbe en Marieke die bezig waren met 'Knuppel In Het Hoenderhok', uit Dolfje Weerwolfje.

Omdat het repeteren met poppen nogal zwaar is - in het verleden hadden wij vaak te kampen met blessures, tot aan tennisellebogen toe - wordt er regelmatig zonder poppen gerepeteerd.
En vaak is dat schitterend om te zien.



Repeterende Kippen from Theater Terra on Vimeo.

Popconcert Kick Off

Vandaag is het werken aan de nieuwe voorstelling begonnen:
"Het Grote Theater Terra Popconcert"
Nou ja, het werk begon natuurlijk niet echt, want er is al het een en ander aan vooraf gegaan, maar vandaag waren we voor het eerst in de repetitieruimte bezig.
En zoals gebruikelijk is zo'n start een feestelijke gebeurtenis.

Dus uw reporter schroefde hoogstpersoonlijk het dopje van de lens en doet verslag.


Concert KickOff from Theater Terra on Vimeo.

Van onze culinair medewerker

Enige jaren geleden, toen Jawi nog vast bij ons werkte, schreef hij regelmatig op het weblog over het eten dat wij onderweg genoten (of verafschuwden).
Nu was hij weer eens een keertje mee, dus je snapt...
Vanuit Teheran doet/deed onze culinair medewerker verslag.

De laatse dag van ons verblijf in Teheran is aangebroken en ik voel eindelijk de ruimte om iets te schrijven over het eten in Iran. De afgelopen week verliep chaotisch en bestond zoals hiervoor al te lezen was uit heen en weer rijden in busjes en taxi's van en naar theaters, kantoortjes en gelukkig ook bezienswaardigheden. Het festival heeft een deal met het hotel dat alle artiesten in het restaurant van het hotel kunnen eten. Door alle strubbelingen hebben we elke dag in het hotel gegeten, dat was wel zo rustig.

Ik zal beginnen bij het ontbijt. Er wordt hier elke dag vers Iraans brood gebakken in de ontbijtzaal. Dit brood is een soort matze die je, als je bij het "loket" staat, als een frisbee om de oren vliegt. De bakker spreidt een deegbolletje uit over een halfronde mal om vervolgens het geheel tegen de ronde wand van de oven aan te kwakken. Even later krijg je dan die gloeiende schijf op je bord, mits je kan vangen. Er staat een grote tafel met vele schalen en borden.
Een greep:
zilte yoghurt, Crème Fraîche, ingemaakt fruit, honing, stroop, zoete geraspte wortelen, een warm worstgerecht met uien, tomaten, komkommers, cornflakes, gekookte eieren. Ongetwijfeld ben ik nog wat schalen vergeten maar het geeft een indruk.

De lunch en het avondeten zijn hier in het hotel gelijk. Er wordt 2x warm gegeten en als je niet uitkijkt slib je dicht. Alhoewel, je ziet hier in Teheran weinig dikke mensen. Peshman, onze tolk, vertelde dat dat kwam door de uitgekiende samenstelling van de gerechten en combinatie van zoet, zuur, zout en bitter. Misschien is dat wel zo maar ik denk dat veel mensen niet zoveel te besteden hebben als "ze" ons willen doen geloven. "Ze" zijn in dit geval de mensen die ons een bepaald beeld van Iran willen meegeven. Als we in het theater werkten werd er een blad met Iraans brood en een heel zacht soort fetta neergezet. Ik denk dat dat de reguliere lunch is.

Bij binnenkomst in de eetzaal staat er een uitgebreid saladebuffet voor ons klaar. Wederom een greep:

Gegrilde aubergines en spinaziekoekjes [mijn favorieten] het lijkt alsof de aubergines gedroogd zijn, vervolgens geweld en gegrild, heerlijk zacht en vlezig van textuur. Tal van salades sieren de dis. Van taugé met rozijnen tot ingemaakte courgettes, appelsalade en koude bonensalade, huzarensalade en geschrapte wortel, rode koolsalade en een enorme schaal met olijventapenade met daardoorheen grote, hele olijven. Twee soorten soep, meloenen en patisserie: cakejes en kleine geribbelde deegbolletjes uit het frituur die vervolgens met honing zijn overgoten. Zonder de honing doen ze me denken aan de spaanse churos. Heel lekker. Met name als ze nog warm zijn. Wij vielen, de eerste dag, dankbaar aan en aten ons buikje vol. Om vervolgens verrast te worden door een ober die ons de menukaart gaf. Het was de bedoeling dat we ook nog even een groot bord eten bestelden.
Nou .... wij zijn de kwaadsten niet.

Vele soorten kebab, van schaap en rund en kip en haan en vis. Met daardoorheen gefrituurde aardappelstukken, rijst, limoen, koriander en gegrilde tomaten. Ik heb niet alle variaties gegeten maar de kebab gemaakt van steur sprong eruit. Steur blijkt een fijne, stevige, neutraalsmakende vis. De vis wordt hier door wat safraan gehaald en aan een pen gegrild. de safraan geeft, naast de gele kleur, een heel licht gepafumeerde smaak aan de vis die dan ook verder niets nodig heeft.




We hebben hier heerlijk gegeten.
Een tip voor nieuwelingen in Iran: de sperzieboontjes zouden eventueel ook pepertjes kunnen zijn.

Groet!
Jawi

Teheran tot slot

Enfin.
Inmiddels zit het werk er op. We hebben twee heel goede voorstellingen gedaan en iedereen houdt weer verschrikkelijk van ons. Mannen beginnen de mannen in ons gezelschap spontaan te zoenen (nou zijn wij natuurlijk lekkere types, dat wel).

Vandaag hadden we een vrije dag en we waren van plan om van alles te ondernemen. Maar verder dan een kort bezoekje aan het Nationaal Museum - veel oude potten en scherven - zijn we niet gekomen. Iedereen is erg moe. We hebben het gevoel dat we hier al een maand zijn.

Vanavond was het afsluitingsfeest. Veel onverstaanbare speeches en onduidelijke filmpjes met een hoog "Iran-is- een-paradijs-en-god-is-goed" gehalte. Niks dan zoete limonade en water te drinken, dus wist je al op voorhand dat het een ietwat saaie bedoening zou worden.
Veel televisieploegen en we werden dan ook vaak geinterviewd.

Wel leuk was dat er allerhande prijzen uitgereikt werden. Een internationaal jurylid fluisterde mij in dat men niet aan één groep meerdere prijzen mocht geven en dat vooral de groepen uit Iran moesten winnen.
Toch sleepten wij de prijs voor Beste Muziek in de wacht. (Gefeliciteerd Nick!)

Het is nu kwart voor twee 's nachts en ik zit te wachten tot we opgepikt worden om naar het vliegveld te gaan. Wegwezen.
Het was best leuk om mee te maken, maar ook erg zwaar.
Ze willen ons volgend jaar terug, maar daar moeten we dan nog maar eens diep over nadenken.
Op dit moment zijn we daar te moe voor.

Workshop

Van de week gaven we een workshop.
Hier wat beeld.

Gekkenhuis

Van de week zei Theo dat hij snapte dat drank in Iran verboden is. Dat komt omdat iedereen hier toch al rijdt of hij/zij dronken is.
Het is inderdaad ongelooflijk. Ik heb al in heel wat steden in taxi's gezeten, maar het verkeer hier slaat alles.
Als een taxichauffeur kan kiezen uit twee gaatjes waarvan er eentje een millimeter extra ruimte biedt neemt hij de andere. Die van een halve millimeter.
En dan het liefste met een kleregang.
Voorsorteren gaat hier ook anders. Als je linksaf wilt ga je gewoon rechts staan. En dan snij je gewoon het hele zootje af (er komen er trouwens ook een heleboel naar rechts die links stonden voorgesorteerd)

Het gekke is alleen dat we in een hele week geen enkele aanrijding hebben gezien.
En ook geen opgestoken middelvingers.

Kunst In Teheran

De Iraanse Censuurcommissie waar ik het eerder over had bleek uit 1 (één) man te bestaan. We hadden eigenlijk helemaal geen tijd om iets voor hem te spelen, want er hing een enorme stress wegens veel te trage bouw, maar toch deden we ons best. We lieten wat dingetjes zien en leerden het volgende:
in Iran mag een pop niet zijn moeder omhelzen als de moeder een actrice is en de handen van de pop eigenlijk van een man zijn. Ook mag er absoluut niet gedanst worden en mag een vrouw niet in haar eentje een liedje zingen.
Wat doen we hier, vroegen wij ons bijna af. Maar we pasten wat kleine dingetjes aan.

De eerste voorstelling kon niet doorgaan omdat de bouw nog lang niet klaar was (dat gaat naar verluidt een paar mensen hun baan kosten) en de tweede begon een half uur te laat.
Maar men vond het schitterend. Dat wil zeggen: het publiek en de organisatie. Want voor onszelf was het maar zo-zo. Een kleine voldoende zeg maar.

Morgen krijgen we gelukkig twee revanches en daarbij gaan we op een tien mikken.
Per voorstelling welteverstaan.

Mooi hoor!

Wat men zich misschien niet realiseert is dat onze 'meiden' hier de hele tijd gesluierd moeten rondlopen. Dat went wel een beetje maar toch blijft het vreemd.

Om je een indruk te geven hoe dat er dan uitziet, hier twee foto's, die ik - zoals je ziet- maakte met mijn telefoon.

Cultuurverschillen

Het werken in een land als Iran is vreemd, maar toch ook weer niet zó vreemd. Want we hebben het al vaker meegemaakt: een organisatie die belabberd is anders denkt over gemaakte afspraken en technici die niet vooruit te branden zijn er een ietwat ander werktempo op nahouden.
Om de één of andere reden konden wij pas gisteren het theater in i.p.v. twee dagen daar voor, waardoor alles gruwelijk achter loopt.
Wij strompelden net om 2 uur ‘s nachts het hotel in en alles is nog lang niet klaar.

Wat wel nieuw voor ons is, is dat wij morgenmiddag een verplichte repetitie moeten doen.
Verplicht? Ja, dat vonden wij ook al gek.
Maar het is voor de censuur-commissie van de regering. Die gaat keuren of het wel door de beugel kan, wat wij doen. Qua religie en goede zeden.

Nou ja, we zullen het wel zien. Ik kan het me niet voorstellen dat ze onze voorstelling zullen afkeuren. Ze hebben de DVD tenslotte al gezien.
En alle kaarten zijn al verkocht.
Daarom zijn wij vast van plan om verschrikkelijk goed te gaan spelen.
Daar hebben we nou eens echt zin in.
(en in een borrel, maar da’s een ander verhaal)

Proost!

Je moet het van me aannemen als ik zeg dat wij geen zware drinkers zijn.
Een glaasje wijn af en toe, of wat sterkers, maar altijd meestal binnen de grenzen.
Hier in Iran is alcohol streng verboden en heel erg strafbaar. Dan gooien ze je zo in het gevang of erger. Ook als je drank het land binnensmokkelt.

Hierover zat ik een half uur voor de landing te mijmeren toen ik me ineens hardop afvroeg: zei Theo nou op Schiphol dat hij nog even drank en sigaretten ging halen?
Enfin, je raadt het al: ja dus. In al zijn onschuld had hij een liter Jameson gekocht en de schrik sloeg goed toe toen een stewardess beaamde dat alcohol ab-so-luut niet mocht.

Dus ja, wat toen gedaan? De stewardessen haalden glaasjes met ijsblokjes en met een man/vrouw of wat kregen we de fles nog halfleeg.
Of halfvol ofzo.
De stewardessen hadden ook de grootste lol. Toen moesten we landen. Wat nog best strak ging.

De rest van de week zitten we hier dus alcoholvrij.
Onze begeleider bestelde gisteravond een malt-bier, want dat hebben ze hier wel. Waarop Jawi heel gevat om een een malt-whisky vroeg.
En toen zag je maar weer eens dat je helemaal geen alcohol nodig hebt om heel hard te lachen.

Teheran Here We Come!

Over een uurtje staat de taxi voor.
Het huis is schoon, het kattenvoer is bij de buurvrouw, de straat is geveegd, het gras is gemaaid en de koffer staat gepakt.
Nog even een berichtje op het log zetten (want misschien is dit de laatste kans deze week) en dan als laatste de laptop inpakken.

Omdat ik in een goede bui ben voeg ik ook nog even een Niels-filmpje toe.
Heeft niets met deze trip te maken, maar dat geeft niks. Toch?

Gegroet en tot volgende week! (tenzij we toch een internetaansluiting vinden...)



Broodje Gitaar from Theater Terra on Vimeo.

Tokio

Vanwege stilte voor de storm gebeurt er nog niet echt veel logwaardigs.
Ja, vandaag weer auditie gehad voor de Amerika-toer van Frog In The Clouds, later dit jaar, maar verder is het hoofd vooral bij a.s. zondag, wanneer we naar Iran vertrekken.
Daarom voor nu nog een filmpje van het vorige toertje. In Tokio.
We hadden daar Niels, een nieuwe technicus, mee en die bleek televisie-presentatie-aspiraties te hebben.
Verschillende keren heb ik itempjes met hem gedraaid en hier volgt er eentje.
(Waarschijnlijk volgen er later -bij voldoende belangstelling - meer...)


Japanse Geluiden from Theater Terra on Vimeo.

Probeerseltje

Zoals ik eerder schreef gebruiken we de eerste week voornamelijk om te experimenteren.
Ik vraag me af of het lukt om een filmpje te plaatsen (van toen we een paar weken geleden in Japan waren). En misschien wel meerdere.
En dan niet via YouTube, maar een service waar je een hogere kwaliteit schijnt te kunnen bereiken.
Ben ik eens benieuwd...

Untitled from Dirk Faam on Vimeo.

Let Op Je Woorden

Om publiciteit te krijgen moet je wel wat uithalen, tegenwoordig.
Wij gaan dus volgende week in Teheran spelen, en ergens is het verhaal ontstaan dat Varkentje, die een belangrijke rol speelt in de voorstelling, om religieuze redenen niet mee zou mogen doen.
Vanwege vermeende 'onreinheid'.
Hoe dit precies de wereld in is gekomen is niet echt duidelijk, maar we vermoeden dat Theo en/of ik er tijdens een vergadering een grapje over hebben gemaakt, en dat dat toen in de notulen terecht is gekomen, en dat die werden gelezen door de afdeling publiciteit, en dat er toen een persbericht de deur uit ging...
Omdat de meiden van de publiciteit echt wel weten hoe je publiciteit krijgt natuurlijk.
En nog wereldwijd ook.

Ik had daarnet een telefonisch interview met een radiostation uit Australië.
De dame was ietwat teleurgesteld toen bleek dat het waarschijnlijk allemaal niet zo'n vaart gaat lopen met Varkentje. Maar toch kreeg ik haar blij ('t is een gave).
Want toen ik vertelde over Claire, die gesluierd zal moeten spelen, en met wijde kleren, omdat vrouwelijke vormen niet gezien mogen worden, klaarde de interviewster weer wat op.
"Moet ze in een tent spelen!" klonk het lachend vanaf de andere kant van de aardkloot.

Dat we gewoon heel mooie voorstellingen gaan doen in Iran en dat we ons daarbij een beetje aanpassen aan de plaatselijke cultuur is natuurlijk niet sappig genoeg.

Testje

Nee dat valt nog lang niet mee. Ik probeer of ik ook vanaf mijn
telefoon kan loggen en dat lijkt inderdaad te lukken.
Dus als we ergens geen internet hebben, en er moet toch nodig iets
vermeld worden, zit ik al snel met zere vingers vanwege die kleine
rottoetsjes op mijn telefoon.

Terug

Na ruim 1100 logjes over Theater Terra en een hele berg privélogjes (en na een lange 'logloze' periode) vonden we dat het tijd was geworden om een nieuw Terra-logboek te gaan maken. (Waarmee we ook eindelijk toegeven aan de vele verzoeken van 'oude' lezers.)

De afgelopen tijd -we waren onder andere in Macau en Tokyo- waren er vaak situaties waarbij we zeiden "Als we nog een log hadden wist ik wel wat ik vanavond zou schrijven!"
Dus zodoende. Het begon gewoon weer te kriebelen.

Maar er zullen wat dingen anders zijn dan in het verleden.
Zo verschijnt er niet per se iedere dag een logje, gaan we onze krachten meer bundelen en zullen we onze collega's vaker aan het hoofd zeuren ook bijdragen te leveren.

'We', dat zijn dus Merel en Dick. Twee doorgewinterde loggers (kuch!).
Onze oude logs blijken nog steeds op het net te staan, dus als je daar nog eens wilt kijken moet je dat vooral doen.
Hier vind je Merel en hier Dick.

De komende week gaan we waarschijnlijk wat experimenteren met dit log en volgende week gaan we naar Teheran, dus dan hebben we misschien wel écht iets te melden.
Gesteld dat we daar het net op kunnen, maar dat spreekt.