Vanmorgen om 7 uur vertrokken we voor de laatste etappe van ruim
500 kilometer en hoewel we allebei wat moe waren vanwege een
te korte nacht waarin ook nog weinig werd geslapen, knikkebolden
we niet. En dat terwijl er in de verste verte geen Starbucks te
bekennen was en we ons derhalve moesten behelpen met het
bekende, lichtbruine, warme water, dat de Amerikanen koffie plegen
te noemen.
Voor een paar dollar krijg je dan wel een beker die de maat heeft
van een emmer. Het is daarbij zaak je plastic roerhoutje(?) goed
vast te houden, want als je hem loslaat, zoals ik dus dee, zakt hij
naar beneden en zie je hem voorlopig niet terug.
Bij wijze van spreken dan, want de koffie is zo slap dat je hem
gewoon op de bodem kunt zien liggen.
Enfin, met dit soort vocht hielden wij onszelf op de been maar ook
met de ongelofelijk mooie uitzichten die we steeds hadden.
Zoals je misschien weet is Pennsylvania een erg bosrijke staat en
die bossen toonden vandaag – in de zon - hun prachtigste
herfstkleuren. Adembenemend.
Om klokslag 13.03 uur reden we bij het hotel in Poughkeepsie voor.
Ach, ach, wat was dat een ontroerend terugzien met Willem-Jan,
Anna en Annelies, die hier dus naartoe gevlogen waren.
En die
Nu zijn we weer compleet en morgen mogen we eindelijk-eindelijk
weer twee voorstellingen spelen.
Thijs is daartoe vanavond al een tijdje in het theater aan het werk.
Dus dat gaat helemaal goed komen.
Posts
1 opmerking:
Dat met dat roerhoutje heet dus de doorzichtigheidsindex. Meer dan 2 inch betekent dat je beter thee kan nemen (if this is coffee I prefer the tea.. If this is the tea I prefer the coffee)
Een reactie posten