Bijna

We beginnen nu toch echt dicht bij de Noord Amerikaanse première te zitten.
Gisteravond deden we voor het eerst een hele doorloop op het toneel met alles er op en er aan. En zoals gebruikelijk ging dat afschuwelijk.
Je struikelt overal over, haalt het achter de horizon omrennen lang niet, vergeet stukken tekst of zelfs hele scènes, bent constant van alles kwijt in de coulissen en je loopt of zit je collega’s voor de voeten. Daarnaast haal je de volgorde van scènes door elkaar en het spiekbriefje dat je voor noodgevallen maakte kun je vanwege het donker niet lezen.
Kortom: wat hebben we gelachen.
Want deze club is weer geweldig en er valt geen onvertogen woord. Iedereen vertrouwt er op dat het goed gaat komen.

Daar bleek vandaag al iets van. Want we hadden drie (3!) complete doorlopen en die gingen in een duidelijk stijgende lijn. Tussendoor notes en aparte stukjes repeteren, dus we hadden weer een welbestede dag (tot 22.15 gewerkt).

Morgen een zogenaamde ‘full-dress-rehearsel’. Dat is een complete doorloop waar al publiek bij zit. En pers…
Maar we zijn vol vertrouwen.

Daarnet kwam ik met Willem-Jan en Theo het hotel binnen. Moe van de lange dag en al het gewerk hingen we wat te zwijgen tegen de wanden van de lift.
“Tsjonge, wat ben ik ben moe,” zei Willem-Jan.
“Dan had je vanmorgen niet moeten zwemmen,” antwoordde Theo.
Zoals alleen hij dat zeggen kan.