Toestanden

Het is de derde keer dat ik Somerville was. Dus voor Terra
de vierde keer, want 'Frog' was hier zonder mij (en toch ging dat
- heel gek - heel goed).
Ik herinnerde me dat we vorige keer, in 2006 met 'Little Donkey',
hier 's morgens bij het theater aankwamen en wel een open deur
vonden, maar dat er niemand was. Men was de deur vergeten
op slot te doen. Had de hele nacht gewoon open gestaan.
(als je het logje dat ik daar toen over schreef wilt lezen:
HIER staat het)

Gisteravond liepen we weer het theater binnen en troffen
wederom niemand aan. Dit keer bleken alle binnendeuren ook
open te zijn en zo konden we in het hele gebouw, alle kantoren en
zelfs in de bibliotheek rondlopen.
Na lang zoeken (het is een heel groot gebouw/complex) vond Thijs
beneden in de kelder, in een klein kantoortje, twee bewakers.
Ze zaten naar heel veel televisieschermen te kijken en konden
ons dus al die tijd zien rondlopen.
Maar actie ondernemen, nee. Daar waren ze waarschijnlijk niet
op getraind. "Nee, wij zijn aangenomen om op de schermen te kijken
en verder niet," hoorde ik in gedachten zo'n man zeggen.

Ze konden ons niet helpen (uitzoeken welk hotel er voor ons geboekt
was - maar daar ga ik niet over uitwijden want dan word je echt
heel treurig - verder is alles goed hoor!).

Dus hebben we op eigen initiatief een hotel genomen (dat mogen
de organisaties verder uitzoeken), en vandaag hebben we twee
voorstellingen gespeeld waarvan de eerste iets minder was door
gehaast vooraf en de tweede bijna niet doorging, omdat men vlak
voor aanvang het gebouw moest evacueren.
Ja, je maakt wat mee hoor mensen, op zo'n toer!

Het waterbuizensysteem (of zoiets) maakte een angstaanjagende
herrie en toen ze in de nok gingen kijken bleken er grote water-
buizen enorm te schudden. Alsof ze op knappen stonden.
Men was bang dat de boel zou exploderen en dat het publiek
gloeiend heet water over zich heen zou krijgen.
Dus hebben we met het publiek een kwartiertje buiten in het zonnetje
gestaan, tot het sein 'safe' kwam, waarna we een puike voorstelling
speelden.

Ook leuk was dat de ouders van Annelies er waren.
Zij zijn speciaal naar New York gevlogen om hun dochter hier
te zien spelen.
O, o, o wat waren ze trots!
En o, o, o, wat is dat terecht!