Terug

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Terug in Nederland.
Dat valt niet mee. Nederland wel (juist!), maar de vreemde tijd die
er hier op na gehouden wordt. Daar klopt niks van.
Tot diep in de nacht voel ik me klaarwakker en 's middags rond
een uur of vier kan ik spontaan in slaap vallen, als ik niet op pas.
Verder gaat het vrij goed. Heb een beetje foto's zitten ordenen
en bewerken (zie boven, was in New York, geen Freebees) en verder wat vaag om me heen zitten kijken. Met scherpe blik, dat wel.

Het gras staat schrikwekkend hoog, en ik zou het nódig moeten
maaien, maar ik heb er geen zin in tijd voor. Want vandaag ben
ik jarig (ach, hoe aardig, dankuwel) en dat betekent: keet op-
ruimen en boodschappen doen/drank inslaan.

Voor de rest al weer gewend? Ja, best wel.
Al duurde dat even. Als je vijf weken bent weggeweest moet je
sommige dingen opnieuw leren: hoe het espresso-apparaat werkt
bijvoorbeeld. En de afwasmachine. En waar stonden de vuilnis-
bakken ook alweer? (had de buurvrouw om een of andere reden
verplaatst). Wel bleek de keukengeiser kapot.
Zaterdag was ik daar al achter en zondag besloot ik, na veel
gerommel en geprobeer dat het ding de geest had gegeven en ik
een nieuwe moest gaan kopen.
Vanmorgen ontving ik mijn eerste verjaardagskadootje in de vorm
van een heldere ingeving. Plots kwam ik er achter dat de gijser
niet kapot was, maar dat ik de kraan steeds de verkeerde kant op
drukte.
Ik heb zo'n moderne keukenkraan waarbij je behalve draaien (zodat
het water begint te lopen) dezelfde hendel naar voor of achter moet
duwen (zodat je warm of koud water krijgt).
Warm/heet (altijd van je af) en koud (kindvriendelijk, naar je toe)
had ik door de war verwisseld. Vandaar.
Nee, van toeren in Amerika word je niet bepaald slimmer.
Wel slaperig.

Straks komt de visite.
Dus dan word ik vanzelf wak

Voorlopig Einde

De laatste voorstellingen van deze toer zitten er op.
We speelden vandaag twee keer in Jamestown voor ongeveer
2000 kinderen, en de tweede was voor zogenaamd Pavlov-publiek.
Vanaf het eerste liedje zaten ze mee te klappen en dat stoorde
nogal, dat snap je. Ten eerste weet je dat niemand hoort wat er
gezongen wordt en ten tweede heb je zelf soms moeite de maat te
houden.
Het publiek trouwens ook. Want onze componist, Nick, wil nog
wel eens niet zo voor de hand liggende maten en maatwisselingen
in de liedjes stoppen, en die klinken als een klok, maar kleine
Amerikaanse kindertjes moeten niet denken dat ze dan zomaar
mee kunnen klappen. Want dat kunnen ze helegaar niet.
Soms was het dus een brei van geluid.

Maar gelachen hebben we wel. Ook al omdat we morgen naar huis
gaan.
Hoewel dat ook wel dubbele gevoelens oproept.
Gelukkig komen we, na tien dagen Nederland, hier weer terug voor
het tweede deel van de toer.
We hebben er nu al zin in.

Het volgende logje zal vermoedelijk uit Nederland komen en als
'afsluiting' maar weer eens een filmpje geplaatst.
Ik zeg er verder niks over. Het filmpje vertelt het zelf.



Musicalster from Theater Terra on Vimeo.

Schizofrene Suites

Soms stopt men ons in hotels waarin je je grootste vijanden nog niet
dood zou willen vinden.
Maar het andere uiterste komt ook voor.

We zitten nu in - wacht even, ik had het in mijn hoofd, maar ik zoek
het even op - we zitten in The Chautauqua Suites.
Dat is in Mayville, NY, terwijl we in Jamestown spelen, en daar zit
30 km tussen, maar men kon dichterbij niet zo'n sjiek hotel vinden.
Denk ik.

Het is in mijn loopbaan nog nooit voorgekomen dat we allemaal twee
kamers hadden. Dat wil zeggen: per persoon een suite met twee
kamers en dus ook twee badkamers. Heel bizar.
Want wat moet je er mee? Met twee w.c.'s bijvoorbeeld?
Ik moet niet heel vaak plassen enzo, maar ik verdeel het nu maar
een beetje eerlijk tussen de twee w.c.'s (en dat valt nog lang niet
mee, want er zit vijf meter tussen...).

Ik twijfel nog of ik mijn wekker ga zetten op halverwege de nacht.
Zodat ik de tweede slaapkamer ook kan gebruiken.
Je wilt tenslotte de 'housekeeping' niet teleurstellen.
Nou ja, ik zie wel.

Nog eens New York

Vandaag dus wederom een dagje naar New York geweest, en zo is
ons weekend nu ten einde. Morgen wachten 650 kilometers op ons.
Aan het einde daarvan ligt Jamestown.

New York is, zoals je zult weten, nogal duur. Dus moet er
drastisch bespaard worden, en vanmorgen, aangekomen bij het
volgende motel, dachten we een mooie oplossing gevonden te
hebben.
Omdat Thijs toch altijd zit te werken is het ook onzin om een
kamer te huren waar dan ook nog een bed in staat. Zinloos.
Een kantoorruimte zou moeten volstaan, dachten wij prijs-
bewust.
Nu wil het geval dat we een vrachtwagen bij ons hebben.
En het was Thijs zelf die ons op het idee bracht, toen we het
volgende tafereel zagen:

Van Het Nieuwe Theater Terra Logboek

Achteraf bedacht hij zelf ook nog een titel: Windows Mobile.
Maar het wordt al koud hier en bezuinigen is zó jaren
'90, dus hebben we hem toch maar weer een kamer met
bed gegeven.

Op aanraden van Merel en Dick vd Heuvel zijn we vandaag op
Broadway naar 'Spring Awakening' geweest, en ik weet niet goed
wat ik daar over moet zeggen.
Zelden ben ik zo gegrepen door een voorstelling.
Geëmotioneerd geraakt, niet alleen door het verhaal maar door
de pure schoonheid. Ongelooflijk prachtig!

Dick had op zijn weblog al verteld hoe mooi de
voorstelling is. Als je zijn kleine, mooie filmverslagje wilt zien moet
je even HIER klikken.
(dit linkje mocht toch wel, Dick?)

Start spreading the news...

Ik ben moe. Hoe dat komt lees je hieronder. Ik had in ieder geval
bijna geen puf om een logje te schrijven.
Toen mailde Annelies me het hier volgende stukje.
Hulde! (dit is ten slotte het 'Terra Logboek)

Vandaag was de eerste dag vrij na een week spelen in drie
verschillende steden. Gisteren speelden we in Somerville en dat is
ongeveer een uur rijden van New York vandaan.
Dus wat doe je op je vrije dag? Niet in Somerville blijven hangen
maar met de auto naar The Big Apple!

En zo vertrokken we om 9:00 en voor we het wisten zagen we de
skyline van de grote stad opdoemen. Toen we eenmaal de auto in
de garage hadden geparkeerd (naast het gebouw waar John Lennon
is neergeschoten, klein detail) gingen we natuurlijk in een Starbucks
ontbijten.

Met een goed gevulde maag liepen we in het heerlijke zonnetje weer
richting Central Park. Goed begin van de dag.
Vervolgens liepen we tussen de hoge gebouwen (ik heb nog kramp
in mijn nek van het omhoog kijken) naar Times Square.
Het werd steeds drukker op straat en op de gebouwen verschenen
felle lichten en billboards van alle shows die je hier kan zien. Het is
wel duidelijk dat je in het hart van de entertainment bent beland.
Zoals in de film, dacht ik steeds.

En midden op Times Square op een terrasje in de zon zaten ze dan,
mijn ouders! Zij zijn zelf een week in New York en hebben Frog
In The Clouds in Somerville gezien.
Heel grappig om je ouders in een compleet andere wereld te zien!
Toen zijn we met z'n allen lekker gaan lunchen op aanraden van
Dick in het Europe Café.
Daarna zijn we met de ferry langs het vrijheidsbeeld gevaren.
Ook weer zo'n, zoals-in-de-film-moment.
Moe gewandeld gingen we met de metro weer naar de garage
waarna we met de auto naar het hotel zijn gereden om vervolgens
weer heerlijk in ons "3 persoonsbed" te kruipen.

Wat hebben wij het toch zwaar. Een geweldige voorstelling moeten
spelen voor enthousiaste kinderen en dan ook nog af en toe vrij zijn
om leuke dingen te doen met hele leuke mensen...
Hmm, vraag me soms echt af hoe ik dit volhoud...

Morgen zijn we ook vrij en dan gaan we voor de verandering maar
weer naar New York en dan moet er natuurlijk geshopt worden
en 's avonds naar een voorstelling. Welke het wordt weten we
nog niet maar het zal ongetwijfeld weer zo'n fijne dag worden!...
Annelies

Toestanden

Het is de derde keer dat ik Somerville was. Dus voor Terra
de vierde keer, want 'Frog' was hier zonder mij (en toch ging dat
- heel gek - heel goed).
Ik herinnerde me dat we vorige keer, in 2006 met 'Little Donkey',
hier 's morgens bij het theater aankwamen en wel een open deur
vonden, maar dat er niemand was. Men was de deur vergeten
op slot te doen. Had de hele nacht gewoon open gestaan.
(als je het logje dat ik daar toen over schreef wilt lezen:
HIER staat het)

Gisteravond liepen we weer het theater binnen en troffen
wederom niemand aan. Dit keer bleken alle binnendeuren ook
open te zijn en zo konden we in het hele gebouw, alle kantoren en
zelfs in de bibliotheek rondlopen.
Na lang zoeken (het is een heel groot gebouw/complex) vond Thijs
beneden in de kelder, in een klein kantoortje, twee bewakers.
Ze zaten naar heel veel televisieschermen te kijken en konden
ons dus al die tijd zien rondlopen.
Maar actie ondernemen, nee. Daar waren ze waarschijnlijk niet
op getraind. "Nee, wij zijn aangenomen om op de schermen te kijken
en verder niet," hoorde ik in gedachten zo'n man zeggen.

Ze konden ons niet helpen (uitzoeken welk hotel er voor ons geboekt
was - maar daar ga ik niet over uitwijden want dan word je echt
heel treurig - verder is alles goed hoor!).

Dus hebben we op eigen initiatief een hotel genomen (dat mogen
de organisaties verder uitzoeken), en vandaag hebben we twee
voorstellingen gespeeld waarvan de eerste iets minder was door
gehaast vooraf en de tweede bijna niet doorging, omdat men vlak
voor aanvang het gebouw moest evacueren.
Ja, je maakt wat mee hoor mensen, op zo'n toer!

Het waterbuizensysteem (of zoiets) maakte een angstaanjagende
herrie en toen ze in de nok gingen kijken bleken er grote water-
buizen enorm te schudden. Alsof ze op knappen stonden.
Men was bang dat de boel zou exploderen en dat het publiek
gloeiend heet water over zich heen zou krijgen.
Dus hebben we met het publiek een kwartiertje buiten in het zonnetje
gestaan, tot het sein 'safe' kwam, waarna we een puike voorstelling
speelden.

Ook leuk was dat de ouders van Annelies er waren.
Zij zijn speciaal naar New York gevlogen om hun dochter hier
te zien spelen.
O, o, o wat waren ze trots!
En o, o, o, wat is dat terecht!

Somerville

En zo zit ook Albany er al weer op.
The Egg is een enorm theater enzo, maar we zijn blij dat we er
weg zijn. De sfeer is er wat afstandelijk en de technici zijn meer van
rock 'n' roll, dus 'fijnzinnig' theater als het onze is niet echt aan
ze besteed.
Het publiek was wel zeer onder de indruk. Een vrouw wilde per se
de CD bestellen en het maakte haar niet uit dat we die alleen in het
Nederlands hebben.
(Dus schatten op kantoor: doe je best als het verzoek binnenkomt!)

Albany is verder wel een aardige stad. Denk ik.
Want veel meer dan de weg tussen hotel en theater hebben we
niet gezien. Of gehoord. Dat zit zo:
Buiten de twee Tomtoms van Thijs en mij, die meestal in de
vrachtwagen zitten, heeft de personenauto, waar de rest van de
groep mee reist, ook een autonavigatiesysteem.
Nou ja, autonavigatiesysteem is een groot woord hoor (snapjem?).
Het is een Garmin en we moeten er af en toe erg om lachen.
Je hoort een Nederlandse dame onder andere de straatnamen
oplezen, en met Engelse straatnamen heeft ze wat moeite.
Ze spreekt ze letterlijk en in het Nederlands uit. Ook leeft zij in
de veronderstelling dat als er 'St' staat, dat er dan 'Sint' bedoeld
wordt.
'St' staat er heel vaak omdat dat hier gewoon 'street' is. Dus zegt
de dame (letterlijk en hardop uitspreken:) "Mulholland Sint",
"Old Post Sint" en "Empire Plaza Sint."
De grappigste die we vandaag hoorden was: "Dove Sint."

We zijn inmiddels drie uur verder getrokken en zitten nu in
Somerville, New Jersey.
Morgen twee voorstellingen en dan eindelijk een paar dagen vrij.
Da's ook al weer twee weken geleden, namelijk.
Maar we klagen er niet over. Want, moet je maar denken, je had
ook achter de kassa van de AH kunnen zitten. Waarmee ik niks
negatiefs wil zeggen over dat eerbare beroep, natuurlijk.
Maar rondtoeren met zo'n heerlijk clupje als het onze is
waarschijnlijk veel en veel leuker.

Smells like history

De voorstellingen in Poughkeepsie zitten er op en inmiddels zijn we
in Albany aangekomen. Dat is, zoals je natuurlijk weet, de hoofdstad
van de staat New York (en nu niet meer vergeten!).

Morgen en overmorgen gaan we hier spelen in één van de
wonderlijkste theaters die ik ken: The Egg.
Met een beetje fantasie lijkt het gebouw ook een beetje op een ei
en het toont klein, maar ik weet uit ervaring (was hier al eerder)
dat het van binnen immens groot is. Er zitten twee theaterzalen in.
Eentje van 450 stoelen en eentje van bijna 1000 (en daarin gaan
wij spelen...).

Dat is weer eens wat anders dan het oude theater in Poughkeepsie.
Daar hing de lucht van geschiedenis. Van de tijd dat de mensen
nog in zwart-wit leefden. Noem een beroemde Amerikaanse artiest
en hij/zij heeft er gestaan.
Vóór ons, afgelopen weekend, speelde Bonnie Raitt er nog.
Wij zaten in haar kleedkamer waar de verse decoratiebloemen
nog stonden. Lelies vooral. En die ruiken heel speciaal zoals je weet.
Toen ik vanmorgen de kleedkamer binnenkwam waande
ik me ineens in een mortuarium. Heel bizar.
Dus maar gauw mijn sokken uitgedaan. Waarna de sfeer zich
normaliseerde.

Ben benieuwd hoe het tegenwoordig in The Egg ruikt.

Kritiek

Vandaag de eerste twee voorstellingen in Poughkeepsie gespeeld.
Iedereen (1400 mensen) vond het prachtig.
Iedereen? Nee, niet iedereen. Er bleek minstens 1 juf te zijn die
wat puntjes van kritiek had.
"Was dat een fles bier die daar achter het raam voorbij dreef?"
(Nee, een fles Zonnatura sap die er uitziet als een bierfles.)
Dat Max en Bobbie elkaar op het einde een zoen geven was
ook erg ongepast. "It upsets the children."

Haha! Die juf! Leeft in het begin van de vorige eeuw en kan niet
tegen kusjes. En de kinderen waren helemaal niet upset.
Tegendeel, ze vonden het schitterend.

Je snapt dat we dit soort onzin naast ons neerleggen, anders kun
je wel aan de gang blijven. Van de week hadden we ook een juf
die zich afvroeg of Bobbie wel een helm op had bij het skaten.
(Nee.)
En of Max in het slotlied tegen een boom stond te piesen,
wilde ze weten.
(Ja.)

De organisatrice moest er ook om lachen.
"Well, this is America you know," verontschuldigde ze zich.

Poughkeepsie, NY

We hebben het gehaald!
Vanmorgen om 7 uur vertrokken we voor de laatste etappe van ruim
500 kilometer en hoewel we allebei wat moe waren vanwege een
te korte nacht waarin ook nog weinig werd geslapen, knikkebolden
we niet. En dat terwijl er in de verste verte geen Starbucks te
bekennen was en we ons derhalve moesten behelpen met het
bekende, lichtbruine, warme water, dat de Amerikanen koffie plegen
te noemen.
Voor een paar dollar krijg je dan wel een beker die de maat heeft
van een emmer. Het is daarbij zaak je plastic roerhoutje(?) goed
vast te houden, want als je hem loslaat, zoals ik dus dee, zakt hij
naar beneden en zie je hem voorlopig niet terug.
Bij wijze van spreken dan, want de koffie is zo slap dat je hem
gewoon op de bodem kunt zien liggen.

Enfin, met dit soort vocht hielden wij onszelf op de been maar ook
met de ongelofelijk mooie uitzichten die we steeds hadden.
Zoals je misschien weet is Pennsylvania een erg bosrijke staat en
die bossen toonden vandaag – in de zon - hun prachtigste
herfstkleuren. Adembenemend.

Om klokslag 13.03 uur reden we bij het hotel in Poughkeepsie voor.

Ach, ach, wat was dat een ontroerend terugzien met Willem-Jan,
Anna en Annelies, die hier dus naartoe gevlogen waren.
En die wij ons zo node hadden gemist.

Nu zijn we weer compleet en morgen mogen we eindelijk-eindelijk
weer twee voorstellingen spelen.
Thijs is daartoe vanavond al een tijdje in het theater aan het werk.
Dus dat gaat helemaal goed komen.

Kilometervreters

Ja, ik weet het. Het vorige logje was eergisteren zo snel in elkaar
gezet dat ik geen tijd had om de link naar de recensie te corrigeren
(ik zag dat hij niet werkte, maar had geen tijd meer-haast!-haast!
en gisteren had ik geen internet. Dus vandaar.
Maar nu werkt alles (zoals Paulus al voorspelde).

Zojuist, 22.30, aangekomen in Brookville dat inderdaad in
Pennsylvania ligt.
Thijs en ik hebben vandaag 1200 km gereden en tussendoor ook
nog kans gezien om te lunchen (hamburger/friet - 15 minuten)
en te dineren (pizza - 15 minuten). Verder vooral veel koffie.

Gisteren reden we 900 km, maar toen hadden we aan de grens
oponthoud waar ik je nu niet mee zal vervelen. Het kwam er op
neer dat we op een gegeven moment Amerika niet in mochten en
ook niet terug konden naar Canada.
Veel heen en weer gebel, ge-sms en gefax met Joey in Nederland
zorgde er voor dat we niet de rest van ons leven in Niemandsland
hoeven te wonen.
En dat de voorstellingen in Amerika gewoon door kunnen gaan.
Kolere! Wat was dat spannend!

Nu zitten we dus in een motel en hebben morgen nog
550 km te gaan. De anderen zijn al vliegend op de plaats van
bestemming aangekomen.
Ze meldden per SMS dat ze in een schitterend hotel zitten.

Of er internet is vertelden ze niet, dus dat merken wij (en u)
dan wel.

Zo.

Het zit er op in Winnipeg.
Een prachtige serie voorstellingen hebben we gedaan en met pijn in het hart gaan we hier weg.
Tenminste, we gaan hier weg als het meezit.
Want om de een of andere vage reden zijn onze werkvisa voor de US nog steeds niet in ons bezit. Waar de laksheid precies heeft gezeten weten we nog niet, maar op dit moment (zondag) zijn onze papieren bij de douane op het vliegveld en die hebben de winkel gewoon dichtgedaan. Morgen is het Thanksgiving dus dan zijn ze er ook niet. Dinsdag kunnen we ze pas ophalen, terwijl we dinsdagavond moeten bouwen in Poughkeepsie, 2800 km verderop. Dat wordt dus niks.
Daarom gaan Thijs en ik nu alvast naar de grens, anderhalf uur rijden, om te proberen ons alvast het land in te slijmen.
Wat een vak! Wat een organisatie!

Ondertussen hebben we trouwens wel een ronkende recensie te pakken.
HIER kun je hem lezen.

Zo. En dan gaan we nu maar eens rijden.
Mochten we Amerika niet binnenkomen, meld ik me later weer uit Winnipeg...

Let Op!

Ik heb wat foto's geplaatst van Winnipeg.
Zie rechts.
En klik op de foto.

Donderdag

En weer twee voorstellingen gedaan, en weer gingen ze zo goed
als feilloos. Excuses daarvoor. Want als er iets misgaat is
dat natuurlijk veel interessanter om te lezen.

Gisteravond zijn we met technici en aanhang wezen bowlen.
Moeilijk hoor. Want ze hebben hier maar 5 kegels per baan en
de ballen zijn zo groot als een grapefruit. En zonder gaten.
Nog een wonder dat onze tafel - voor de statistieken:
Thijs, Chris, Curtis en ik - de overwinning in de wacht sleepte.

Vandaag hebben we twee voorstellingen. De eerste om tien uur
's morgens en de tweede om zeven uur 's avonds. Dus dat wordt
een lange lunch.
Of de was doen, want we gaan morgen vertrekken naar New York.
Of wat foto's op dit log plaatsen.
Of wat slapen.
Of we zien wel.

Een dag in Winnipeg

De voorstellingen-2 per dag, nog 5 te gaan- gaan zonder uitzondering geweldig.
Dus daar valt weinig nieuws over te melden.
Onze dagen zijn nu zo'n beetje als volgt: Thijs en ik lopen naar het theater en onderweg even langs bij onze vaste koffietent, The Human Bean, voor een grote latte extra strong, Thijs koopt een paar croissants, we spelen de ochtendvoorstelling, lunchen in de Forks Market en spelen de middagvoorstelling. Daarna is het de was doen of poolen of shoppen en 's avonds koken we zelf en eten dat ook zelf op. Vooral Willem-Jan ontpopt zich als een uitgekookte kok.
De rest van de avond is het ouwehoeren gesprekken voeren, spelletjes doen of, zoals gisteren, een hilarische dansvoorstelling van de dames(wel gefilmd, niet geschikt voor publicatie).

Gisteravond werden we overigens eerst meegenomen naar een meer buiten Winnipeg waar iedere avond duizenden ganzen landen. Maar gisteren stond er een harde koude wind en was het te donker om de ganzen te zien. Bovendien vermoedden we dat ze vooral op een meer verderop landden. In de verte klonk zeer luid gegak (hier zeggen de ganzen trouwens geen 'gak' maar 'honk').
Ook stonk het ineens nogal en dat kwam volgens onze gids door een stinkdier dat aan de andere kant van het meer zat, een paar kilometer verderop.

Kortom, een memorabele avond: we hebben een stinkdier geroken, we hebben ganzen gehoord, en we hebben twee dansende meiden gezien.
Ik heb saaiere avonden gehad.

"Ja, zo'n reisje langs de Assiniboine, boine, boine"

Op onze vrije dag regende het.
Maar een paar dagen eerder maakten we na de voorstellingen een boottochtje op één van de twee rivieren hier.
Het was een genoeglijk tochtje en ik maakte een kleine impressie op film.
Niets schokkends, maar gewoon, voor de sfeer.


Rivier from Theater Terra on Vimeo.

POPconcert

Er valt hier voornamelijk veel te lezen over de Terra-gebeurtenissen in het verre Winnipeg. Maar zoals Dick al noemde, wordt er in Nederland ook heel hard gewerkt. Zelfs zo hard, dat de schrijfster van dit bericht niet eerder de tijd vond zich aan een logje over al deze werkzaamheden te wagen. Maar nu ook de premiere in Nederland achter de rug is, wordt het plaatsen van logjes wat gemakkelijker.

Afgelopen zaterdag was het dan zover: de nieuwe Terra-voorstelling ‘het Grote Terra POPconcert’ beleefde haar premiere, in theater De Meervaart in Amsterdam. Altijd weer een spannend moment. Want niet alleen komen er allerlei vrienden, familieleden, collega’s en andere bekenden kijken wat jij gemaakt hebt, ook is er ineens een heel zwikkie Bekende Nederlanders, pers, fotografen, en dit keer hadden we zelfs koninklijk bezoek! Prinses Laurentien kwam samen met haar drie kinderen, een vriendin en haar kinderen naar De Meervaart.

En koninklijk, Bekend, belast met een blocnote of fotocamera, of gewoon bevriend met iemand van ons team: iedereen was enthousiast. Men had lekker zitten meezingen, genoten van de Knappeltjes van Zonnatura en van de POPcorn, was blij met de handtekeningen van Rindert Kromhout, Annemarie van Haeringen en Daphne Deckers, en had zich vermaakt met alle Kikker-spelletjes en POPconcert-kleurplaten waar ons jongere publiek zich voor en na de voorstelling mee kon vermaken.
Het was een fijne voorstelling en een goeie premiere.

Wat de dag nog leuker maakte, was het berichtje dat we kregen uit Winnipeg. Want de hele Frog in the Clouds-club had met elkaar een geluidsopname gemaakt, waarin ze ons allemaal heel veel succes (of in theatertermen: toi toi toi) wensten. En dat deed ons heel veel goed.

En wat ons ook heel veel goed deed, was dat Prinses Laurentien en haar kinderen nu ook Terra-fan zijn. Terwijl zij en haar kinderen in de auto stapten om naar huis te gaan, vroeg een journalist haar nog snel wat ze van de voorstelling had gevonden. Waarop ze antwoordde: “Wij houden van Kikker!”

Merel


(Als je niet de hele foto ziet moet je er even op klikken)


Er was ook een aantal acteurs dat in vorige producties van Terra heeft gespeeld. Van links naar rechts en van boven naar beneden: Marie-Claire Witlox (Kikker), Marloes van den Heuvel (Dolfje Weerwolfje), Marieke Saan (Muis), Theo Terra (u welbekend!), Tjerk Ensermo (technicus POPconcert), Mike den Ottolander (onze lichtontwerper), Sven Polak (Kikker, Kikker in de Wolken, Muis, Dolfje Weerwolfje), Hester Schrofer en Oscar de Boer (staging/regie POPconcert), Raymond Kurvers (Dolfje Weerwolfje en Nachtvlucht), Jawi Bakker (Kikker, Circus, Torenhoog, Koninginnesoep, Papa.com, etc.), Marieke van der Sluis (POPconcert, Kikker, Kikker in de Wolken), Liesbeth Janse (De Matroos in de Doos), Babbe Groenhagen (Kikker in de Wolken, POPconcert, Muis, Kleine Ezel, Kleine Ezel aan Zee, Dolfje Weerwolfje, Os & Ezel), Eric-Jan Lens (Kikker in de Wolken, POPconcert, Circus, Koninginnesoep, etc.), en Niels van der Gaarden (Kikker in de Wolken en POPconcert). Uiteraard vergezeld door een aantal waarde collega’s, zoals daar zijn Kikker en Kleine Ezel.

Ha! Peanuts!

Hier in Winnipeg heeft men iets slims bedacht.

Jeugdvoorstellingen worden nogal eens versjteerd(?) door te kleine kindertjes die zich moeilijk een uur kunnen concentreren. Een paar van die schreeuwende/huilende/of rondrennende ukken in het publiek kunnen de voorstellingen helemaal stuk maken.
Dus heeft men hier af en toe een “peanut-“ voorstelling. Speciaal voor de kleinste kinderen en hun ouders/grootouders.
Zodat de andere voorstellingen verschoond blijven van dit tuig (…).

Gisteren hadden wij de eer zo’n pindavoorstelling te moeten spelen en we hadden ons op het ergste voorbereid. Want dat had men ons ook gezegd: ze zouden niet luisteren en wij moesten gewoon de blik op oneindig en het verstand op nul zetten. En vooral dóórgaan.

Voor aanvang hadden we de grootste lol toen de zaal zich bleek te vullen met grut dat zich voor de gelegenheid had verkleed in voornamelijk prinsesjes. Maar ook zagen we een ridder, een Batman, een Indiana Jones, diverse dieren en volgens Willem-Jan was één jongetje verkleed als zijn vader.

De voorstelling werd een feest.
Een zeer aandachtig en lekker meelevend publiek gaf op de juiste momenten open doekjes en iedereen – van 2-jarige tot hoogbejaarde – had een geweldige middag.
Spelers, technici en organisatie ook.

Vandaag (maandag) voor het eerst een vrije dag in 15 dagen.
Als ik uit het raam kijk zie ik dat het mooie herfstweer ons heeft verlaten en dat het grijs en nat is geworden in Winnipeg.
Gelukkig hebben ze hier volop overdekte shopping-malls…

Voor alle leeftijden

Leslee, de directrice, had gisteren haar moeder meegenomen naar de voorstelling.
Een sterke Joodse dame van 86 jaar. Haar vader was, als vrouw verkleed, uit Rusland ontsnapt en via allerlei omzwervingen was de familie in Canada beland.

Leslee had ons al gewaarschuwd dat haar moeder de grootste criticus was en dat zij geen blad voor de mond zou nemen.
Na afloop werd ik aan haar voorgesteld.
Ze had het schitterend gevonden. “O, ik wou dat ik weer kind was,” zei ze. “Wij hadden zoiets niet toen we klein waren.”
Toen ze zich omdraaide fluisterde Leslee tegen me: “No, all they had was worldwar II. That was entertaining enough.”

Chocolademelk en Bier

De echte première hebben we nu ook gehad. Niet zo echt als de première van Het Grote Theater Terra POPconcert vandaag in De Meervaart, maar toch.
We hadden een vrijdagavondpubliek dat zich niet erg durfde te laten horen – met uitzondering van de momenten waarop geen zinnig mens zich stil kan houden - maar men vond het allemaal geweldig, getuige het enorme slotapplaus.

In De Meervaart is het vast en zeker heel gezellig geweest.
Toch denk ik dat er na afloop geen donut-party was. Compleet met verlegen handtekeningenvragers, enthousiaste ouders, chocolademelk en donuts in allerlei vormen.
En er was in Amsterdam waarschijnlijk ook niet daarna nog een medewerkershotdogbarbequefeestje met zowel echte als vega-hotdogs.
(De laatsten verdwenen overigens vaak na één hapje in de vuilnisbak, maar het gaat om het idee, niewaar?)
Er was volop wijn, bier, leuke mensen en luidgezongen drankliederen:

I am drunk, I am drunk
and I got more in my trunk
I am drunk, I am drunk
‘till the next time I’m drunk*

Zodat men niet denkt dat jeugdtheater alleen maar leeft op chocolademelk en zoete koek.

*Of zoiets. Men zong uiteindelijk tamelijk onverstaanbaar met weinig aandacht voor de articulatie.

Here we go

Vandaag is het dan eindelijk zover.
Na bijna een week lang keihard werken (en stoeien en struikelen, en bloed, zweet en blaren) gaan we onze Noord-Amerikaanse première beleven.
Om tien uur ’s morgens, dat wel.
Maar dat weerhoudt de mensen er hier niet van om na afloop champagne te schenken. Terwijl er dus ’s middags nóg een voorstelling is.
Nou ja, die zal dan wel lekker soepel gaan, moet je maar denken.

Gisteren hadden we dus die ‘full-dress-rehearsel’ met publiek, maar het belangrijkste was dat Leslee voor het eerst in de zaal zat. Zij is de directeur van het theater. Een onwaarschijnlijk drukke en zéér warme dame. Maar ook uiterst kritisch en recht door zee, weet ik uit eerdere ervaringen. Haar oordeel is erg belangrijk. Ten slotte boekte zij een stuk of vijftien voorstellingen. Ongezien.

Na afloop zag ik dat Theo in de zaal met haar stond te praten.
“En,” vroeg ik nieuwsgierig toen Theo op het toneel kwam, “wat vond ze er van?”
Met een strak gezicht zei hij: “Ze was razend. Enthousiast.”

Het is steeds weer stuitend te zien hoe slordig sommige mensen met spaties omgaan.

Bijna

We beginnen nu toch echt dicht bij de Noord Amerikaanse première te zitten.
Gisteravond deden we voor het eerst een hele doorloop op het toneel met alles er op en er aan. En zoals gebruikelijk ging dat afschuwelijk.
Je struikelt overal over, haalt het achter de horizon omrennen lang niet, vergeet stukken tekst of zelfs hele scènes, bent constant van alles kwijt in de coulissen en je loopt of zit je collega’s voor de voeten. Daarnaast haal je de volgorde van scènes door elkaar en het spiekbriefje dat je voor noodgevallen maakte kun je vanwege het donker niet lezen.
Kortom: wat hebben we gelachen.
Want deze club is weer geweldig en er valt geen onvertogen woord. Iedereen vertrouwt er op dat het goed gaat komen.

Daar bleek vandaag al iets van. Want we hadden drie (3!) complete doorlopen en die gingen in een duidelijk stijgende lijn. Tussendoor notes en aparte stukjes repeteren, dus we hadden weer een welbestede dag (tot 22.15 gewerkt).

Morgen een zogenaamde ‘full-dress-rehearsel’. Dat is een complete doorloop waar al publiek bij zit. En pers…
Maar we zijn vol vertrouwen.

Daarnet kwam ik met Willem-Jan en Theo het hotel binnen. Moe van de lange dag en al het gewerk hingen we wat te zwijgen tegen de wanden van de lift.
“Tsjonge, wat ben ik ben moe,” zei Willem-Jan.
“Dan had je vanmorgen niet moeten zwemmen,” antwoordde Theo.
Zoals alleen hij dat zeggen kan.