Here we go

Vandaag is het dan eindelijk zover.
Na bijna een week lang keihard werken (en stoeien en struikelen, en bloed, zweet en blaren) gaan we onze Noord-Amerikaanse première beleven.
Om tien uur ’s morgens, dat wel.
Maar dat weerhoudt de mensen er hier niet van om na afloop champagne te schenken. Terwijl er dus ’s middags nóg een voorstelling is.
Nou ja, die zal dan wel lekker soepel gaan, moet je maar denken.

Gisteren hadden we dus die ‘full-dress-rehearsel’ met publiek, maar het belangrijkste was dat Leslee voor het eerst in de zaal zat. Zij is de directeur van het theater. Een onwaarschijnlijk drukke en zéér warme dame. Maar ook uiterst kritisch en recht door zee, weet ik uit eerdere ervaringen. Haar oordeel is erg belangrijk. Ten slotte boekte zij een stuk of vijftien voorstellingen. Ongezien.

Na afloop zag ik dat Theo in de zaal met haar stond te praten.
“En,” vroeg ik nieuwsgierig toen Theo op het toneel kwam, “wat vond ze er van?”
Met een strak gezicht zei hij: “Ze was razend. Enthousiast.”

Het is steeds weer stuitend te zien hoe slordig sommige mensen met spaties omgaan.