Teheran tot slot

Enfin.
Inmiddels zit het werk er op. We hebben twee heel goede voorstellingen gedaan en iedereen houdt weer verschrikkelijk van ons. Mannen beginnen de mannen in ons gezelschap spontaan te zoenen (nou zijn wij natuurlijk lekkere types, dat wel).

Vandaag hadden we een vrije dag en we waren van plan om van alles te ondernemen. Maar verder dan een kort bezoekje aan het Nationaal Museum - veel oude potten en scherven - zijn we niet gekomen. Iedereen is erg moe. We hebben het gevoel dat we hier al een maand zijn.

Vanavond was het afsluitingsfeest. Veel onverstaanbare speeches en onduidelijke filmpjes met een hoog "Iran-is- een-paradijs-en-god-is-goed" gehalte. Niks dan zoete limonade en water te drinken, dus wist je al op voorhand dat het een ietwat saaie bedoening zou worden.
Veel televisieploegen en we werden dan ook vaak geinterviewd.

Wel leuk was dat er allerhande prijzen uitgereikt werden. Een internationaal jurylid fluisterde mij in dat men niet aan één groep meerdere prijzen mocht geven en dat vooral de groepen uit Iran moesten winnen.
Toch sleepten wij de prijs voor Beste Muziek in de wacht. (Gefeliciteerd Nick!)

Het is nu kwart voor twee 's nachts en ik zit te wachten tot we opgepikt worden om naar het vliegveld te gaan. Wegwezen.
Het was best leuk om mee te maken, maar ook erg zwaar.
Ze willen ons volgend jaar terug, maar daar moeten we dan nog maar eens diep over nadenken.
Op dit moment zijn we daar te moe voor.