De Iraanse Censuurcommissie waar ik het eerder over had bleek uit 1 (één) man te bestaan. We hadden eigenlijk helemaal geen tijd om iets voor hem te spelen, want er hing een enorme stress wegens veel te trage bouw, maar toch deden we ons best. We lieten wat dingetjes zien en leerden het volgende:
in Iran mag een pop niet zijn moeder omhelzen als de moeder een actrice is en de handen van de pop eigenlijk van een man zijn. Ook mag er absoluut niet gedanst worden en mag een vrouw niet in haar eentje een liedje zingen.
Wat doen we hier, vroegen wij ons bijna af. Maar we pasten wat kleine dingetjes aan.
De eerste voorstelling kon niet doorgaan omdat de bouw nog lang niet klaar was (dat gaat naar verluidt een paar mensen hun baan kosten) en de tweede begon een half uur te laat.
Maar men vond het schitterend. Dat wil zeggen: het publiek en de organisatie. Want voor onszelf was het maar zo-zo. Een kleine voldoende zeg maar.
Morgen krijgen we gelukkig twee revanches en daarbij gaan we op een tien mikken.
Per voorstelling welteverstaan.
donderdag 14 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
4 opmerkingen:
Lieve missionarissen van het poppentheater!
Ik zeg: Goed bezig! :D
Wel voorzie ik een grauwe toekomst voor one-woman musicals over knuffeltherapie in die regionen...
Tot gauw!
x Niels
Andere cultuur...andere gebruiken.
Al zijn ze soms, voor ons, heel apart. Je zou bijna roepen: DOE NIET ZO MOEILIJK!
Veel succes met de andere voorstellingen.
Liefsss
Niels: grauw is het leven hier toch al ietwat. Geen vrouwelijk schoon (hoewel), geen borrels en geen Motorhead. ´t Is maar goed dat er af en toe Nederlands theater te zien is.
Roosje: Als je dat roept gaan ze een kwartier met z'n allen druk en luid overleggen en dan komt er verder geen reactie.
'sLands wijs,'slands eer! Ach, het zijn allemaal ervaringen, dus je moet het hebben meegemaakt. Al is het ééns en nooit weer.
Succes en tot gauw. (hier zijn we niet zo (schijn)preuts.
Groeten aan jullie allen.
André & Henny
Een reactie posten