Het doek valt vreemd

Laatste voorstelling van de toer. Altijd emotioneel natuurlijk.
Maar zelden maakte ik een laatste voorstelling mee die zo bizar
verliep.

Het begon er mee dat het toneel van het theater in San Antonio véél
te klein is. En dat ik tijdens het omrennen in de 'drakenscène' (voor
wie de voorstelling niet kent: geeft niks, gewoon blijven lezen) in de
donkere coulisse over een gereedstaand rekwisiet viel. Een bed om
precies te zijn. Dat staat nooit op die plek, maar door het gebrek aan
ruimte nu dus wel.
Hierdoor raakte ik er zo uit dat ik op rende en midden in de
scène begon. Terwijl de we dus eigenlijk aan het begin zaten.

Nu moet je weten dat Anna tijdens dit alles een lied zingt en we
kunnen dan moeilijk improviseren en een stuk overslaan.
Dus herpakte ik mezelf (dacht ik) en begon aan het eind van de
scène. Ook mis natuurlijk. Want we waren halverwege.
Eigenlijk het enige dat zo'n beetje goed ging was het einde.
(Ja kunst, dat had ik al een paar keer gedaan.)

Kortom, het was een tamelijk chaotisch geheel, en we vermoeden
dat het publiek dacht dat het er allemaal bij hoorde. En dat ze
's avonds thuis tegen elkaar zouden zeggen dat ze die Drakenscène
best mooi, maar toch wat abstract hadden gevonden.

Je snapt dat we met dubbele (of driedubbele) gevoelens het
toneel verlieten.

's Avonds hebben we een tijdje in een soort van karaoke-bar
rondgehangen. Willem-Jan heeft er nog prachtig gezongen.
En wij hebben toen wéér verschrikkelijk moeten lachen.

Morgen vliegen we naar huis.

Om half tien vanavond zaten we nog lekker buiten op een terras
te eten, maar we komen graag terug naar het koude Nederland.
Hoewel...