Let Op!

Ik heb wat foto's geplaatst van Winnipeg.
Zie rechts.
En klik op de foto.

Donderdag

En weer twee voorstellingen gedaan, en weer gingen ze zo goed
als feilloos. Excuses daarvoor. Want als er iets misgaat is
dat natuurlijk veel interessanter om te lezen.

Gisteravond zijn we met technici en aanhang wezen bowlen.
Moeilijk hoor. Want ze hebben hier maar 5 kegels per baan en
de ballen zijn zo groot als een grapefruit. En zonder gaten.
Nog een wonder dat onze tafel - voor de statistieken:
Thijs, Chris, Curtis en ik - de overwinning in de wacht sleepte.

Vandaag hebben we twee voorstellingen. De eerste om tien uur
's morgens en de tweede om zeven uur 's avonds. Dus dat wordt
een lange lunch.
Of de was doen, want we gaan morgen vertrekken naar New York.
Of wat foto's op dit log plaatsen.
Of wat slapen.
Of we zien wel.

Een dag in Winnipeg

De voorstellingen-2 per dag, nog 5 te gaan- gaan zonder uitzondering geweldig.
Dus daar valt weinig nieuws over te melden.
Onze dagen zijn nu zo'n beetje als volgt: Thijs en ik lopen naar het theater en onderweg even langs bij onze vaste koffietent, The Human Bean, voor een grote latte extra strong, Thijs koopt een paar croissants, we spelen de ochtendvoorstelling, lunchen in de Forks Market en spelen de middagvoorstelling. Daarna is het de was doen of poolen of shoppen en 's avonds koken we zelf en eten dat ook zelf op. Vooral Willem-Jan ontpopt zich als een uitgekookte kok.
De rest van de avond is het ouwehoeren gesprekken voeren, spelletjes doen of, zoals gisteren, een hilarische dansvoorstelling van de dames(wel gefilmd, niet geschikt voor publicatie).

Gisteravond werden we overigens eerst meegenomen naar een meer buiten Winnipeg waar iedere avond duizenden ganzen landen. Maar gisteren stond er een harde koude wind en was het te donker om de ganzen te zien. Bovendien vermoedden we dat ze vooral op een meer verderop landden. In de verte klonk zeer luid gegak (hier zeggen de ganzen trouwens geen 'gak' maar 'honk').
Ook stonk het ineens nogal en dat kwam volgens onze gids door een stinkdier dat aan de andere kant van het meer zat, een paar kilometer verderop.

Kortom, een memorabele avond: we hebben een stinkdier geroken, we hebben ganzen gehoord, en we hebben twee dansende meiden gezien.
Ik heb saaiere avonden gehad.

"Ja, zo'n reisje langs de Assiniboine, boine, boine"

Op onze vrije dag regende het.
Maar een paar dagen eerder maakten we na de voorstellingen een boottochtje op één van de twee rivieren hier.
Het was een genoeglijk tochtje en ik maakte een kleine impressie op film.
Niets schokkends, maar gewoon, voor de sfeer.


Rivier from Theater Terra on Vimeo.

POPconcert

Er valt hier voornamelijk veel te lezen over de Terra-gebeurtenissen in het verre Winnipeg. Maar zoals Dick al noemde, wordt er in Nederland ook heel hard gewerkt. Zelfs zo hard, dat de schrijfster van dit bericht niet eerder de tijd vond zich aan een logje over al deze werkzaamheden te wagen. Maar nu ook de premiere in Nederland achter de rug is, wordt het plaatsen van logjes wat gemakkelijker.

Afgelopen zaterdag was het dan zover: de nieuwe Terra-voorstelling ‘het Grote Terra POPconcert’ beleefde haar premiere, in theater De Meervaart in Amsterdam. Altijd weer een spannend moment. Want niet alleen komen er allerlei vrienden, familieleden, collega’s en andere bekenden kijken wat jij gemaakt hebt, ook is er ineens een heel zwikkie Bekende Nederlanders, pers, fotografen, en dit keer hadden we zelfs koninklijk bezoek! Prinses Laurentien kwam samen met haar drie kinderen, een vriendin en haar kinderen naar De Meervaart.

En koninklijk, Bekend, belast met een blocnote of fotocamera, of gewoon bevriend met iemand van ons team: iedereen was enthousiast. Men had lekker zitten meezingen, genoten van de Knappeltjes van Zonnatura en van de POPcorn, was blij met de handtekeningen van Rindert Kromhout, Annemarie van Haeringen en Daphne Deckers, en had zich vermaakt met alle Kikker-spelletjes en POPconcert-kleurplaten waar ons jongere publiek zich voor en na de voorstelling mee kon vermaken.
Het was een fijne voorstelling en een goeie premiere.

Wat de dag nog leuker maakte, was het berichtje dat we kregen uit Winnipeg. Want de hele Frog in the Clouds-club had met elkaar een geluidsopname gemaakt, waarin ze ons allemaal heel veel succes (of in theatertermen: toi toi toi) wensten. En dat deed ons heel veel goed.

En wat ons ook heel veel goed deed, was dat Prinses Laurentien en haar kinderen nu ook Terra-fan zijn. Terwijl zij en haar kinderen in de auto stapten om naar huis te gaan, vroeg een journalist haar nog snel wat ze van de voorstelling had gevonden. Waarop ze antwoordde: “Wij houden van Kikker!”

Merel


(Als je niet de hele foto ziet moet je er even op klikken)


Er was ook een aantal acteurs dat in vorige producties van Terra heeft gespeeld. Van links naar rechts en van boven naar beneden: Marie-Claire Witlox (Kikker), Marloes van den Heuvel (Dolfje Weerwolfje), Marieke Saan (Muis), Theo Terra (u welbekend!), Tjerk Ensermo (technicus POPconcert), Mike den Ottolander (onze lichtontwerper), Sven Polak (Kikker, Kikker in de Wolken, Muis, Dolfje Weerwolfje), Hester Schrofer en Oscar de Boer (staging/regie POPconcert), Raymond Kurvers (Dolfje Weerwolfje en Nachtvlucht), Jawi Bakker (Kikker, Circus, Torenhoog, Koninginnesoep, Papa.com, etc.), Marieke van der Sluis (POPconcert, Kikker, Kikker in de Wolken), Liesbeth Janse (De Matroos in de Doos), Babbe Groenhagen (Kikker in de Wolken, POPconcert, Muis, Kleine Ezel, Kleine Ezel aan Zee, Dolfje Weerwolfje, Os & Ezel), Eric-Jan Lens (Kikker in de Wolken, POPconcert, Circus, Koninginnesoep, etc.), en Niels van der Gaarden (Kikker in de Wolken en POPconcert). Uiteraard vergezeld door een aantal waarde collega’s, zoals daar zijn Kikker en Kleine Ezel.

Ha! Peanuts!

Hier in Winnipeg heeft men iets slims bedacht.

Jeugdvoorstellingen worden nogal eens versjteerd(?) door te kleine kindertjes die zich moeilijk een uur kunnen concentreren. Een paar van die schreeuwende/huilende/of rondrennende ukken in het publiek kunnen de voorstellingen helemaal stuk maken.
Dus heeft men hier af en toe een “peanut-“ voorstelling. Speciaal voor de kleinste kinderen en hun ouders/grootouders.
Zodat de andere voorstellingen verschoond blijven van dit tuig (…).

Gisteren hadden wij de eer zo’n pindavoorstelling te moeten spelen en we hadden ons op het ergste voorbereid. Want dat had men ons ook gezegd: ze zouden niet luisteren en wij moesten gewoon de blik op oneindig en het verstand op nul zetten. En vooral dóórgaan.

Voor aanvang hadden we de grootste lol toen de zaal zich bleek te vullen met grut dat zich voor de gelegenheid had verkleed in voornamelijk prinsesjes. Maar ook zagen we een ridder, een Batman, een Indiana Jones, diverse dieren en volgens Willem-Jan was één jongetje verkleed als zijn vader.

De voorstelling werd een feest.
Een zeer aandachtig en lekker meelevend publiek gaf op de juiste momenten open doekjes en iedereen – van 2-jarige tot hoogbejaarde – had een geweldige middag.
Spelers, technici en organisatie ook.

Vandaag (maandag) voor het eerst een vrije dag in 15 dagen.
Als ik uit het raam kijk zie ik dat het mooie herfstweer ons heeft verlaten en dat het grijs en nat is geworden in Winnipeg.
Gelukkig hebben ze hier volop overdekte shopping-malls…

Voor alle leeftijden

Leslee, de directrice, had gisteren haar moeder meegenomen naar de voorstelling.
Een sterke Joodse dame van 86 jaar. Haar vader was, als vrouw verkleed, uit Rusland ontsnapt en via allerlei omzwervingen was de familie in Canada beland.

Leslee had ons al gewaarschuwd dat haar moeder de grootste criticus was en dat zij geen blad voor de mond zou nemen.
Na afloop werd ik aan haar voorgesteld.
Ze had het schitterend gevonden. “O, ik wou dat ik weer kind was,” zei ze. “Wij hadden zoiets niet toen we klein waren.”
Toen ze zich omdraaide fluisterde Leslee tegen me: “No, all they had was worldwar II. That was entertaining enough.”

Chocolademelk en Bier

De echte première hebben we nu ook gehad. Niet zo echt als de première van Het Grote Theater Terra POPconcert vandaag in De Meervaart, maar toch.
We hadden een vrijdagavondpubliek dat zich niet erg durfde te laten horen – met uitzondering van de momenten waarop geen zinnig mens zich stil kan houden - maar men vond het allemaal geweldig, getuige het enorme slotapplaus.

In De Meervaart is het vast en zeker heel gezellig geweest.
Toch denk ik dat er na afloop geen donut-party was. Compleet met verlegen handtekeningenvragers, enthousiaste ouders, chocolademelk en donuts in allerlei vormen.
En er was in Amsterdam waarschijnlijk ook niet daarna nog een medewerkershotdogbarbequefeestje met zowel echte als vega-hotdogs.
(De laatsten verdwenen overigens vaak na één hapje in de vuilnisbak, maar het gaat om het idee, niewaar?)
Er was volop wijn, bier, leuke mensen en luidgezongen drankliederen:

I am drunk, I am drunk
and I got more in my trunk
I am drunk, I am drunk
‘till the next time I’m drunk*

Zodat men niet denkt dat jeugdtheater alleen maar leeft op chocolademelk en zoete koek.

*Of zoiets. Men zong uiteindelijk tamelijk onverstaanbaar met weinig aandacht voor de articulatie.

Here we go

Vandaag is het dan eindelijk zover.
Na bijna een week lang keihard werken (en stoeien en struikelen, en bloed, zweet en blaren) gaan we onze Noord-Amerikaanse première beleven.
Om tien uur ’s morgens, dat wel.
Maar dat weerhoudt de mensen er hier niet van om na afloop champagne te schenken. Terwijl er dus ’s middags nóg een voorstelling is.
Nou ja, die zal dan wel lekker soepel gaan, moet je maar denken.

Gisteren hadden we dus die ‘full-dress-rehearsel’ met publiek, maar het belangrijkste was dat Leslee voor het eerst in de zaal zat. Zij is de directeur van het theater. Een onwaarschijnlijk drukke en zéér warme dame. Maar ook uiterst kritisch en recht door zee, weet ik uit eerdere ervaringen. Haar oordeel is erg belangrijk. Ten slotte boekte zij een stuk of vijftien voorstellingen. Ongezien.

Na afloop zag ik dat Theo in de zaal met haar stond te praten.
“En,” vroeg ik nieuwsgierig toen Theo op het toneel kwam, “wat vond ze er van?”
Met een strak gezicht zei hij: “Ze was razend. Enthousiast.”

Het is steeds weer stuitend te zien hoe slordig sommige mensen met spaties omgaan.

Bijna

We beginnen nu toch echt dicht bij de Noord Amerikaanse première te zitten.
Gisteravond deden we voor het eerst een hele doorloop op het toneel met alles er op en er aan. En zoals gebruikelijk ging dat afschuwelijk.
Je struikelt overal over, haalt het achter de horizon omrennen lang niet, vergeet stukken tekst of zelfs hele scènes, bent constant van alles kwijt in de coulissen en je loopt of zit je collega’s voor de voeten. Daarnaast haal je de volgorde van scènes door elkaar en het spiekbriefje dat je voor noodgevallen maakte kun je vanwege het donker niet lezen.
Kortom: wat hebben we gelachen.
Want deze club is weer geweldig en er valt geen onvertogen woord. Iedereen vertrouwt er op dat het goed gaat komen.

Daar bleek vandaag al iets van. Want we hadden drie (3!) complete doorlopen en die gingen in een duidelijk stijgende lijn. Tussendoor notes en aparte stukjes repeteren, dus we hadden weer een welbestede dag (tot 22.15 gewerkt).

Morgen een zogenaamde ‘full-dress-rehearsel’. Dat is een complete doorloop waar al publiek bij zit. En pers…
Maar we zijn vol vertrouwen.

Daarnet kwam ik met Willem-Jan en Theo het hotel binnen. Moe van de lange dag en al het gewerk hingen we wat te zwijgen tegen de wanden van de lift.
“Tsjonge, wat ben ik ben moe,” zei Willem-Jan.
“Dan had je vanmorgen niet moeten zwemmen,” antwoordde Theo.
Zoals alleen hij dat zeggen kan.